Heima er bezt - 01.10.1978, Side 33

— Hefur þú skotið fugl og sel? spurði Hannes. Hann
var ekki trúaður á sögur Dísu.
— Já, komið hefur það nú fyrir. T.d. einu sinni mátti ég
til. Byssan lá hjá mér og pabbi upptekinn við færið. Sel-
urinn var í dauðafæri. Ég greip byssuna og miðaði á hann.
— Þú hefur nú varla hitt, sagði Hannes efablandinn.
— Hann steinlá, ég skutlaði hann líka svo hann sykki
ekki.
— Segir þú þetta satt? spurði Ranka.
— Auðvitað.
— Guð hjálpi þér Dísa mín, varð Þóru að orði. —
Hvernig gastu þetta?
— Ef ég á að segja eins og er þá skalf ég af veiðihug þá
stundina. Það er kannski ókvenlegt. Ég er samt dýravinur.
Menn geta verið það, þó þeir þurfi t.d. að aflífa húsdýrin
sín og drepa fleiri dýr. Þetta líf er svo flókið og margþætt,
að það er ekki von að við skiljum það, sagði Dísa spek-
ingslega. Ég skyldi skjóta á eitthvað núna ef færi gæfist,
bara til að ganga fram af fólkinu, hugsaði hún. Þorsteinn
hætti þá kannski að góna á mig.
Þeim miðaði vel áfram við róðurinn.
— En sú fegurð, varð Þorsteini að orði.
— Já, ansaði Leifur. Það er dýrðleg útsýn í allar áttir í
þessu indæla veðri.
— Ég átti nú ekki beint við það, sagði Þorsteinn og hló
við.
Brandur horfði fast á hann.
— Ég þykist vita hvað þú átt við. Hann leit til Þrúðu og
Dísu, sem sátu saman og hlógu dátt.
— Fallegar eru þær báðar, hugsaði Brandur en Amdís
er engri stúlku lík sem ég hef séð. í sama bili varð Dísu
litið á hann og nú hló hún ekki lengur. Augun sem hún
horfði í, bjuggu yfir dularfullu afli. Hún gat ekki hætt að
horfa í þau. Hún hristi höfuðið til að losna úr þessum
fjötrum. Hvernig átti hún að vita að hann hefði svona
dásamleg augu, eins og hann var ófríður við fyrstu sýn.
— Ertu að sofna, spurði Þrúða?
— Ég nei, er bara að hugsa.
— Eru þær falar? sagði Þrúða.
— Hverjar?
— Hugsanir þínar.
— Þær, nei, ansaði Dísa utangátta.
— Hún er sjóveik, stakk Hannes uppá. Þá tók Dísa við
sér.
— Þar þyrði ég að bjóða þér út, karl minn, og það í
stjórsjó.
— Efast ekki um það, frekar en skotfimina, sagði
Hannes háðslega.
— Þú um það, ansaði Dísa snöggt.
Árabáturinn lenti á háréttum stað. Þeir gengu frá far-
kostunum og báru draslið upp á Stærri Hólma. Á fjörunni
var gengt í hinn hólmann. Þau höguðu verkinu eftir því.
Hólminn var krökkur af fugli og voru kríurnar herskáar
mjög og gerðu aðsúg að innrásarhernum, sem lét sér lítt
bregða, en byrjaði strax að rupla og ræna. Leifur var
óvanur þessu, en komst fljótt upp á lagið með óblöndnum
ákafa. Sólin tók nú að skína, en hafgolan lét á sér standa.
— Er ekkert vatn héma? spurði Dísa.
— Jú, það er lind á þessum hólma. Hinn er þurr, ansaði
Þrúða. Við megum til að hvíla okkur í þessum hita.
Hólminn var nokkrar dagsláttur að stærð, en í honum
miðjum, var smágrýttur melhóll. Þar verptu eingöngu
kríur og var erfitt að sjá eggin. Lindin var á melnum og í
kring um hana var fagurgrænn gróður af ýmsu tagi.
— Þetta er eins og vin í eyðimörkinni, sagði Þorsteinn,
sem kom í þessu. Hann virti Dísu fyrir sér. — „Svalið þið
nú þorstanum þér Líbanons dætur“, sagði hann. Hversu
fögur vertu vina mín, hversu „fagrar eru varir þínar“,
o.s.frv. Hann las versið í huganum. Ljóðaljóðin voru
uppáhaldstexti hans í hinni helgu bók. Með mergjuðustu
ástaijóðum allra tíma. Hann kunni þau næstum utanað.
Fólkið tíndist að og flestir fækkuðu eitthvað fötum í
hitanum. Kristján, Þóra, Snæbjörn og Brandur sáu um
dún- og eggjatínsluna, en hin hirtu kríueggin. Hannes og
Þrúða tíndu einna mest. Þau voru alltaf á harða hiaupum
og kríurnar lögðu þau í einelti og görguðu ófriðlega.
Símon var fundvís á eggin og líkaði þessi tilbreyting vel.
Hann settist og þurrkaði af sér svitann. Dísa færði honum
vatn. Hann var þakklátur og sagði lágt:
— Það er fallegt, já mjög fallegt í kring um þig, Arndís.
Kristján raulaði: Nú er sumar o.s.frv.
Þorsteinn fór líka að raula:
Hér er drottins dýrð og friður
dásamleg er herrans list.
Komdu með botninn, Leifur. Og ekki stóð á því:
Fagurt land og fuglakliður
frjálslegra en Edensvist.
Hin höfðu gaman af. Sigurbjörn var hagmæltur, en
flíkaði því lítið. Hann horfði í kring um sig og sagði hægt:
Sólskinsdagur sumarfögur dýrð
seiður hafs og ilmur villtra blóma.
Er aftur haustar enn þú að því býrð
og innst í sál þér raddir vorsins hljóma.
— Hér er allt morandi af skáldum, sagði Hannes.
— Nú hnoðum við buxnalallarnir saman einni vísu í
sameiningu.
R. Hér við saman sitjum sátt
D. senn mun dagur líða.
Þ. Upp að standa eigum brátt
H. Ei mun tíminn bíða.
— Þetta er ágætt hjá ykkur miðað við aðstæður, sagði
Kristján og strauk skeggið hýr á svip, — svo höldum við
áfram. Þið gangið melinn, stúlkur, þig hafið þá dæma-
lausu fálkasjón.
— Við setjum mosa í skóna og göngum þá grýttu braut,
svaraði Þrúða. Nú kepptust þau á um hver tíndi mest fram
að mat, sá átti að fá verðlaun, ef hann væri karlmaður þá
snafs hjá Þorsteini. Ef stúlka vann, þá koss hjá þeim, er
hún kysi helst.
Heimaerbezt 353