Heima er bezt - 01.10.1978, Blaðsíða 8

Hliðið að Skrúð, garðinum
frœga sem séra Sigtryggur og
kona hans rœktuðu af dœmafárri
alúð.
einnig svo á, að ekki yrðu nein teljandi vandkvæði á því að
fá framtíðarstarf á þessum vettvangi að námi loknu.
— En þú hefur ekki gefið þig neitt að þessum hlutum
áður, — eða varst þú veðurglöggur, þegar þú varst
„strákur heima í sveitinni“?
— Ekki held ég orð sé á því gerandi. Þó fannst mér
stundum, að svo væri, en ég flíkaði því lítt, enda varð ég
þess áþreifanlega var í öðrum tilvikum, að mér skjátlaðist
hrapallega! Ég hafði gaman af því, eins og mörgu öðru, að
taka eftir veðri, en svo hagar til á Núpi, að þar sést heldur
skammt, nema þá helzt útí fjarðarkjaftinn. í um það bil
helmingi sjóndeildarhringsins eru há fjöll, og af því leiðir
það m.a. að veðurspár heiman af bæjarhlaði á Núpi hljóta
að verða næsta óöruggar.
— Þú hefur snúið þér að veðurfræði strax að stúdents-
prófi loknu?
— Já, ég sótti um styrk í því skyni og fékk hann. Um
ýmsa staði gat verið að velja, þar sem gott var að stunda
slíkt nám, en á þessum árum var talið einna ódýrast að
dveljast í Los Angeles, svo að Kalifomía varð fyrir valinu
hjá mér. Hér var þó einn ónotalegur meinbugur á:
Heimsstyrjöldin var í algleymingi, og óneitanlega voru
margir ragir við ferðalög yfir höfin, og einn þeirra var
faðir minn. Honum fannst þetta hálfgerð glæfraför hjá
mér, og á hinn bóginn tók ég ekki af skarið og heimtaði að
fara, svo það varð úr, að ég settist um kyrrt og var í
verkfræðideild háskólans hérna veturinn, sem nú fór í
hönd. Þetta var haustið 1942. Pabbi fékk því til leiðar
komið, að ég fengi styrkinn geymdan í eitt ár, en þegar
það var á enda runnið, var öðru nær en að ófriðnum hefði
slotað, svo þá var ekki um neitt annað að ræða en að drífa
sig á stað. Ég fór því utan haustið 1943 og hóf nám í
veðurfræði í Los Angeles. Þar kenndu ýmsir heimsþekktir
menn, og aðrir, sem síðar áttu eftir að verða vel kunnir
meðal fræðimanna í sinni grein.
328 Heima er bezt
— Hvað varst þú lengi þarna?
— Það var rétt um þrjú ár.
— Kynntist þú ekki Vestur-íslendingum á þessum ár-
um?
— Jú, nokkuð. Það var dálítið af þeim þarna, og þeir
héldu nokkuð hópinn, en ég tók lítinn þátt í þeim félags-
skap. Einu sinni var þó tekin mynd af okkur, allmörgum
Islendingum í einum hóp, og þar var ég með. — Auk
Vestur-íslendinga voru svo líka þarna námsmenn að
heiman, þar á meðal Jónas Jakobsson, sem var að nema
veðurfræði eins og ég, og varð síðar ágætur samstarfs-
maður minn hér á Veðurstofunni, en er nú látinn fyrir
fáum árum.
— Og hvernig undir þú svo hag þínum vestan hafs?
— Mér fannst gott að vera þarna. Þetta var frjálslegt og
óþvingað, og náttúran er sérlega þægileg á þessum slóð-
um. Þar er ekki neinn vetur í þeirri merkingu sem við
notum það orð, en þó er ofurlítið svalara á þeim tíma
ársins, sem við myndum kalla vetur, og þá rignir meira en
í annan tíma. Mengun var ekki orðin tiltakanlega mikil í
Los Angeles, þegar ég var þar, þótt þar sé mikill iðnaður,
og á stríðsárunum var þar ströng benzínskömmtun, vegna
þess að skriðdrekar og aðrar vígvélar þurftu svo mikið
eldsneyti. Afleiðingin af þessu varð m.a. sú, að einkabílar
voru miklu minna notaðir en á venjulegum tímum, — og
fannst manni þó satt að segja alveg nóg um bílamergðina.
Ég held, að íbúar Los Angeles hafi haldið sig meira í
heimahúsum og ferðazt minna þessi misseri en í annan
tíma. Það var til dæmis sjaldgæft að maður lenti í troð-
fullum strætisvögnum, en annars hafði ég ekki svo mjög
mikið af strætisvagnaferðum að segja, yfirleitt, því að ég
bjó alla tíð rétt hjá skólanum.
— Þig hefur samt ekki langað til að setjast að í Amer-
íku, þótt þér liði vel þar?
— Það varð að minnsta kosti ekkert úr því. Nei, ef mér