Æskan - 01.07.1973, Blaðsíða 24

MARGT BÝR I SJÓNUM
Pegar halla tekur vetri og daginn fer að lengja, er það
oft svo, að við sjáum að morgni dags snjóbreiðuna
liggja eins og hvítt, ósnortið teppi yfir jörðina svo
langt sem augað eygir. Stundum sjáum við þó einstaka slóð
eða fótspor eftir mann eða dýr, og er slíkt ekki í frásögur
færandi. Út af því getur þó brugðið, eins og sjá má af
þessari frásögn af atburði, sem gerðist í Englandl fyrir
118 árum.
Það var í héraðinu Devonshire hinn 8. febrúar 1855,
þegar fólk þar reis úr rekkju, að það varð þess fljótt vísara,
að undarlegur gestur hafði heimsótt það í húmi næturinnar.
Norðan frá Topsham og Bicton og allt suður til Dawllsh og
Totnes hafði einhver vera hoppað, skondrað og sniglazt
yfir girðingar og akra, veggi og húsþök — og skilið eftir
sig órofna slóð af þúsundum spora I snjónum.
■Hvað var þetta?
Hvaða skepna gat farið upp veggi og snarbrött húsþök,
meðan hinir frómu sváfu svefni hinna réttlátu undir þeim?
Hvaðan kom þetta og hvert fór það?
Snemma kvöldið áður hafði tekið að snjóa og snjóaði
mikið. Snæbreiðan yfir landinu var jöfn og hrein. í hana
markaði gesturinn undarlegi slóð sína, um leið og hann
fór hjá. Og þegar dagaði sáust ummerkin.
Vafalaust hafa margir séð þessa slóð snemma um morg-
uninn, áður en aðrar slóðir máðu hana út, en víst er þó
um það, að þegar bakarinn George Fairley, sem jafnan
fór manna fyrstur á fætur, kom að brauðbúð sinni, sá hann
þessa slóð liggja þar fram hjá. Sagði hann svo frá, að
spor þessi hefðu verið líkust því, sem tvífætt hófdýr hefði
verið þar á ferð. Hann rakti sporaslóðina nokkuð áfram og
kom þá að steinvegg, sem lá umhverfis húsagarð. Þar sá
hann, að skepna þessi hafði hoppað upp og síðan gengið
nokkurn spöl eftir mjóum steingarðinum, en er hann þraut,
hafði hún hoppað niður og haldið áfram og yfir akur
nokkurn, sem þarna var. En bakarinn þurfti að baka
morgunbrauðin, svo að ekki var tími til að athuga þetta
nánar.
í öðrum byggðum Devonshire fundu aðrir sömu ummerk-
in og bakarinn I Topsham. Einhver vera hafði farið um
sveitina um nóttina, sýnilega eftir að slotað hafði hríðinni,
en það var um klukkan ellefu. Skepnan hafði skilið eftlr
einfalda röð af sporum. Sumir lýstu sporunum svo, sem
þau væru hóflaga, aðrir hálfmánalaga eða dálítið aflöng.
Þau lágu yfir meira en 100 mílna langan veg frá Exmouth
út við sjó, norður til Raleigh og Bicton og vestur til Wood-
bury og Topsham og þaðan aftur til strandar. Slóðin kom
aftur í Ijós á ströndinni við fjörðinn inn að Powdersham,
og má segja, að í stórum dráttum hafi slóð þessi legið ýmist
frá ströndinni eða að henni aftur í óreglulegum bogum.
Fréttin um þessi undarlegu sþor flaug um þessi héruð
og vlðar og spunnust um þetta ýmsar sögur, og hafði nokk-
urt felmtur gripið um sig hvarvetna í byggðum þessum um
miðmorgun, náttúrlega helzt meðal þeirra hugdeigu og
fávísu.
En flelri voru á þessum slóðum, og þeim eigum við að
þakka skilmerkilegar upplýsingar um fyrirbærið. Aðallega
voru þetta menn búsettir á þessum stöðum, er sömdu frá-
sagnir af fyrirbærinu fyrir blöðin í Lundúnum.
Hið merka Lundúnablað The Times skýrði frá því í grein,
er bar fyrirsögnina „Stórfurðulegt fyrirbæri", 16. febrúar
1855, að mikið uppnám hefði orðið í þeim byggðum Devon-
shire, þar sem vart varð þessarar undarlegu skepnu,
gat skilið eftir sig fótspor á húsþökum og stokkið yfir háar
girðingar.
Enn fremur sagði The Times:
„Slóðin liktist því fremur að vera eftir tvífætling en fer-
fætling, og venjulega voru átta þumlungar milli spora.
Sporið var líkt og spor eftir asnahóf, einn og hálfur eða
sums staðar tveir og hálfur þumiungur í þvermál. Sums
staðar virtust sporin vera eftir klaufir, en víðast þó eftif
heilan hóf. Og af snjónum, sem sat eftir í sporinu, virtist
það ekki sýna nema útbrúnir fótarins, og hlýtur hófurinn
því að hafa verið íhvolfur að neðan."
Tíðindamaður The Times skýrir svo frá, að sképnan hafi
gengið að dyrunum á mörgum húsum, en hor;fið frá an
þess að skilja eftir nokkur merki um það, að hún hafi
numið staðar eða hvílzt. Átta dögum eftir atburð þennan
skýrir blaðið frá því, að enn séu menn í Devonshire héraði
svo skelkaðir, að þeir þori trauðla að fara frá húsum sínum
á næturþeli nema í vopnuðum sveitum.
Slóðin byrjaði við Exmouth og lá eins og áður hefur verið
frá skýrt yfir akra og skóga, þorp og borgir, meira en hundr-
að mílna vegalengd, lengra, lengra. Þar sem þau voru
greinileg, mátti kalla, að þau væru alls staðar eins: Ú-
mynduð og um átta þumlungar á milli þeirra. Undarleg1
þótti, að hvert sporið var nákvæmlega framan við hitt. E*
þau voru eftir ferfætling, hlaut skepnan að vera nassta
fágæt af þessum ástæðum einum, og enginn tvífætlingur
að undanskildum sumum fuglum stígur niður í slíkri þráð-
beinni línu.
Auðvitað komu nú fram hinir og þessir heimatilbúnir sér-
fræðingar með sínar skýringar. Gerðust margir til að leggJ3
fram lausn sína. Séra G. M. Musgrave var meðal þeirra
fyrstu til að „leysa" málið. Hann fullvissaði óróleg sóknar-
börn sín um það, að þetta væri eftir kengúru. En þá var
annarri spurningu ósvarað: Hvernig I ósköpunum gat keng-
úra verið komin til Devonshire? Og hvernig gat kengúi"3
gengið yfir húsþök?
Aðrir „sérfræðingar" fundu það út; að slóðin væri eftif
leðurblöku, otra, kengúru, rottur, stóra fugla. En allar þess-
ar skýringar náðu skammt. Þær hæfðu ekki skilyrðunum-
Skepnan, sem skilið hafði eftir sig slóðina milli Exmoutb
og Totnes, þurftl að fara tvisvar yfir skákir af hafinu. Hun
hafði smeygt sér undir runna án þess að hrófla við snjón-
um á þeim, hoppað léttilega af jörðu og upp á mæni á
húsunum, trítlað eftir mjóum veggjum og ójöfnum staura-
girðingum. Og það, sem undarlegast var: Hún hafði 1°^'®
öllum þessum hlaupum á furðulega skömmum tíma. Aðeins
Tvífætlingur úr hafinu
22