Heima er bezt - 01.12.2000, Blaðsíða 5

Dagur í lífi sveitadrengs
fyrir sextíu árum
Séð frá Amastöðum yfir Miöfjörð og Heggstaöanes. Frá þeim stað fór drengurinn til Hvammstanga.
©
egnum þungan svefnhöfgann heyrði ég
rödd ömmu minnar:
"Farðu nú að vakna, þú þarft að fara að
komast af stað inneftir."
En mig langaði ekkert til að vakna. Það
var svo óskaplega gott að sofa lengur og ég sofnaði aft-
ur.
Enn heyrði ég milda rödd ömmu:
„Drífðu þig nú ó fætur, klukkan er að verða níu."
Og allt í einu síast veruleikinn inn í hugann. Ég man
hvað til stendur. Ég d að fara inn ú Hvammstanga til
þess að sækja slútrin.
Daginn úður höfðu lömbin sem dtti að slútra verið
rekin inneftir og lútin í réttina við slúturhúsið. Ég fór
með hestana heim en pabbi varð eftir innfrú. Hann var
í slúturvinnu eins og hann var vanur ú haustin.
Þegar ég kom heim var komið svarta myrkur. Ég hýsti
hestana sem voru sveittir eftir smalamennsku daginn
dður og svo ferðina inneftir. En akhesturinn Bleikur
hafði sloppið við allar sviptingar í smalamennskunni
og var á túninu. Honum útti ég að beita fyrir kerruna.
Þetta rann í gegnum hugann ú meðan ég tíndi á mig
spjarirnar. Ég flýtti mér niður og fékk mér bita í eldhús-
inu. Hljóp síðan suður ú túnið og sótti Bleik. Hann var
þar í mestu makindum að naga hdna. Bleikur var gæf-
ur og stóö eins og þúfa þegar ég lagði við hann beislið
en ég fann að hann var ekki únægður með að vera tek-
inn svona hastarlega frú sínum morgunverði. Bleikur
var mjög sterkur og duglegur akhestur en skapið erfitt.
Hann hafði verið fyrirhafnarsamur í tamningu en var
nú kominn yfir allan ungæðishdtt.
Þennan morgun var besta veður, hæg suðvestan gola
en loft skýjað. Mér varð litið út ú fjörðinn. Ddlitla vind-
sveipi lagði út frú Heggstaðanesinu, en norður í flóan-
um liðu léttar regnskúrir undan hægri golunni. Það var
sem sagt mjög gott haustveður.
Mamma kom út og hjúlpaði mér við að beita Bleik
fyrir kerruna. Svo lagði ég af stað. Hún kallaði ú eftir
mér að ég mætti ekki sitja á kerrunni, það gæti verið
hættulegt. Mér fannst þetta nú vera óþörf óminning, þó
lofaði ég þessu. Svo rölti ég fram veginn. Bleikur hrinti
mér stundum til með hausnum. Það var öruggt merki
um að hann væri í vondu skapi en það var hann oft
þegar hann fór einn hesta af bæ.
Ég núlgaðist Kúrastaði. Hvað skyldu þeir nú vera að
gera, strdkamir á Ytri-Kdrastöðum, Ingólfur og hann
Mummi? Varla lofar Þóröveig þeim að liggja í rúminu
og klukkan líklega farin að ganga ellefu. Ég vissi þó
ekki núkvæmlega hvað tímanum leið, því enga útti ég
klukkuna. En hvað um þaö, ekki súust strdkamir úti
við. Hins vegar sdst maður d ferli ú túninu sunnan við
Miðbæinn. Ég þekkti að þarna fór Bensi. Þú fór ég aö
hugsa um ddlítið atvik, sem gerst hafði veturinn dður
og við strdkamir fengum miklar skammir fýrir. Eggert
bróðir minn hafði eignast svonefnda hundabyssu. Einn
dag tók hann byssuna með sér í skólann, en bamaskól-
inn var þd d Kdrastöðum. Unnsteinn d Kdrastöðum dtti
nokkur skot sem pössuðu í byssuna. Það voru nokkkuð
stór púðurskot sem stungið var í hlaupið og þegar
hleypt var af sprungu þau með hdum hvelli.
Við strdkarnir stóðum fyrir norðan bæinn ú Syðri-
Kdrastöðum og vorum að velta þvi fyrir okkur hvernig
viö ættum að nota skotin, því það var svo lítið púður í
að skjóta bara beint upp í loftið. Þd súum við Bensa
Heima er bezt 437