Heima er bezt - 01.06.1973, Qupperneq 33

Og auðvitað hljóp ég strax út og losaði litla fótinn, og
síðan fórum við að spjalla saman. Hann sagði mér hvað
hann héti, hve gamall hann væri, og hvar hann ætti
heima. Mér fannst strax þessi drengur koma mér eitt-
hvað svo kunnuglega fyrir sjónir, en gat þó ekki áttað
mig frekar á því. Ég spurði hann þá hvað mamma hans
og pabbi hétu, og hann svaraði því fljótt og greiðlega:
— Mamma mín heitir Auður og- pabbi minn heitir
Hreinn. — Þá spurði ég hann hvort hann gæti sagt mér,
hvers son pabbi hans væri, og enn stóð ekki á svari: —
Já, sagði hann, — pabbi minn er sonur hans Einars afa
og Bergþóru ömmu minnar. Og ég gat ekki annað en
dáðst að því, hve drengurinn var skýr í svörum. Og nú
var ég ekki í neinum vafa um það lengur, að hann væri
sonur hans Hreins Einarssonar, gamla skólabróður míns.
Og síðan kvöddumst við sem beztu kunningjar.
Auður brosir að frásögn Þóru, og segir síðan:
— Já, þess vegna hefir Bergþór sagt í dag, að hann
vildi fara inn til þessarar konu. Hann hefir þekkt þig
aftur, en hann er ekki vanur að vilja gefa sig að ókunn-
ugu fólki.
— Já, líklega, blessaður drengurinn.
— Lízt þér vel á Þóru, Bergþór minn? spyr Hreinn
örlítið glettinn og lítur fyrst á son sinn, en síðan á
Þóru.
— Já, pabbi, þetta er góð kona, svarar drengurinn í
fullri alvöru og barnslegri einlægni, og bláu augun hans
ljóma af sakleysi.
— Það er gott að eiga slík meðmæli frá þér, Uth
vinur minn, segir Þóra og strýkur blíðlega um Ijósan
koll drengsins. — Þú ert elskulegur drengur, Bergþór
minn.
Kvöldverðinum er lokið og risið frá borðum. Hreinn
fær lánaðan síma og hringir eftir leigubíl, og síðan kveð-
ur f jölskyldan Þóru með innilegu þakklæti fyrir ógleym-
anlegar móttökur. Og síðan er ekið af stað til Einars
og Bergþóru.
Og þannig lýkur þessum örlagaþrungna degi.
X.
FLUTT BÚFERLUM
Snemma að morgni næsta dags vaknar Hreinn fyrstur
fjölskyldunnar, hress og endurnærður eftir langa og
draumværa nótt á vistlegu æskuheimili sínu og klæðist
í skyndi.
Hann gengur síðan hljóðlega fram í eldhúsið og
kveikir undir morgunkaffinu, eins og hann var vanur
að gera á skólaárum sínum, er hann þurfti að fara
snemma að heiman, en lofaði móður sinni að sofa í
næði. Og eins ætlar hann að gera nú. En hér í morgun-
kyrrðinni, meðan hann bíður þess að kaffivatnið hitni,
taka að streyma fram í huga hans ótal endurminningar
liðinna bernsku og æskuára, og allar hugsjónir æsk-
unnar, er hann þá bar í brjósti. Og síðan endurminn-
ingarnar frá sumrunum á Heiði, er hann eignaðist
Auði og með henni dýpstu hamingju lífsins ....
En svo brast allt og brást. Hann villtist inn á brautir
ógæfunnar og féll fyrir freistingum áfengisnautnar-
innar. Og fall hans var stórt. Og af þeim sökum hefir
hann nú gert f jölskyldu sína heimilislausa.
Hreinn andvarpar þungt. Allt er þetta hans sök. Og
Auði getur hann ekki ásakað um neitt. En nú skal hann,
þrátt fyrir allt, reynast betri maður. Nú ætlar hann
þegar niður í borgina og koma ekki heim aftur fyrr
en hann hefir tryggt sér nýtt heimili handa sér og
fjölskyldu sinni. Hann vill ekki íþyngja heimih aldr-
aðra foreldra sinna með dvöl sinni lengur en nauð-
syn ltrefur. Hann minnist þess með sárri sektarkennd,
hve þau tóku honum og fjölskyldu hans opnum örmum
í gærkvöld, er þau komu til þeirra heimihslaus. Og
gömlu hjónin minntust ekki á það einu orði, hver
ástæða væri fyrir því, að svo illa væri komið fyrir
einkasyninum þeirra elskulega . . . Nú er kaffið orðið
heitt, og Hreinn drekkur það við eldhúsborðið eins og
í gamla daga. Síðan læðist hann in ntil konu sinnar og
segir henni frá brottför sinni, og hraðar sér síðan ofan
í borgina.
Degi er tekið að haha, er Hreinn kemur loks aftur
heim til fjölskyldu sinnar. Hann hefir þær fréttir að
færa, að eftir mikla og víðtæka leit að íbúð handa
þeim, hafi sér loks tekizt að festa leigu á htlum íbúðar-
bragga í einu úthverfi borgarinnar, fyrir mjög vægt
gjald á mánuði, og þangað megi þau flytja strax er þau
vilja. Braggi þessi hafi staðið auður að undanförnu, en
sé þó talinn íbúðarhæfur, og nú vih Hreinn flytja
þangað, helzt strax á stundinni.
Auður tekur þessum fréttum með mestu stilhngu og
reynir að leyna þeim óhug, er ósjálfrátt vaknar hjá
henni við þá hugsun að eiga að flytja með börnin í
gamlan hermanna-bragga á fremur afskekktum stað, og
búa þar um óráðna framtíð.
En hví skyldi hún ekki verða hverju skýh fegin, úr
því sem komið er. g það á varla fyrir henni að hggja
fyrst um sinn að gista neinar hallir. Og örlögum sín-
um ætlar hún að taka, eins og hún hefir heitið að gera,
og bregðast aldrei manni sínum.
Hreinn og Auður flytja nú búferlum á nýja heim-
ihð. En heldur finnst Auði bragginn þröngur og óvist-
legur. Hann er þó lýstur með rafmagni, en upphitaður
með kolakynntri eldavél, sem orðin er shtin og léleg,
og nútíma þægindi eru þar lítil og fá. En Auður kemur
fátæklegu búslóðinni þeirra smekklega fyrir í þessari
htlu vistarveru, og reynir að gera hana eins heimihs-
lega og nokkur tök eru á.
Að því loknu lítur Auður yfir þetta nýja heimih
sitt, og ber það saman í huganum við það heimili, sem
hún stofnaði með manni sínum, þá nýgift, fyrir fáum
árum, og vissulega eru það tvenn ólík sjónarmið, sem
þá mæta augum hennar. Þá fluttust þau í stóra og vist-
Heima er bezt 213