Heima er bezt - 01.05.1976, Blaðsíða 14

það ætti hvert bein í mér. Þá heimsóttum við gamla
smábóndann, sem ég hjálpaði við uppskeruna 1926.
Það var vondur akvegur í námunda við hús vinar
míns, gamla írans Jarbrogh. Til að létta á bílnum
yfir torfæruna fórum við úr honum, ég og hin elsku-
lega dóttir herra Marques. Bar ég hana svo í fanginu
yfir torfæruna. Við hliðið framan við húsið sitt stóð
gamli maðurinn, tilbúinn að opna fyrir okkur. Hann
sagðist hafa fundið á sér, að gestir væru að koma.
Ráðskonan hans, sú snotra norska, tók okkur með
opnum örmum. Við vorum öll rykug, því að rykið
á leirvegum Kanada var alveg voðalegt. Þá sást varla
mölborinn vegur á sléttunum, enda óvíða möl að
finna. Gamla ráðskonan tók Rose konu Johns og
stúlkurnar inn í herbergi sitt til snyrtingar. Komu
þær svo allar hressari í bragði eftir að hafa þvegið af
sér rykið.
Við hresstum Jarbrogh með nokkrum flöskum af
öli, svo að hann varð glaður mjög. En ráðskonan
sagði, að hann kynni sér aldrei hóf, þetta gamla fífl.
Þetta ferðalag tók svo enda. Ég ætlaði mér að fara
og leita atvinnu í Albertafylki. Ég stoppaði í Edmon-
ton rúma viku. En mér líkaði ekki stórborg og fór
norður í átt til gullnáma, sem voru þá starfræktar
við hið stóra Athabaskavatn og voru kallaðar Gold-
fields. En ég fór aðeins til bæiarins Waterways. Þar
kynntist ég gömlum Vestur-íslendingi, Charlie Ey-
mundsson. Hann átti tvo syni, Dorrio og Romeo.
Sjálfur fannst mér karl vera nokkurs konar Romeo.
Það var eitthvað smáævintýralegt við loðdýraveiðar
hans og mök við Indíána.
FLJÓTUR AÐ BORGA
Charlie afréð mér að fara til námubæjarins, enda ekki
auðvelt að komast þangað. Það var aðeins hægt með
skipum, því að þá flutti Hudson Bay Company far-
þega í norðrið með sínum frægu gufuskipum. En
karl þessi útvegaði mér vinnu hjá mönnum, sem voru
að lyfta upp skóla, sem setja þurfti betri grunna und-
ir, og sem unnu einnig við ýmsar viðgerðir. Við
moldarvinnu fengum við aðeins 35 cent um tímann,
en við trésmíðar skyldum við fá 50 cent. Ég vann
með skozkum pilti, sem var góður trésmiður, og af-
köstuðum við mikilli vinnu. Við höfðum nærri lokið
verkinu, en það leit út fyrir, að karl ætlaði ekki að
borga. Við sáum, að verkstjórinn hirti mikið af efni-
viði, sem hreppurinn átti. Og sonur karls sagði, að
flutningabíllinn þeirra væri búinn að margborga sig.
Það var ekki að furða, því að það var auðvelt að
flytja heim eitt og annað, sem kostaði ekkert.
Svo tókum við okkur saman um að fara og heimta
Hudson Bay gufuskip á Clearwater-fljóti.
kaupið okkar. Það var Skotinn, sem talaði hrein-
skilnislega við þann góða verkstjóra. Hann sagði
honum, að ef hann drægi lengur að borga okkur
þetta lúsuga kaup, þá skyldum við tilkynna fólkinu
ýmislegt, sem ekki ætti að komast upp. Verkstjórinn
var þá fljótur að borga og mjúkur sem lamb.
ÉG FLtJÐI KULDANN
Það var verið að undirbúa byggingu saltnámu, því
að þarna var salt í jörðu. Ég sagði Charlie Eymunds-
son, að ég ætlaði að reyna að komast í vinnu við
námubygginguna.
„Þér þýðir ekkert að reyna það,“ sagði Charlie.
„Þau helvíti vilja ekkert nema katólika. Ég veit það,
því að minir drengir, Dorrio og Romeo, fengu alveg
afsvar. Þú kemur heldur með mér í símavinnu,“ en
Charlie átti símalínu, sem lá á milli þorpanna Water-
ways og Mc Murry. Ég hjálpaði karli við að setja
upp nokkla símastaura, en sá fljótt, að það var engin
framtíðaratvinna. Svo átti ég að taka út í búðinni
hans fyrir þessa fáu aura. Charlie leigði mér bjálka-
kofaræfil, sem var óinnréttaður eins og hjallur og
kaldur sem íshús. En sá góði maður sagðist skyldi
bæta úr því með því að klæða kofann að innan með
tjörupappa. En þetta var kaldara en tjöldin mín á
veiðilínunni. Samt þraukaði ég af að sofa þarna fram
til febrúar. En þá flúði ég kuldann og fór il Van-
couver. Ég heilsaði upp á þessa Frakka, sem voru yfir
öllum framkvæmdum við námubyggingarnar. Þeir
sögðu, að það mundi koma sér vel að hafa mann, sem
væri vanur að vinna við háar byggingar eins og korn-
hlöður.
Svo var smíðuð mjög sterkleg grind fyrir hinn háa
Framhald á bls. 162.
158 Heima er bezt