Heima er bezt - 01.06.1996, Blaðsíða 8

Jón Jónsson, faðir Póreyjar. Amma Póreyjar,
með hana og Jón.
maður lenti á þessum hesti, hann átti til
að rjúka.
Ég var að verða tvítug þegar faðir minn
dó. Hann var þá 53 ára. Síðustu mánuðina
var hann á sjúkrahúsi í Reykjavík og
mamma hjá honum. Þá þurftum við syst-
umar að sjá um búskapinn og á tímabili
Elínborgu litlu, sem þá var tveggja ára,
vegna þess að mamma var á sjúkrahúsi
líka. Eftir þetta sá ég um búskapinn í
nokkur ár. Systur mínar þurftu að klára
sinn skóla, en að sumrinu og í öllum fríum
unnu þær að búinu. Ég er ekkert ósátt núna
þó að ég hafi ekki komist í framhaldsnám,
því það er líka hægt að læra utanskóla.
Auðvitað var margt sem ég hefði viljað
gera og langar enn til. Það er ekki þar með
sagt að það sé ekki hægt. Nú er skólakerf-
ið orðið þannig uppbyggt að allir eiga
möguleika. I mínu ungdæmi var það
þannig að ef maður missti af lestinni þá
voru engir möguleikar, lestin var farin.
Arið sem pabbi dó var mjög erfitt. Við
vomm nýbúin að byggja, þetta voru kalár
og áföll í búskap, allt mjög erfitt og um
enga peninga að ræða. Allt var á núlli og
eitthvað varð að gera. Mamma ákvað að
taka sumardvalarbörn, við vorum oft yfir
tuttugu í heimili. Það var tólf manna borð í
eldhúsinu og oft tvísetið við það. A vet-
urna var bamaskólinn hjá okkur og mikið
um að vera. Þessi vinna bitnaði mest á
mömmu, þó að við tækjum stundum til
hendinni innandyra. En þetta gerði það að
verkum að það var aldrei um neitt fjöl-
skyldulíf að ræða hjá okkur, húsið var
miklu líkara félagsheimili en einkaheimili.
Þar fyrir utan var alltaf mikið um gesti.
Faðir minn var mjög félagslyndur. Eitt af
því sem hann gerði eftir að búið var að
byggja húsið, var að halda dansnámskeið í
stofunni. Hann sótti danskennara á Blönduós til þess að
kenna nýjustu dansana, og þarna komu allir í sveitinni,
sem vildu. Eitt af því sem hann saknaði úr gamla bænum
var orgelið. Pabbi spilaði á orgel og harmóniku, Hanna
systir hans og mamma á gítara og Hannes sonur Hönnu á
harmóniku. Það var mikið sungið og spilað á heimilinu.
Það var svo margt öðruvísi, en nú, eins og það tilheyri
annarri öld. En það var mikið félagslíf í sveitinni, fólk
kom saman til að spila og dansa á þeim bæjum þar sem
húspláss var, fólk á öllum aldri alveg frá kornabörnum og
upp úr. Þarna var kynslóðabilið ekki komið. Ég man ekki
eftir að það hafi verið illindi á milli bæja og fólk hjálpað-
ist að orðalaust, ef á þurfti að halda enda nutum við vin-
áttu og hjálpar sýslunganna í ríkum mæli eftir lát pabba.
Eftir að pabbi dó þá nutum við systurnar þess sem hann
hafði kennt okkur. Viðgerðir á vélum voru lítið vandamál
enda höfðum við alltaf verið með honum í því sem hann
var að gera. Ég dundaði t.d. við að slípa ventla meðan
hann gerði eitthvað annað og sagði okkur sögur á meðan.
Við lærðum mikið af þessu og það var góður skóli sem
við gátum notað okkur þegar á þurfti að halda. En nú
erum við líklega jafn úreltar og vélamar, sem þá vom.
Við vorum afskaplega hændar að pabba, systurnar, og
ekki vantaði sjálfstraustið á þeim árum. Til dæmis þegar
Didda (Sigurbjörg) var þriggja ára, þá var eitthvað sem
pabbi efaðist um að hún gæti. Þetta litla stýri leit á hann
204 Heima er bezt