Æskan - 01.01.1942, Qupperneq 6

ÆSKAN
skilaði furðanlega áfram. Það var koldimmt til
hafsins, en ennþá greindi hvitt löðurkögrið við
ströndina á milli liafs og lands.
Símon skorðaði sig í lilé frammi við siglutréð.
Iiann starði til lands, þar sem ljósin í litlu húsun-
um á Geitey hlikuðu eins og smástjörnur. Þegar
öldurnar riðu undir skútuna, sá liann ennþá flökt-
andi ljósbjarma á hryggjunni, þar sem Bliki lá,
og Simon óskaði þess heitt og innilega, að pabba
tækist að koma vélinni í lag sem fyrst. Því að það
vissi Simon litli í Geitey, að ef eitthvert afrek átli
að vinna, þá var öruggara, að pabbi væri þar nær-
staddur.
Allt í einu hrökk Símon við.
„Ilva — hvað varð nú um liann?“
Símon rýndi í gegnum myrkrið aftur til Jör-
undar, en sá ekki annað en úfinn skeggkragann
við glætuna frá ljóskerinu.
„Ilvað varstu að segja, Jörundur?“
„Ilann slokknaði allt í einu, — vitinn á ég við.
Hvernig í ósköpunum stendur á því, að allt í einu
slokknar svona á Bótarvitanum, eins og hlásið sé
á eldspýtu? Ég hef aldrei vitað annað eins.“
Símon hrökk við eins og honum væri gefið utan
undir og honum rann kalt vatn milli skinns og
liörunds. Hann livessti augun úl í svarta myrkrið
og reyndi að átta sig. Honum hafði ekki komið
til hugar að hafa áhyggjur af stjórninni. Jörundur
átti að vera einfær um að rala hérna um fjörðinn,
þar sem hann hafði verið að sullast alla ævina.
„Leggðu fullt á bakhorð, — fljótt, fljótt!“
Simon öskraði eins og þokulúður. Hann gætti
þess ekki i hræði sinni, að hann talaði við skip-
stjórann.
„Við erum að sigla á land, Jörundur! Þú stefnir
heint á ljósið í eldhúsglugganum hans séra Pét-
urs!“
„Bull er í þér, strákur! Heldurðu, að ég þekki
ekki í sundur Bótarvitann og eldhússlampann
lians séra — —.“
Jörundur komst ekki lengra. Háreist alda reið
undir bátinn og þeytti honum eins og skel gegn-
um löðrandi grunnbrotið, alla leið upp í fjöru.
Þungur dynkur lieyrðist, er hann tók niðri og
gnestandi brotliljóð, súðin sprakk og brotnaði eins
og brunnar eldspýtur, en hlerinn fleygðist ofan af
vélarrúminu og í sjóinn. Símoni tókst á síðustu
stundu að læsa höndum um mastrið, en Jörundur
gamli steyptist á grúfu yfir stýrissveifina og skall
eins og mjölpoki á þilfarið.
Símon gaf sér ekki tíma til að athuga skemmd-
irnar á bátnum og Jörundi. En ef dæma jnátti
4
eftir orðbragði gamla mannsins, þegar liann brölti
á fætur, var munnurinn á honum ekki alvarlega
bilaður.
En Símon hafði séð vaggandi Ijóstýru inn með
Geiteynni, og liann vissi samstundis, að það hlaut
að vera toppljósið á Blika, bátnum lians pabba.
IJann þaut aftur í skut með öndina í hálsinum og
þreifaði eftir fangalínu léttbátsins. Hann rak upp
fagnaðaróp, þegar hann sá, að báturinn var lieill
og óskemmdur. Hann hentist fram á miðþiljurn-
ar, fram lijá Jörundi gamla, greip árarnar, sem
voru þar á sínum slað, hoppaði ofan í kænuna og
leysti hana frá. Jörundur æpli og kallaði á eftir
honum, en Símon gaf sér engan tíma lil að svara
honum. Skútan stóð alveg uppi á þurru, svo að
karlinum var engin hætta húin.
Símon var að vísu orðinn þrettán ára, knár og
vanur volki, en þó lá við, að kappróðurinn, sem
hann lagði nú í, yrði honum um megn. Hvert ó-
lagið af öðru kom æðandi á móti litlu bátskelinni
hans og ætlaði að varpa lienni aftur upp í löðrið
við ströndina. Þó að hann legðist á árarnar af allri
orku, miðaði liarðla lítið i liverju áratogi.
Símon leit um öxl sem snöggvast til þess að átta
sig á horfinu, scm hann þurfti að halda, lil þess
að ná í Blika, áður en liann slyppi út í gegnum
sundið milli Tands og Skáleyjar.
Hann varð að hafa það af, hann varð, hann
varö — —.
Það tókst. Honum var sjálfum ráðgáta, hvernig
það mátti verða, en hann lagði allt fram. Hver
vöðvi hlýddi vægðarlausum vilja: Ég skal — ég
skal! Hann knúði árarnar, svo að blóð spratl und-
an nöglunum, og loks lieyrði pahbi liróp lians utan
úr myrkrinu. 'En það hefði heldur enginn leikið
annar en pabbi að leggja að kænunni í slíku veðri
og taka hann um horð, án þess að nokkuð yrði að.
I sömu andránni og Símon vatt sér inn á þiT-
farið og balt kænuna, þaut einn flugeldur enn upp
handan við Illuboða.
„Þetta er sjálfsagt eitt skipið enn, sem ferst á
tundurdufli. Hvenær skyldi þetta taka enda?“
Því gat Símon ekki svarað. Oft liafði hann brotið
heilann um það og reynt að geta i eyðurnar, en
hvað stoðaði það? En nú var um að gera að ná í
tæka tíð til skipbrotsmannanna.
Það voru glýjulaus augu, sem störðu út í myrkrið
og sædrifið og leiluðu liinna nauðstöddu. Og hug-
urinn var heill og djarfur, fumlaus og öruggur.
Bótarvitinn leiflraði með jöfnu millibili og Isak
þræddi djúpleiðina af óskeikulli ratvisi.
Þegar Bliki beygði fyrir nesoddann og kom úr