Heima er bezt - 01.06.1973, Qupperneq 17

Dyrnar eru snarlega opnaðar og í þeim birtist góðlát-
legt, brosandi en sýnilega undrandi karlmannsandlit.
„Gott kvöld,“ segjum við.
„Gott kvöld,“ er svarað hressilega.
„Það var annars mikil blessun að hitta hér manna-
bústað, í þessu ólundarveðri. Gætum við fengið að gista
hér í nótt?“
„Já, það er velkomið, ef þið getið gert ykkur það að
góðu. Annars veit ég ekki hvað ég á að segja um manna-
bústaðinn. Gjörið svo vel og komið í húsaskjólið.“
Það þurfti áreiðanlega ekki að segja okkur það tvisvar.
Við snöruðumst inn, og húsbóndinn skellti hurðinni að
stöfum, samstundis.
„Hvaðan komið þið annars og hvemig fóruð þið að
rekast á þennan kofa í þessari öskustórhríð?“
„Við komum frá Reykjavík og erum á leið norður í
Þingeyjarsýslur. Fórum í morgun frá Grænumýrar-
tungu og ætluðum að ná að Lækjamóti. En guð hefur
ætlað okkur að gista hér, eins og þú sérð.“
„Því miður er nú allt hér líkara fjárhúsi en mannabú-
stað. Og allar viðtökur verða eftir því. Það þykir mér
verst.“
„Blessaður vertu. Hafðu ekki áhyggjur af því. Þú
mannst þó líklega, að sjálfur frelsarinn fæddist í asna-
húsi, og var lagður í jötu. Og ekki bar á öðru, en öllu
heilsaðist vel. Það amar ekkert að okkur hérna. Þú munt
þreifa á því, áður en við skiljum.“
„Það er óvenjulegt að hitta svona hressilega lang-
ferðamenn. Það á við mig. Komið þið á eftir mér inn í
kofana. Þar sjáið þið betur til að verka af ykkur.“
Og nú virtist mér hann verða svo kvikur og tindil-
fættur, að tilburðirnir líktust ærslafullum unglingi. Við
fylgdum honum eftir nokkur skref. Þá komum við
inn í vel manngengan skúr, með talsverðu risi. Mér
virtist hann vel viðaður, og einn óralangur mæniás
endanna á milli, eða það, sem ég sá. Og ekki sá ég betur,
en veggir væru óþiljaðir. Við vesturvegg hans er elda-
vél og rör beint upp úr henni, í gegnum þekjuna, svo
nú fór ég að átta mig. Fyrir suðurhluta skálans, tæplega
miðjan, er þvergirt með tjöldum, og flaug mér þá í
hug leiksviðið í Iðnó, þar sem ég þóttist greina, að
hægt væri að renna þeim til hliðar á snúru, alveg eins
og þar. Nú rifaði talsvert á milli þeirra og ég sá í stafn-
gluggann, sem ég tók vel eftir utan frá og virtist mér
skálinn býsna langur, eða allt að 12 álnum, þegar inn
var komið.
Við vorum rétt búnir að losa af okkur töskurnar og
byrjaðir að verka af okkur snjóinn, þegar annað tjald-
ið er dregið til hliðar með hægð, og roskin kona birtist
þar og ber í gluggann. Ég sá hana því óglöggt.
„Jæja, heillin. Hér er ég kominn með tvo næturgesti.
Þú þarft ekkert að vera feimin við þá. Þeir spjalla alveg
eins og við og gera að gamni sínu. Svo þeir eru án efa
ýmsu vanir, því þeir koma beint frá Reykjavík.“
Við heilsuðum konunni, og þótt við heyrðum varla,
hvað hún sagði, gaf handtak hennar bendingu um það,
að hún skíldi ástæðuna fyrir þessari óvæntu gestkomu.
En þegar bóndi hennar sagði beint frá Reykjavík, and-
varpaði hún og sagði: „Guð minn góður. Ur Reykja-
vík. Og þú býður þeim að gista í þessum kofum.“ Og
ekki leyndi sér minnimáttarkennd í röddinni.
„Blessuð vertu. Það vorum við, sem sóttumst eftir
því, svo það var ekkert undanfæri. Annars sýnist mér
hér nóg af þægindunum. Brennheit eldavél, og á henni
brosandi kaffikanna, sýnilega vel á sig komin, og svo
tveir pottar henni til sáluhjálpar, og sýður meira að
segja í öðrum. Mér sýnist þú ekki þurfa að hafa áhyggj-
ur, okkar vegna. Við þekktum gömlu hlóðirnar líka,
eins og þú, og erum þessu öllu vanir,“ segir Mundi
bróðir.
Ég sá að konan brosti, en ekki sagði hún orð. Aftur á
móti stóð ekki á bónda hennar. „Jú — jú. Sagði ég þér
ekki heillin. Það mun draga saman með ykkur áður en
nóttin er úti. Minnztu orða minna á morgun.“
Þegar við Mundi bróðir höfðum verkað af okkur
snjóinn, eftir beztu getu, bauð konan okkur inn fyrir
tjaldið. Þar var stigið upp á trépall og innan við tjaldið
var allt þiljað. Gluggi var á miðjum stafni, eins og
fyrr segir, og undir honum ofurlítið borð, en rúm-
stæði með veggjum báðum megin. Þau náðu frá stafni
og hér um bil að tjaldinu,.sem þvergirti skálann. Rúm-
in voru samandregin, vel breitt yfir bæði, með ullar-
teppum, sýnilega ofin af vönum höndum. Það var
stærðar kúpa á rúminu, sem við Mundi bróðir settumst
á, undir austurhliðinni, og fór þar mun meira fyrir
rúmfötunum. Og ekki leyndi sér, að blessuð konan
hafði verið að lagfæra þetta allt á meðan við þrömmuðum
inn í skálann. Það var heldur bærilegt að hlassa sér á
rúmið. Og þótt við ýttum ofurlitlu upp að þilinu, með
sitjandanum, var meira en nóg undir honum til mýktar
og upphitunar. Það leyndi sér víst ekki sælubrosið á
mér yfir þessum óvæntu umskiptum, því ég fylgdist
vel með rödd stormsins, sem öskraði á þekjunni. Svo
þegar kaffikannan kom á borðið, á milli rúmanna, og
allt, sem henni fylgdi, fengu málbeinin á húsbóndanum
óvænta smurningu, því auðvitað drakk hann okkur til
samlætis. Það kom fljótt í ljós, að hann var bæði vel
skír og átti létt með að gera að gamni sínu. Aftur á
móti var mitt hlutskipti ekki annað en að nota augun
og eyrun, eins og áður.
Þótt liðin séu nú 50 ár síðan þessi atburður gerðist,
man ég margt spaugilegt, sem þarna bar á góma, fram
eftir allri nóttu. Á aðeins fátt verður þó drepið hér.
Hámarki náði þó spjallið, þegar við höfðum borðað
kvöldmatinn, sem var ilmandi kjötsúpa, er sauð í öðrum
pottinum, þegar við komum. Það vissi ég líka áður,
því blessaður ilmurinn kom á móti mér, langt fram í
ganginn. Það fór líka svo snilldarlega um okkur á rúm-
inu, þegar við hölluðum okkur aftur á bak. Það var
hátt upp í það að hagræða sér í allra fínustu fjaðra- og
púðastólum, sem forsetar og ráðherrar hafa nú til að
dotta í daglega.
Framhald í næsta blaði.
Heima er bezt 197