Æskan - 01.03.1973, Blaðsíða 6

Karlinn
frá Hringaríki
inu sinni voru karl og kerling.
Þau ætluðu að sá i akur sinn,
en áttu enga peninga til að kaupa út-
sæði fyrir. Aleiga þeirra var ein kýr
og ein hæna. Þau afréðu, að karlinn
færi með kúna í kaupstaðinn og seldi
hana þar fyrir peninga, svo að þau gætu
keypt sér úts'æði. En þegar til kom,
þorði kerling ekki að sleppa karli sín-
um með kúna, því að hún var hrædd
um, að hann mundi kaupa brennivin
fyrir peningana og drekka sig blind-
fullan í kaupstaðnum.
„Heyrðu, heillin mín!“ sagði hún,
,,ég held það sé bezt, að ég fari sjálf.
Þá get ég komið út gömlu hænunni
minni um leið."
„Það skal vera eins og þú vilt,“ sagði
karlinn, „en farðu nú skynsamlega að
ráði þínu, mundu nú eftir að þú átt að
fá 300 krónur fyrir kúnai"
„Já, það skal ég muna,“ sagði kerl-
ing. Hún lagði svo af stað með kúna og
hænuna. Skammt frá kaupstaðnum mætti
hún slátrara. Hann yrti á hana og spurði:
„Ætlar þú að selja kúna þá arna,
heillin góð?“
„Það trúi ég," mælti kerling.
„Hvað á hún að kosta?“ spurði slátr-
arinn.
„Mér þykir líklegt, að ég fái 3 krónur
fyrir kúna, en hænuna skalt þú hafa
fyrir 300 krónur."
„Já, þetta eru góð kaup,“ mælti slátr-
arinn. „Ég þarf ekki á hænunni þinni
að halda, og þú kemur henni orðalaust
út, þegar þú kemur til kaupstaðarins,
en ég skal borga þér 3 krónur fyrir
kúna.“
Þau gerðu nú út um kaupin og kerl-
ing fékk 3 krónur. En þegar hún kom
í kaupstaðinn, þá vildi enginn lifandi
maður gefa henni 300 krónur fyrir
gamla útlifaða hænu. Kerling fór þá til
slátrarans og mælti: „Heyrðu, fuglinn
minn. Mér er ómögulegt að koma út
hænunni. Þú verður að kaupa hana líka,
blessaður, fyrst þú keyptir kúna, svo að
ég geti komið heim með peningana."
„Ja, jæja! Ég vona, að við komum
okkur eins vel saman um það," mælti
slátrarinn. Síðan bauð hann henni inn
til sin og gaf henni mat og svo mikið
af brennivíni sem hún vildi í sig láta.
„Þetta er mikili blessaður slátrari,"
hugsaði hún með sjálfri sér og drakk,
þangað til hún yar orðin út úr og vissi
ekki sitt rjúkandi ráð.
En hvað tók nú slátrarinn til bragðs?
Á meðan kerlingin svaf úr sér vímuna,
dýfði hann henni ofan f tjörukagga,
velti henni síðan í fiðurbing og lagði
hana svo niður úti, þar sem mjúkt var
undir henni. Þegar hún vaknaði og sá,
að hún var orðin alfiðruð frá hvirfli til
ilja, datt yfir hana, og hún hugsaði með
sér: „Hvernig ætli standi á mér? Er
þetta ég sjálf eða einhver önnur? Nei,
það er ómögulegt að þetta sé ég, það
hlýtur að vera einhver furðustór dreki.
— En hvernig á ég að fara að vita, hvort
þetta er ég sjálf eða ekki? Jú, nú veit
ég, hvernig ég skal komast eftir því.
Ef kálfarnir sleikja mig og hundarnir
gelta ekki að mér, þegar ég kem heim,
þá veit ég, að þetta er ég sjálf."
Óðara en hundarnir sáu ófreskju
þessa koma inn í húsagarðinn, fóru
þeir að gelta í ósköpum, svo að það fór
að fara um kerlu. „Mér er næst að
halda, að þetta sé ekki ég sjálf," sagði
hún. Þegar hún kom inn í fjósið, vildu
kálfarnir ekki sleikja hana, þegar þeir
fundu tjörulyktina. — Nei, nú sé ég
að þetta getur ekki verið ég; þetta hlýtur
að vera einhver furðulegur, óþekktur
fugl. Mér er eins gott að fljúga héðan,"
sagði hún.
Hún skreið síðan upp á húsmæninn
og fór að baða út handleggjunum, eins
og þeir væru vængir, og ætlaði að hefja
sig til flugs. Þegar karlinn sá þetta, tók
hann byssu sína, fór út í garðinn og
miðaði á hana. „Æ, nei!“ kallaði kerling
i sama bili, „skjóttu ekki, heillin mín!
Þetta er llklega ég sjálf."
„Ef það ert þú,“ mælti karlinn, ,,þá
stattu ekki þarna, komdu nlður og gerðu
grein fyrir peningunum, og stattu skil
á þeim.“
Kerling skreiddist þá ofan aftur, en
hún gat ekki fært honum peningana.
Hún fór að leita að krónunum, sem
slátrarinn hafði goldið henni fyrir kúna,
en hún hafði týnt þeim í drykkjuskapn-
um. Og þegar karlinn heyrði alla sólar-
söguna, varð hann svo reiður, að hann
strengdi þess heit að fara í burt og
koma aldrei heim aftur, ef hann hittl
ekki þrjár aðrar kerlingar, sem væru
eins vitlausar og kerlingin hans. Hann
lagði síðan af stað. Þegar hann var
kominn nokkuð áleiðis, sá hann kerl-
ingu eina, sem hljóp út og inn um ný-
smíðað timburhús með tómt sáld í
höndunum. í hvert skipti, er hún hljóp
inn, breiddi hún svuntuna yfir sáldið
eins og hún hefði eitthvað í því.
„Hvað ert þú að bjástra, kelli mín?“
spurði karlinn.
„Það er nú ekki annað en það, að ég
ætlaði að bera dálítið af sólskini inn í
húsið mitt að tarna. En ég veit ekki,
hvernig því er varið; þegar ég er úti, er
sólin í sáldinu, en þegar ég kem inn,
þá er ég búin að missa hana. Á meðan
ég var í gamla kofanum mínum, hafði ég
næga sólbirtu, þó að ég bæri hana
aldrei inn. Það vildi ég, að ég þekkti
einhvern, sem gæti útvegað mér sól-
skin í húsið; þá skyldi ég glöð gefa
honum 1000 krónur."
„Það kunna að vera einhver ráð til
þess,“ sagði kariinn. „Ef þú hefur öxi,
þá skal ég útvega þér sólina." Hún
fékk honum þegar öxi. Smiðurinn, sem
smíðaði húsið, hafði gleymt að hafa
glugga í þvi, en karlinn hjó glugga á