Æskan - 01.07.1973, Blaðsíða 16

hún látin vera þarna, þangað til jarðarfarardaginn. Þetta
var allt, sem hún vissi.
„Já,“ sagði þún aðeins svo lágt, að forstjórinn heyrði
það sennilega þkki.
„Þess vegna iættuð þér að gera allar leikaragrillur út-
lægar úr kollinum og hugsa um mömmu yðar og framtíð-
ina,“ hélt hann áfram.
„Já,“ sagði Tim og mætti augum hans feimnislaust.
„Það er satt, og það vil ég einmitt, en það er engu líkara
en ég eigi ekki verulega heima við neitt, en ég verð að
gera tilraun í hattadeildinni, ef yður er alvara með að
leyfa mér að reyna."
„Hringið til mín í fyrramálið,“ sagði hann. „Þá skal
ég vera búinn að koma þessu í kring. En gefizt þér nú
ekki strax upp. Að vísu getið þér haft böggladeildina í
bakhöndinni, en réttara er fyrir yður að stefna ögn
hærra. Sá, sem engan metnað hefur, kemst aldrei hátt í
heiminum."
Tim vissi eiginlega ekki, hvort hún var hrygg eða glöð,
þegar hún var komin upp í sporvagninn og áleiðis heim.
Helzt fannst henni, eins og hún hefði fengið ofanígjöf,
réttmæta að vísu, en þrátt fyrir það ekki efni til að vera
sæl og glöð yfir. Hann hafði rétt fyrir sér, það fann hún.
En hattabúð . . .
Þegar hún kom heim, stóð Kátur innan við hliðið,
belgdi upp hvoptinn og bauð hana velkomna af mestu
kátínu. Og nú var hún ekki hið minnsta hrædd við mót-
töku hans, því að hún hafði farið í gamla kápu. Hún
þreif hann í fangið og trítlaði inn með hann, glöð og
léttstíg, og hrópaði undir eins, þegar hún var komin
inn í forstofuna:
„Anna, Anna, ég er búin að fá vinnul" Og henni fannst
sjálfri, að það hljómaði nærri því glaðlega. En það var
ekki Anna, heldur Ríkarður, sem heyrði til hennar og
kom út úr borðstofunni.
„Halló,“ sagði Tim og kinkaði kolli til kveðju. „Hvar
eru hin?“
„Siri frænka og María fóru í pósthúsið. Frænka er hin
hressasta. Ég er viss um, að hún hefur mjög gott af því að
fara burt og hvíla sig.“
Hann bauðst til að hjálpa henni úr kápunni og gúmhos-
unum, en hún afþakkaði. Annars var þetta í fyrsta skipti,
sem hann bauð Tim þjónustu sína.
„Nú er allt í lagi,“ sagði hún. „Ég er búin að sækja
farseðlana, fara í lyfjabúðina, kaupa ávexti og fara með
læknisvottorðið fyrir mömmu til forstjórans."
Og hún taldi á fingrunum erindin og tók svo miða upp
úr veski sínu til þess að ganga úr skugga um, að hún
hefði engu gleymt.
„Jú, þú gleymir einu, Tim. Þú gleymir að segja mér
það, sem þú ætlaðir að fara að ryðja úr þér, þegar þú
ui"
komst inn. Anna fór í kjötbúðina, svo að þú hefur
nema mig til að úthella hjarta þínu fyrir og gleðjast ö* ^
þér,“ sagði Ríkarður brosandi og gróf hendurnar djuP
í vasana á sloppnum sínum.
„Ó, já, það. Já, það verður hlutskipti mitt fyrst
sinn að máta hatta allan guðslangan daginn á alls ko ^
skalla, bæði langskalla og breiðskalla og hvað þe,r ,
heita allir á vísindamáli. Vertu ekki að hlæja að þ
Það er heiðarleg atvinna. Og ég skal áreiðanlega e
verða sköllótt sjálf af því að ég fái ekki viðskiptavini, r
fiún
að þér finnist ég vera flón!“
Orðin ruddust úr henni í einni bunu, og svo þaut
upp á loft og inn í herbergið sitt. Hana sveið i augun, ^
þau fylltust hvað eftir annað, og hún réð ekkert við Þa
Svo skipti hún um föt í snatri og fór niður í eldhús.
var reið við sjálfa sig. Hún hafði hagað sér eins og 35,1
Hún, sem hafði einsett sér að þykjast vera glöð og
ingjusöm. Alveg leika við hvern sinn fingur.
rkuf-
búf'
„Ríkarður!" hrópaði hún. „Þú ert svo stór og ste
Hjálpaðu mér að ná perudósinni þarna uppi á efstu ^
hillunni. Þakka þér fyrir. Ég skal segja þér, ég el _
sæl og glöð yfir nýju atvinnunni minni. Hattar hafa elo*
lega alltaf verið mín sérgrein og..."
„Auðvitað höfuðatriði fyrir þig eins og aðra,“ erti h31
hlæjandi. „Dálítið skrítið samt, að þú stássar alltaf 111
alpakollu."
„O, eins og maður hafi ekki heyrt, að forstöðuko ^
fvrir stórum, frönskum tízkuverzlunum til dærnis h11
y heltfur
ekki hót um, hvernig þær eru sjálfar til fara, ganga
um skreytta sali sína eins og afturgöngur, búnar
hverjar svartar druslur. Svo að það er nú . ..“
Framhald'
{ eiU'
Þaí5 skemmtilega við skákina
er það, að alltaf eru að koma
upp nýjar og nýjar stöður á
skákborðinu, og virðist fjöl-
brcytnin nánast takmarkalaus.
Litum t. d. á bessa stöðu, en
liún tefldist þannig:
Hvitt: Svart:
1. a7! — Hxa7
2. Rb6t og bvítur er patt,
cf svartur drepur riddarann
með biskupi sinum. — Jafn-
tefli!
a
A B C D E F 6
B D lC® *
■
a ms *
[*
A B C D E, F
14