Heima er bezt - 01.06.1972, Blaðsíða 26

skipið, sem hefir líkega flutt Bjarna hingað. Ég
segi ykkur undir eins frá því, þegar eitthvað
gerist í því máli, hvort sem það verður gleði-
legt eða bara vonbrigði.
Það er einkennilegt landslag hér. Ég ætla að
kaupa kort héðan og senda ykkur bráðlega.
Ég veit að „afi“ bæði að heilsa ykkur, ef hann
vissi að ég væri að skrifa til ykkar.
Ég bið hjartanlega að heilsa öllum.
Guð blessi ykkur.
Ykkar Sigrún“.
Hún var að skrifa utan á umslagið, þegar gamli
maðurinn kom inn til hennar. Hún virti hann fyrir
sér með eftirvæntingu og sá, að hann hafði ein-
hverjar fréttir að færa.
„Jæja. Þetta gekk nú betur en vænta mátti. Ég
fór undir eins á lögreglustöðina. Ég kom þeim fljót-
lega í skilning um erindi mitt. Þeir brugðu við.
Fyrst var síminn notaður um stund, en svo var ég
beðinn að koma með tveimur lögregluþjónum í bíl.
Við ókum talsverðan spöl, þegar loks var numið
staðar frammi fyrir stóru húsi. Þangað fórum við
inn og í lyftu. Svo komum við á skrifstofu, þar sem
fyrir voru tveir aldraðir menn. Ég var kynntur fyrir
þeim. Þetta voru útgerðarmenn skipsins.
Svo kemur rúsínan: Þeir sögðu okkur, að Bjarni
íslendingur væri sem stæði í vinnu uppi í sveit á
bóndabæ. Þar væri hann hjá ungum bónda, sem er
tengdasonur annars útgerðarmannsins. Þar er
Bjarni ráðinn fram í júní, en fer þá sem háseti á
skipið, þegar það byrjar síldveiðar.
Þú getur sem sagt, fengið að síma til Bjarna eftir
dálítinn tíma. Hann er sennilega ekki við fyrr en
eftir 1—2 klukkustundir. — Til hamingju, vina
mín.“
Meðan gamli maðurinn hafði sagt frá, horfði
Sigrún á hann með vaxandi ákefð. Hún þagði, en
lét tilfinningar sínar í ljós með svipbreytingum. Við
síðustu orð gamla mannsins tóku tár að streyma úr
leiftrandi augunum og táramóða huldi dýpt þeirra
að mestu. Þegar gamli maðurinn lauk frásögn sinni
og sagði, að bráðlega gæti hún talað við unnusta
sinn í síma, gekk hún hratt til hans, faðmaði hann,
en hjúfraði sig svo að honum eins og lítið þakklátt
barn.
Hvorugt þeirra gat fengið af sér að rjúfa þá
fagnaðarríku þögn, sem þessi boðskapur hafði fyllt
með litla gistihússherbergið í Álasundi.
Loks var engu líkara, en unga stúlkan vaknaði af
værum blundi, því að hún sagði óðamála:
„Sagðirðu ekki, að ég ætti að fá að tala víð Bjarna
núna í dag?“
„Jú, góða mín. Eftir 1—2 klukkustundir. Þá för-
um við á símstöðina og þú talar við hann.“
„Það er undir eins búið að finna hann! Er þetta
satt?“
„Já, það er sannarlega ótrúlegt, en satt. Ég varð
líka æði undrandi, þegar mér varð ljóst, að þetta
hafði gengið svona vel.“
„Ó, afi, elsku hjartans góði afi minn! Þú ert bú-
inn að gera svo mikið fyrir mig!“ Hún þagnaði
skyndilega og örvæntingu brá fyrir á andliti hennar.
Hún var skjálfrödduð, þegar hún sagði:
„En við vitum ekkert hvemig Bjami tekur því,
að við erum búin að elta hann alla leið hingað.“
„Mér finnst nú að hann geti ekki tekið því nema
á einn hátt: að vera okkur innilega þakklátur."
Hún róaðist nokkuð við þetta svar, en sagði samt:
„Ég er ekki alveg viss um það. Jæja, það.er bezt
að sjá hvernig þetta fer.“
Þetta sama kvöld bætti Sigrún við bréfið ti for-
eldra sinna:
„Komið þið aftur blessuð og sæl!
Já, ég get bara sagt ykkur það, að ég er líka
sæl. En nú skal ég segja ykkur, hvers vegna ég
sendi ekki bréfið undir eins í morgun.
Ég var alveg nýbúin að kveðja ykkur í bréf-
inu, þegar Háberg kom og sagði mér, að hann
væri búinn að hafa upp á Bjarna. Hann vinnur
hérna frammi í sveit.
Fyrir stuttri stundu fórum við á símstöðina
hérna og fengum fljótlega samband við — já,
látið þið ekki líða yfir ykkur — við fengum
samband við Bjarna. Það var Háberg sem tal-
aði fyrst við hann. Hann — Bjarni á ég við, —
varð svo hissa, þegar hann heyrði Háberg tala,
að hann varð orðlaus. Svo sagði Háberg hon-
um, að það væri hjá sér ung, íslenzk stúlka, sem
langaði til þess að tala við hann.
Svo tók ég við símatækinu og heilsaði
Bjarna. Hann tók dauflega undir. Þá fór ég að
segja honum, að hingað væri ég komin, til þess
að leiðrétta misskilning hjá honum. Ég spurði
hann svo, hvort hann gæti ekki skroppið til
mín.
Þá var eins og hann kæmi til sjálfs sín. Og
svo tók hann orðið. Hann sagðist hafa orðið svo
hissa, að hann gat ekkert sagt. Hann bauð mig
hjartanlega velkomna og sagðist koma undir
206 Heima er bezt