Heima er bezt - 01.06.1981, Síða 8

Jónsson með sitt markið hvor. Staðan er síðan jöfn alveg
fram á síðustu sekúndu, en þá tókst Svíum að þvæla bolt-
anum í netið. Þetta var alveg frábær varnarleikur hjá ís-
lendingum, ég minnist þess ekki hvorki fyrr né síðar að
hafa séð annan eins miðframvörð og Dagbjart Hannesson
og sömuleiðis var markmaðurinn, Magnús Jónsson, frá-
bær.
Leikurinn í Kalmar var upphafið að mjög skemmtilegri
ferð, því tuttugu mínútum eftir leikinn var ég kominn upp í
lest sem skrölti áleiðis til Málmeyjar og þaðan fór ég til
Kaupmannahafnar um nóttina. Frá Kaupmannahöfn hélt
ég svo viðstöðulaust áfrám með flugvél til Zúrich í Sviss,
þaðan í lest til Bern þar sem Evrópumeistaramót í frjálsum
íþróttum var að hefjast. Það var rétt að ég marði það að
geta haft fréttasendingu þaðan fyrsta daginn, því þegar ég
kem á völlinn stendur yfir 5000 metra hlaup, sem hinn
^heimsfrægi Zatopek var að vinna. Þarna var ég í fimm daga
og sendi fréttir heim, en að mótinu loknu fór ég til Ham-
borgar til móts við Akurnesinga sem voru á keppnisferða-
lagi um Þýskaland. Með þeim ferðaðist ég í þrjár vikur vítt
og breitt um Þýskaland, þó ætlunin hefði verið að fara heim
eftir Evrópumeistaramótið, en ég tók sumarfríið mitt í
ferðalagið með Akumesingum.“
— Hve oft varstu viðstaddur Ólympíuleika?
„Ég var í London, eins og áður greindi en þeir leikar
höfðu nú minnstan svip á sér vegna þess að Bretar tóku
leikana að sér nær fyrirvaralaust rétt eftir stríðið. Ætlunin
var að Finnar héldu þá, því þeim hafði verið úthlutað
leikunum 1940 sem féllu niður vegna stríðsins og þeir
treystu sér ekki til að halda leikana 1948 vegna þess hve
þeir fóru illa út úr stríðinu. Bretarnir höfðu þetta af þó þeir
væru svolítið seinir, það þurfti t.d. að bíða í tuttugu
mínútur eftir að fyrsta greinin gæti hafist, þá voru þeir að
ljúka við að merkja leikvanginn, þegar allir áhorfendurnir
voru komnir.
Síðan voru leikarnir í Helsinki 1952 og var allt annað
yfirbragð á þeim og glæsilegra. Þar á eftir komu Rómar-
leikarnir sem höfðu mjög hátíðlegt yfirbragð í þessari
fornfrægu borg, þar sem þú getur lesið söguna á hverju
götuhorni."
— Ekki hefur nú alltaf verið jafn ánægjulegt að ferðast
erlendis, t.d. þegar þú þurftir að segja frá því þegar ís-
lendingar stóðu sig illa?
„Það er nú ýmislegt sem kom fyrir í þessum ferðum sem
ég reyni að gleyma, eins og t.d. sá frægi fótboltaleikur við
Dani þegar íslendingar töpuðu 14:2. Þá má einnig minnast
á meðferðina á íþróttamönnunum á Ólympíuleikunum í
London, en mikil hitabylgja gekk yfir þegar leikarnir stóðu.
Auk þess var lítið að borða, því Bretarnir voru ennþá á
skömmtunarfæði. Nuddari liðsins tók upp á því að hita
leikmennina upp með því að leggja fjalir yfir baðkar með
sjóðandi heitu vatni og lét þá liggja á þessum fjölum og
grillaði þá eiginlega. Enda fór það svo að enginn af þessum
íþróttamönnum sem kepptu í London voru nálægt því að
skila þeim árangri sem þeir annars voru menn til.“
— Getur þú sagt mér eitthvað meira frá þessum fræga
leik við Dani?
„Það var aldeilis voðalegt, það er langversta verkefni
sem ég hef fengið um dagana að lýsa þeim leik. Staðan í
hálfleik var 6:0 þegar ég byrjaði á beinni lýsingu. Leikurinn
byrjaði á því að Danir skoruðu mörk á fjögurra mínútna
fresti og stóð 4:0 eftir korter. I seinni hálfleiknum hafði ég
ekki við að telja mörkin. Kunningi minn einn út á landi
kom að þar sem verið var að hlusta á lýsinguna og spurði
hver staðan væri. Honum var sagt að hún væri 9:1 og þá
varð honum að orði: „Þetta er ekki handbolti“. Þetta varsem
sagt voðaleg lífsreynsla að segja frá þessu og reyna að gefa
einhverja skýringu á hrakförunum. Strax og leiknum var
lokið tók ekki betra við, því þá þurfti ég að fara út í út-
varpshús, en leikurinn hafði verið tekinn upp á myndseg-
ulband fyrir sjónvarpið og ég þurfti að tala inn á bandið
eftir leikinn. Það gekk nú sæmilega með fyrri hálfleikinn,
þvi ég hafði skrifað niður hjá mér punkta um leikinn. Þegar
kom að seinni hálfleiknum hjálpaðist allt að til að gera
þetta erfitt og ómögulegt. Tækið bilaði þrisvar sinnum og
ég varð alltaf að byrja aftur og loksins þegar þetta var í lagi
tæknilega tók ég eftir að ég hafði gleymt einu marki, en ég
gat ekki hugsað mér að byrja einu sinni enn og lét það
flakka. Fimm klukkutíma tók þessi lýsing og ég var gjör-
samlega búinn.
Eftir leikinn hitti ég Sigurð Dagsson, sem var varamark-
vörður og hann sagði bara: „Guði sé lof að ég var ekki í
markinu."
Hópurinn bjá á Hótel Evropa og margir þeirra fluttu
þaðan út strax daginn eftir vegna þess að starfsfólkið var að
hlæja að þeim en strákarnir voru í Kaupmannahöfn fram
yfir helgina, því þeir vissu að sýna átti leikinn í íslenska
sjónvarpinu. Þeir vildu vera vissir um að búið væri að sýna
leikinn þegar þeir kæmu heim svo þeir þyrftu ekki að horfa
upp á þetta. Menn voru óskaplega sárir út af þessu, sumir
ennþá og þetta á eftir að loða lengi við okkur. Kunningjar
mínir meðal danskra fréttamanna kölluðu mig ekki
íslending lengi á eftir heldur „14:2“!
Ég get líka sagt þér aðra hálfgerða hrakfararsögu sem
gerðist í London. Einn fararstjórinn tók að sér að fara með
hóp íþróttafólks í skoðunarferð um borgina. Þau fara í
neðanjarðarlest hjá Richsmount, þar sem Ólympíuþorpið
var. Þau ferðast svo í neðanjarðarlestinni í tvo eða þrjá tíma
og voru farin að þekkja aftur stöðvarnar, og það kom á
daginn að þau voru í lest sem ók alltaf í hringi. Þegar þau
áttuðu sig á þessu var sá tími liðinn sem þau höfðu haft til
að skoða borgina, þannig að þau sáu ekkert nema neðan-
jarðarlestina og stöðvarnar.“
— Eitthvað hlýtur þér að vera öðru minnisstæðara af
íþróttaviðburðum hér heima?
„Vissulega, starfsvettvangurinn var jú fyrst og fremst hér
heima, þó okkur hafi orðið tíðrætt um leiki og mót erlendis.
Ýmislegt er minnisstætt frá landsmótum skíðamanna, sem
ég sótti í ein 15 ár samfleytt, oftast norðanlands og vestan,
en einnig fyrir sunnan. Þá gerðist margt á landsmótum
UMFÍ, sem vert væri að minnast. í fyrstu var ég eini
fréttamaðurinn á þessum mótum, en þegar frá leið vaknaði
áhugi hjá blöðunum. Þá elti maður fótboltalið um allar
jarðir og útvarpaði frá leikjum í öllum landshlutum. Lík-
192 Heimaerbezt