Heima er bezt - 01.10.1978, Blaðsíða 4

VALGEIR SIGURÐSSON:
„Mig langaði að verða
vísindamaður....“
Rætt við Hlyn Sigtryggsson veðurstofustjóra
Flestum fulltíða íslendingum mun vera kunnugt,
að maðurinn, sem nú gegnir embætti veður-
stofustjóra hér á landi, Hlynur Sigtryggsson, er
sonur hins þjóðkunna klerks og skólamanns,
séra Sigtryggs Guðlaugssonar á Núpi í Dýrafirði, og konu
hans, Hjaltlínu Guðjónsdóttur frá Brekku á Ingjalds-
sandi.
Um séra Sigtrygg Guðlaugsson og störf hans hefur
margt verið skrifað. Þar má m.a. nefna, að þegar öld var
liðin frá fæðingu séra Sigtryggs kom út ágæt bók um
hann, skrifuð af Halldóri Kristjánssyni frá Kirkjubóli, og
þar eru einnig, að bókarlokum birtar endurminningar
nokkurra nemenda úr Núpsskóla.
Hlynur Sigtryggsson, sem hér er rætt við, hefur og
skrifað þátt um föður sinn, og birtist sú grein í bókinni
Faðir minn - presturinn, sem kom út á síðastliðnu hausti.
En þrátt fyrir allt það, sem um séra Sigtrygg Guð-
laugsson hefur verið skrifað, langar undirritaðan að fara
þess á leit við veðurstofustjóra, að við hefjum spjall okkar
á því að ræða um föður hans.
- Hver heldur þú, Hlynur, að sé fyrsta endurminning
þín um föður þinn, séra Sigtrygg Guðlaugsson?
— Því á ég dálítið erfitt með að svara. Þó á ég eina
endurminningu, sem vafalaust væri hægt að dagsetja, en
þá mun ég hafa verið mjög ungur. Þetta mun hafa verið
um haust. Faðir minn og móðir fóru niður að Rana, en
þar átti að vera hjónavígsla, og þau tóku mig með sér. Það
var víst komið kvöld, og þau báru með sér lukt, en ekki
voru þau komin langt frá húsinu á Núpi, þegar slokknaði
á luktinni svo að mamma sneri við með hana en pabbi hélt
áfram með mig. Þegar niður að Rana kom, lét pabbi mig
þar niður, en fór sjálfur að opna bæjardyrnar. Ekki veit
ég, hvort honum hefur gengið það eitthvað illa, en hitt er
víst, að ég ranglaði frá honum, og þegar ég var kominn úr
skjóli bæjarins, tók mig sá hinn sami vindur, sem slökkt
hafði á luktinni, og ég mun hafa fokið, eða oltið einhvern
veginn niður fyrir bæjarhólinn. Af pabba er það hins
vegar að segja, að honum brá víst ónotalega í brún, þegar
hann varð þess vís, að krakkinn var horfinn frá honum út
í myrkrið. Fólkið á bænum fór auðvitað þegar í stað að
leita með honum, og ekki leið á löngu, þangað til ungl-
ingspiltur á bænum fann mig neðan undir hólnum, enda
var ég að visu ekki kominn langt. Ég var óskemmdur með
öllu, og ekki minnist ég þess, að mig gripi nein skelfing við
þennan atburð.
— Faðir þinn hefur svo auðvitað gefið hjónaefnin
saman?
— Já, en ekki kann ég mikið frá þeim atburði að segja.
Hins vegar veit ég hvaða manneskjur það voru, sem þarna
voru að ganga í hjónaband. Þau urðu síðan mestu mynd-
ar- og sæmdarhjón, og afkomendur þeirra eru góðir
kunningjar mínir. Það væri því auðvelt að ganga úr
skugga um hvaða ár þessi atburður hefur átt sér stað, og
jafnframt hversu gamall ég hef verið þá.
— Nú vantaði föður þinn aðeins eitt ár í sextugt, þegar
þú fæddist. Stendur hann þér þá ekki jafnan fyrir hug-
skotssjónum sem gamall maður?
— Jú, ekki neita ég því. Á hinn bóginn fannst mér þetta
alveg eðlilegt, og sjálfsagt hef ég verið eins og aðrir
krakkar með það, að finnast allir gamlir, sem voru eitt-
hvað verulega eldri en ég sjálfur. Ég hygg, að á bernsku-
árum mínum hafi ég ekki gert ýkjamikinn mun á því,
hvort menn voru fertugir eða nálægt sextugu. Hvort
tveggja var hár aldur í mínum augum.
— Eins og alkunnugt er, þá fæddist faðir þinn og ólst
upp á Þröm í Eyjafirði. Sagði hann ykkur ekki oft frá
æskustöðvunum fyrir norðan og fólkinu þar?
— Jú, það gerði hann alloft. Hann sagði okkur frá
atburðum, sem orðið höfðu fyrir norðan, en hvað bú-
skaparháttum og öðru slíku við kemur, þá er mér minn-
isstæðast, þegar hann sagði okkur frá atriðum, sem ekki
voru tíð fyrir vestan. Og þar dettur mér fyrst í hug vefn-
aður og kambagerð. Pabbi gekk sjálfur alltaf í heimaofn-
um nærfötum, og það er mér næst að halda að hafi verið
324 Heima er bezt