Heima er bezt - 01.06.1972, Blaðsíða 35

út, en ég gæti bezt trúað, að það væri bara yfirskin,"
sagði vesturendakonan.
„Ég minnist þess nú, að ég heyrði eitthvað í það,
að þetta væri einhverskonar spæjaraferðalag. Æ, ég
held að manni komi þetta lítið við. Ég fyrir mitt
leyti vil láta fólk afskiptalaust í þessum málum. En
sé það greinilega að gera órétt, vil ég ekki láta það
afskiptalaust,“ sagði austurendakonan.
Það varð þögn, sem gaf til kynna, að þetta mál
væri hér með útrætt, eða að minnsta kosti ekki um-
ræðuvert.
„Góðan dag, Lalli minn,“ sagði gamli maðurinn
og nam staðar hjá Lárusi vini sínum, þar sem hann
stóð hjá skektu sinni niðri á sjávarkambinum og
málaði gulan skvettilistann á henni.
„Ja, komdu blessaður, Elli minn. Mér þykir þú
vera tímanlega kominn hingað niður í kauptúnið.
Annars er auðvitað veðrið svo dásamlegt, að það er
ómögulegt annað en nota sér það eitthvað," sagði
Lárus og rétti úr bakinu.
„Þetta er reglulega snotur skekta. Þú velur góða
liti á hana,“ sagði gamli maðurinn.
„Hún skrapaðist illa við hrognkelsaveiðarnar í
vor, greyið. Það var þessi ísbruðningur, sem gerði
sitt. Ég tjargaði hana og málaði fyrir nokkrum dög-
um, svo að hún var orðin þurr í morgun. Hún hefir
verið á hvolfi nokkuð lengi, en ég fékk hjálp til að
setja hana á réttan kjöl í morgun. — En nú skulum
við ganga heim og vita, hvort ekki er volgt á könn-
unni.“
„Nei, ekki fyrr en þú ert búinn að mála listann.
Það er ekki svo mikið eftir, sýnist mér.“
„Nei, það er ekki lengi gert, svo sem. Jæja, get-
urðu ekki tyllt þér þarna á stampinn? Hvolfdu
honum bara, hérna er jakki til að sitja á, — já,
svona. — Nú getum við talað saman í ró og næði.“
Það var friðsælt umhverfis gömlu vinina, þar sem
þeir röbbuðu saman á malarkambinum. Örsmáar
bárur gerðu ofurlítið gutlhljóð við malarfjöruna,
en skammt frá landi synti æðarfuglinn og ú-aði
öðru hvoru. Óðinshani snarsnerist í flæðarmálinu.
Nokkrir sendlingar hlupu tístandi um fjöruna. Við
og við heyrðist værðarlegt hljóð hávellunnar hand-
an fjarðarins.
„Jæja, mér líkar þessi ráðagerð vel. Treystirðu
piltinum til þess að vera svo mikill maður, að hann
sé verður þess, að svona mikið sé gert fyrir hann?“
sagði Lárus, þegar gamli maðurinn hafði sagt hon-
um frá fyrirætlunum sínum um Bjarna og Sigrúnu.
„Þú ættir nú að þekkja Bjarna manna bezt, þar
sem hann hefir alizt upp í næsta húsi við þig.“
„Já, ég vantreysti honum Badda litla ekki. Hann
er traustur og reglusamur piltur. Mér þykir raunar
vænt um, að hann skuli vera svona heppinn. Já, þér
er óhætt að treysta honum.“
„Þú þekkir stúlkuna. Hana þekki ég ekki.“
„Hana þekki ég nú svo vel, að ég treysti henni."
„Þá verð ég að segja eins og er, að ég tel þig gera
rétt. En eitt vil ég samt benda þér á, Elli minn. Þú
verður að gæta þess að ganga ekki framhjá dætrum
þínum. Þær hafa sitt að segja í þessu máli.“
„Það segir þú satt. Ég talaði við Siggu mína, þeg-
ar ég var í höfuðborginni. Henni leizt sérlega vel á
þetta. Hún taldi, að þessa hefði ég þurft með. Hún
fullyrti, að Anna mín, sem er í Englandi, mundi
ekkert hafa við þetta að athuga. Ég er nú samt
oúinn að skrifa henni. Með þessu móti, sem ég hef
sagt þér frá, get ég verið við útgerðina og fylgst
alveg með þessi fáu ár, sem ég vona að Guð gefi
mér að lifa við bærilega heilsu.“
„Já, þetta er ágætt. — Nú er ég búinn að mála.
Við skulum skreppa upp í sjóskúrinn. Ég þori ekki
annað en setja málninguna og þetta dót, sérstaklega
smádótið, undir lás og slá, því að krakkar eru alltaf
að snuðra hér niðri frá öðru hvoru, ekki hvað sízt,
þegar veðrið er svona gott.“
Þeir hjálpuðust að því að bera dótið upp í skúr-
inn, þar sem ýmislegt var geymt, svo sem síldarnet,
hrognkelsanet, lóðir, lóðabelgir, lóðastampar, tunn-
ur, kvartil og margt fleira.
Gamli maðurinn sagðist ekki geta orða bundizt
um það, hvað öllu var snyrtilega fyrir komið. Hann
sagði, að það væri með ólíkindum, að þetta allt
skyldi rúmast svona vel í ekki stærra húsnæði.
Lárus þakkaði hrósið, en sagði svo, að nú væri
bezt að ganga inn í eldhúsið og fá sér kaffisopa.
Þeir voru glaðir, gömlu mennirnir, og hétu því,
að einhverntíma, áður en langt um liði skyldu þeir
fara á skektunni í róður og vita, hvort sá guli vildi
ekki bíta á.
Sigrún gangastúlka hafði orðið gamla manninum
samferða niður í kauptúnið. Þegar gamli maðurinn
stefndi skrefum sínum til Lárusar vinar síns, gekk
hún hröðum skrefum heim til tilvonandi tengda-
foreldra sinna. Hún hafði fyrir nokkrum dögum
sagt ferðasöguna þar. Hún hafði komið eins og
frelsandi engill til fólksins, sem átti að verða tengda-
fólk hennar, því að þungi hafði hvílt yfir því. Þeim
þunga hafði hún létt af því með ferðasögu sinni.
Þennan milda sumardag hitti hún Þorbjörgu, til-
vonandi tengdamömmu sína, eina heima.
„Það er svo sem ekki af því, að fólkið sé að forð-
Heima er bezt 215