Æskan - 01.02.1972, Qupperneq 37

INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR
Hörpudiskurinn, sem vildi ekki
spila á hörpu
"— Er bannað að innrita dýr í skólann? spurði mamma.
— Nei, en það er bannað að koma með dýr í skólann, svaraði
skólastjórinn.
En það er kannski ekki bannað að hafa þau hérna sem
nemendur, ef þau sýna ótviræða tónlistarhæfileika? spurði mamma.
~~ Nei, það hugsa ég ekki, svaraði skólastjórinn. — Við skul-
Urn bara reyna það.
Svo leit hann aftur á hörpudiskinn.
' Þekkirðu nóturnar? spurði hann.
Nei, hörpudiskurinn þekkti ekki nóturnar.
~~ Svo þú þekkir ekki nóturnar, sagði skólastjórinn. — Þá
spilarðu víst allt eftir eyranu eða bara upp úr þér. En við skulum
Þætta að hugsa um það, Hörður minn, því að ég ætla að kalla
Þig Hörð eins og frúin þarna. Ég held, að ég leyfi þér að koma
hingað og reyna þig, og gangi þér vel, skal ég láta innrita þig
sem nemanda hérna, en þú verður fyrst af öllu að læra að þekkja
nóturnar.
Nlamma þakkaði fyrir sig, og hún var svo hrifin, að hún fór í
iei9ubil heim. María og Gunni voru svo himinlifandi, að þau réðu
Ser naumast, en hrifnastur af öllum var samt litli hörpudiskurinn,
sem átti að fá að læra að spila á óbó.
Og daginn eftir byrjaði hann í skólanum, en um kvöldið hélt
^amma veizlu fyrir hann, og hún bauð öllum börnunum I göt-
Unni að koma og sjá litla hörpudiskinn.
^yrst töluðu þau við hann og svo töluðu þau um hann og
loksins fóru þau að tala um sig sjálf.
Þau vildu fá að vita, hvort það væri skóli ofan i sjónum. — Nei,
ne'. sagöi hörpudiskurinn. — Það er eiginlega enginn skóli. Ég
verð að vísu að læra að spila á hörpu, og krabbarnir verða að
lasra að hneigja sig og dansa aftur á bak af því að það er
skylda þeirra.
Dansa krabbarnir aftur á bak? spurði Gunni undrandi.
Já, auðvitað gera þeir það, sagði hörpudiskurinn. — Þegar
vip höldum dansleiki í sjónum, þá höfum við þá bara fyrir smá-
Jýrin en góðir fiskar fá að horfa á okkur. Þá leika hörpudiskarnir
a hörpurnar sínar og bjöllurnar hringja litlu bjöllunum sínum, svo
að úr þessu verður fegursta tónlist. Sverðfiskurinn spilar á
sverðið sitt alveg eins og sumir menn spila á fiðlu, og þorskarnir
syn9ja bassann. Krabbarnir dansa aftur á bak og veifa klónum og
hnei9ja sig fyrir rækjunum, en þær dansa í allar áttir og upp og
n|ður, því að þær eru svo fjörugar.
Þetta fannst börnunum merkilegt, og þau vildu fá að heyra
Hhkið meira um sjóinn og alla, sem i honum bjuggu, en mamma
Vlic)i. að allir færu að drekka og svo heim að sofa, og auðvitað
Varð mamma að ráða, en börnunum fannst þetta slæmt samt.
Þegar mamma sá, hvað börnin voru hnuggin við borðið og það
þótt þau fengju bæði rjómakökur og gosdrykki, þá sagðist hún
ætla að segja þeim eina sögu um lífið í sjónum.
Gunni leit undrandi á mömmu sína. — Kanntu sögur um lífið
i sjónum? spurði hann.
— Ég held nú það, sagði mamma hlæjandi. — Hefur þú nokk-
urn tíma heyrt minnzt á marbendla, Hörður minn? Hún kallaði
hörpudiskinn nefnilega alltaf Hörð, en börnin gerðu það sjaldnast.
Og svo byrjaði mamma á sögunni sinni:
Mér er i minni stundin
þá marbendill hló
blíð var baugahrundin
er bóndinn kom af sjó
kyssti hún laufabundinn
lymskan undir bjó
sinn saklausan hundinn
sverðabaldur sló.
— Það var í bæjarþorpi á Suðurnesjum, sagði mamma, — að
þar bjó bóndi, sem sótti fast sjóinn. Einu sinni fór hann á sjó
sem oftar og þá festist færið hans i mjög þungum fiski, svo að
bóndinn átti fullt í fangi með að innbyrða hann. Þegar hann var
búinn að draga fiskinn upp, sá hann, að þetta var meira maður
en fiskur, og bóndinn spurði, hvað hann væri eiginlega að gera
i sjónum. Maðurinn sagðist vera marbendill, en þeir væru eins
konar mannfiskar og byggju í sjónum. Bóndinn vildi fyrst af öllu
fá að vita, hvað maðurinn hefði verið að gera, þegar færið festist
í hann, og marbendillinn sagðist hafa verið að gera við eldhús-
strompinn hennar mömmu sinnar, og bað nú marbendillinn bónd-
ann að sleppa sér aftur í sjóinn. En bóndinn sagði, að það gerði
hann aldrei. Hann ætlaði að eiga hann og sýna hann fyrir peninga.
— Það hefur freka konan áreiðanlega ætlað að gera, sagði
Gunni, en mamma sussaði á hann og sagði, að hann gæti sagt
krökkunum frá því seinna, því að nú ætlaði hún að Ijúka við
söguna. Svo fór bóndinn heim að landinu, og þegar hann var
búinn að draga upp bátinn sinn, kom hundurinn hans til hans,
flaðraði upp um hann og vildi vera góður við hann. En bóndinn
varð reiður og sló hundinn. Þá skellihló marbendillinn í fyrsta sinn.
Bóndinn fór nú með marbendilinn í fanginu upp túnið, því að
marbendillinn var með sporð, þótt hann hefði hendur. Á leiðinni
hrasaði bóndinn um þúfu og skammaðist mikið. Þá hló mar-
bendillinn i annað sinn. Þegar bóndinn kom að bænum, kom
konan hans til hans og kyssti hann og kjassaði og bóndinn kyssti
hana á móti. Þá hló marbendillinn í þriðja skipti. Bóndinn var
35