Heima er bezt - 01.06.1981, Síða 6

á öllum. Allir voru kallaðir til starfa í þeirri deild þar sem
þörfin var. Þessvegna varð það fljótlega að ég fór að vinna
við fréttir auk auglýsinga- og innheimtustarfa. Eitt fyrsta
verkefnið mitt á fréttastofunni var í lýðveldiskosningunum
1944, þá hafði ég það hlutverk að reikna út hve mörg
prósent hefðu sagt já og það var bara tímaspursmál hvenær
það náði 100 prósentunum, og algeng tala var 99,8%.
— Hvernig atvikaðist það að þú hófst íþróttafrétta-
mennskúna?
„Það var fyrir algjöra tilviljun að ég lýsti 200 metra
hlaupi á Wembley-leikvanginum í Lundúnum. Við vorum
saman þarna á Ólympíuleikunum ég og Jón Múli Árnason,
sem átti að segja fréttir frá leikunum. Jón fékk þá hugdettu
að láta mig lýsa þessu 200 metra hlaupi, sem Haukur
Clausen tók þátt í. í fyrstu þvertók ég alveg fyrir þetta, en
Jón sat við sinn keip þangað til ég sagði: „Skítt með það,
gefðu mér samband og við skulum byrja.“ Þetta átti að vera
örstutt, því þetta hlaup tekur ekki nema 20 sekúndur, en
lýsingin varð tæplega fimm mínútur vegna þess að kepp-
endur þjófstörtuðu allir og ég varð að gaspra allan tímann.
Að þessu loknu hlustuðum við á upptökuna og ég hló alveg
eins og vitlaus maður að þessu, þangað til Jón segir við mig:
„Við notum þetta.“ Þetta var síðan sent út og eitthvað hefur
mönnum fundist vera neisti í þessu, a.m.k. þeim Andrési
ípróttafréttamenn frá öllum NorSiirlöndunum þinguðu eitt
sinn í Finnlandi og bauð þá Kekkonen Finnlandsforseti þeim
til sín. Sigurður Sigurðsson hafði orð fyrir fréttamönnunum
og þakkaði fyrir móttökurnar.
Björnssyni og Jóni Magnússyni. Þetta var upphafið að því
að mér var falið meira og meira af íþróttafréttum, þangað
til ég var kominn í þær upp fyrir haus og var samfleytt í
þeim 22 ár, sem er allt of langur tími. Menn ættu ekki að
vera í svona starfi nema svona fjögur til fimm ár.“
— Hafðirðu mikinn áhuga á íþróttum?
„Nei, þótt undarlegt megi virðast þá hafði ég lítinn
áhuga á iþróttum sjálfur, þó ég hefði gutlað við þær sem
unglingur.“
— Hvað kom þá til að þú varst þarna út í Wembley-
leikvanginum?
„Jón Múli var þarna sem fréttamaður á Ólympíuleikun-
um og ég fór sem nokkurs konar aðstoðarmaður, þó fór ég
þetta á minn kostnað. Gegn því að fá frían aðgang að öllu
sem ég vildi sjá, þá ætlaði ég í staðinn að aðstoða Jón. Þetta
reyndist nú vera miklu meira en tveggja manna verk og
hefði ekki veitt af þremur mönnum, því keppt var svo víða
samtímis. Við vorum þarna með stóra flokka í bæði sundi
og frjálsum íþróttum og veitti því ekki af að annar væri í
sundhöllinni og hinn á leikvanginum.
Ég vann íþróttirnar með innheimtustarfinu alveg til árs-
ins 1963, þá var ég ráðinn á fréttastofuna sem almennur
fréttamaður með íþróttir sem aukagrein, því enginn sér-
stakur íþróttafréttamaður var á fréttastofunni í þá daga.
Það er ekki fyrr en árið 1966 að ég er ráðinn eingöngu til að
sinna íþróttum og þá bæði fyrir útvarp og sjónvarp og þá
versnaði nú í því. Sjónvarpið er þannig miðill að það er
gríðarlega mikil vinna í kring um það. Ég sá fljótlega að ég
hafði gert feykilega skyssu með því að fara að vinna hjá
sjónvarpinu, vegna þess að fréttamaður sem er vanur
íþróttafréttamennsku fyrir útvarp getur aldrei orðið
sjónvarpsfréttamaður. Þessir tveir miðlar eru svo ólíkir; í
útvarpi verður þú að segja allt og koma öllu að sem þú sérð
þannig að hlustandinn geti sem best gert sér í hugarlund
hvernig þetta gengur fyrir sig. Þetta er alveg öfugt hjá
sjónvarpinu, þar sér maður þetta á mynd og eftir því sem
sjónvarpsmaðurinn segir minna, því betra. Hann þarf rétt
að gera stuttar athugasemdir og skýringar, en hann þarf
ekki að vera að öskra „mark!“ eða eitthvað álíka, því það
sér fólk. Ég sagði því alveg skilið við sjónvarpið eftir fjögur
ár þar og fór aftur í almenna fréttamennsku hjá fréttastofu
útvarpsins og síðustu fimm árin var ég aðstoðarfrétta-
stjóri.“
— Þú ert nú samt þekktastur fyrir íþróttafrétta-
mennskuna.
„Já ætli það ekki. Að minnsta kosti er nógu mikið hermt
eftir mér.“
— Hvernig líkuðu þér eftirhermurnar?
„í aðra röndina þótti mér það gaman. Sumir gerðu þetta
bara ekki nógu skemmtilega, en aðrir stórvel eins og t.d.
Ómar Ragnarsson. En röddinni náði best Karl Einarsson,
sem nú er látinn. Ég þóttist oft þekkja sjálfan mig. þegar
hann var að herma eftir mér.“
— Þótti þér gaman að starfinu?
„Það var mjög ánægjulegt að vinna við íþróttirnar í
svona fjögur-fimm ár, þá var ákveðinn ljómi í kring um
190 Heimu er bezl