Heima er bezt - 01.10.1978, Síða 34

— Matur, kallaði Þóra.
Þóra sauð egg eins og hver vildi á prímus sem var
ómissandi þarfaþing. Nestið var ekki af verri endanum en
mest var borðað af eggjunum.
Þrúða reyndist hafa tínt mest, hafði vinninginn. — Nú
verður þú að kyssa einhvern, sagði Kristján, t.d. Hannes,
Leif, Símon, Sigurbjörn eða mig.
Þau hlógu dátt. — Viltu ekki fá þér einn lítinn heldur
sagði Þorsteinn hlæjandi.
— Nei, ég ætla að kyssa þann sem mér sýnist, það er nú
ekki um marga að velja. Hún beygði sig snöggt niður að
Hannesi og kyssti hann beint á munninn. Hann sat á hárri
þúfu og honum varð svo mikið um að hann datt aftur fyrir
sig og var síður en svo nokkuð lukkuriddaralegur. Hann
var svo vandræðalegur að engum datt í hug að brosa,
nema Þrúðu. Hann hresstist að mun við það.
— Þetta gengur betur næst, spái ég, sagði Kristján
kankvís.
Þau kynntust meira á þessum eina degi en heilli viku
við venjulegar aðstæður. Kristján lá endilangur og hélt
um magann og stundi upp:
Þetta var góður og mikill matur
með því besta sem ég hef fengið.
Nú er ég saddur og nú er ég latur
nú get ég hvorki setið eða gengið.
Dísa og Þrúða réðust á hann skellihlægjandi og reyndu
að tosa honum á fætur, en hann haggaðist ekki.
— Ég veit bara eitt ráð, sagði hann. — Áttu dreytil
Þorsteinn?
— Já, þó það nú væri, og hann rétti Kristjáni pelann.
— Guðlaun vinur, sagði Kristján og spratt á fætur eins
og endurborinn. — „Guðaveigar lífga sálaryl“, og auka
líkamskrafta og hann saup vel á áður en hann skilaði
pelanum.
— Satt er orðið, sagði Þorsteinn og fékk sér vænan teig.
Það var kominn slikjukenndur gljái í augu hans.
Dísa sá útundan sér að Brandur gaf henni auga, en hún
varaðist að líta á hann. Þrúða og hann fóru til að hressa
upp á fuglahræðurnar, gera þær meira fráfælandi. Þrúða
setti á þær ógnvekjandi stór andlit, saumuð úr marglitum
tuskum af mikilli list. Brandur batt á þær margar pjátur-
bjöllur sem gullu hátt við minnsta vindblæ. Sigurbjörn og
Ranka gengu niður í fjöruna, þar verpti krian líka. Dísa
dreif hin í öfuga átt. Leifur var mest með Þorsteini og
þurfti margs að spyrja og fékk ætíð greið svör. Var orðinn
þó nokkuð vel að sér í því er að búsýslu laut að lokinni
dvölinni í Hvammi. Símon var í góðu skapi og Snæbjöm
reyndi að fá hann til að segja sér undan og ofan af dul-
rænni gáfu sinni.
— Hefur eitthvað borið fyrir þig hér í dag? spurði
Snæbjörn.
— Ég sé bregða fyrir manni, fríðum sýnum, dökkum á
brún og brá. Að ég held útlendum. Hefur komið hér áður,
líklega sjómaður. Hann hefur dáið frekar ungur en ekki
drukknað. Bak við hann sé ég óglöggt stóra borg. Ég hef
séð margt í Hvammi. Hættur að taka eftir sumu, er þessu
svo vanur. Nokkrum sinnum hef ég séð í Hvammi ungan
mann. Hann er oft votur eins og hann hafi drukknað.
Hann fer oft svona með hendina, sagði Símon og strauk
hárið frá enninu.
— Ekki kannast ég við hann, sagði Snæbjörn. Símon
hvorki ýkti eða miklaðist af þessari gáfu sinni, þvert á
móti var hann mjög dulur á þessa reynslu sína.
Nú var kominn rétti tíminn til að fara í hinn hólmann.
Þau stikluðu yfir skerin á votu þanginu. Dísa var nærri
dottin en Brandur sem gekk við hlið hennar greip hana í
fallinu. Hann hélt lengur utan um hana en þörf var. Hún
kunni því ekki illa.
— Þakka þér fyrir, sagði hún og roðnaði er hann horfði
á hana. Hann var skrýtinn á svipinn. Það var eins og
augun segðu: Ég vil helst aldrei sleppa þér.
Er ég að varða ástfangin eða hvað? — Þessi undarlegi
glampi djúpt, djúpt í augum hans. Hvað þýddi hann? Hún
hugsaði margt þegar hún var háttuð um kvöldið.
Þau tóku góða skorpu þama og fóru sömu leið til baka
áður en flæddi að. Dagurinn var senn á enda. Þau drukku
gott kaffi áður en þau lögðu á stað.
— Sko, sagði Hannes. — Er þetta ekki selur sem liggur
þarna á steininum?
— Jú, sem ég er lifandi maður, sagði Þorsteinn og
læddist eftir byssunni. Hannes talaði við hann í hljóði.
Þorsteinn hristi höfuðið, en Hannes varð þeim mun
ákafari.
— Kannt þú að fara með svona grip, Dísa? spurði Þor-
steinn.
— Já, sagði hún rólega.
— Ég skal lofa þér að fýra á selinn ef þú launar mér vel
sagði hann lágt.
— Hvað skal það vera?
— Einn koss af vörum þínum, hvort sem þú hittir eða
ekki.
— Þá hætti ég við það, ansaði hún snöggt og fölva brá á
andlit hennar.
— Þá það vinan. Þú vinnur. Hann rétti henni byssuna.
— Ég set ekkert skilyrði. Þá brosti hún til hans í fyrsta
sinn. Hún miðaði örugg og ákveðin án þess að hika.
Fólkið beið í ofvæni og hélt niðri í sér andanum. Skotið
kvað við svo það bergmálaði í klettunum. Þorsteinn hljóp
að selnum. Ekki bar á öðru en hún hefði hitt. Kobbi lá
steindauður, skotinn í hausinn. Hún lagði frá sér byssuna
örlítið litverp.
— Hér eftir skal ég trúa öllu sem þú segir, gall í
Hannesi. Þau voru öll hálfhissa, en Kristján hældi henni á
hvert reipi. Símon horfði á eitthvað sem enginn annar sá
og var furðusvipur á honum.
— Nú skil ég hver hann er, sagði hann við sjálfan sig.
Báturinn og pramminn voru settir á flot. Hafurtaskið
hafði aukist að mun og þó pramminn væri rúmgóður þá
bar hann þetta með naumindum.
— Komdu til okkar Dísa? kallaði Kristján. — Þú átt
354 Heima er bezt