Æskan - 01.07.1973, Blaðsíða 20

Skip mætast
Við skulum um stund hverfa til baka í sögunni. Við
erum þá stödd í Ameríku á palli við litla járnbrautar-
stöð. Reykur frá skógarbruna hangir lágt yfir umhverfinu,
og sex manneskjur, sem bíða lestarinnar, svíður í augun af
reyknum og hitanum, sem leggur frá brunanum.
Prófessor Porter gekk fram og aftur með hendurnar
fyrir aftan bakið undir stélinu á lafafrakka slnum, og
hinn trúi þjónn hans og skrifari, Samuel T. Philander,
gaf honum nánar gætur. Tvisvar hafði Porter prófessor
lagt af stað þvert yfir teinana í áttina að mýrarfeni einu,
sem þarna var rétt hjá, en Philander liafði dregið hann
til baka.
Jane Porter, dóttir prófessorsins, var að tala við Willi-
am C. Clayton og Tarzan apabróður, en samtalið var
dauflegt. Að baki |ane var Esmeralda. Hún var ánægð,
því að nú voru þau þó á leiðinni til Maryland — heim
til þeirra. Hún var meira að segja farin að sjá dauf Ijósin
á eimreiðinni gegnum reykjarslæðuna.
Allt í einu mælti Clayton: „Ég hef gleymt frakkanum
mínum inni í biðsalnum," og hann fór þcgar til Jjcss að
sækja hann.
„Vertu sæl, Jane,“ sagði Tarzan og rétti fram höndina.
Guð veri með þér.“
„Vertu sæll,“ svaraði stúlkan dauflega. „Reynclu að
gleyma mér — nei — æi nei — ég gæti ekki hugsað til þess,
að þú gleymdir mér.“
„Það er engin hætta á því,“ svaraði liann. „Ég vildi, að
ég gæti gleymt. Það væri svo rniklu léttara en að hafa
alla ævina í huga, hvað hefði getað orðið. Þú verður Jjó
hamingjusöm. Ég er viss um, að þú verður J)að — J)ú
skalt verða Jtað. — Þú verður að segja honurn, að ég ^
til New York. Ég skeyti því engu að kveðja Clayt°n
mun ætíð minnast hans með hlýju, en ég óttast, að
sé svo mikið af villidýrseðlinu í mér, að ég g®11 ^
lengi setið á mér í návist þessa manns, sem stendur
milli mín og einu verunnar, sem ég þrái.“
Þegar Clayton laut niður til þess að taka upp fraK-K-- ^^
sinn inni í biðsalnum, sá hann símskeyti liggja J>ar á g°
inu. Hann tók Jtað upp, því að hann bjóst við, að
einlAer
hefði týnt því. Hann leit fljótt á Jrað, en gleymdi þa
einu frakka sínum, lestinni, — öllu, nema Jjessum ‘
all1
ógl‘r'
lega gula pappírsmiða í hendi sér. Hann las skeytið tvlSV^.
áður en liann skildi til fulls, hverja Jaýðingu þa<5 lu*
fyrir hann. Þ’egar hann tók það upp, var hann en
aðalsmaður, auðugur og vel metinn. Augnabliki S1
hafði hann lesið það og vissi, að nú var hann eig111 e°.|
nafnlaus og eignalaus rnaður. Skeytið var frá d’Arnot
Tarzans og var á Jtessa leið.
„Fingraför sanna, að þú ert lávarður
af Greystoke. Óska til hamingju.
d’Arnot.”
tétl
Hann riðaði við líkt og hann væri helsærður, e11 _
í Jressu heyrði hann, að þau voru að kalla á hann áj.,
arpallinum. llann greip frakka sinn. Hann ætlaði að sC ^
frá skeytinu, þegar þau væru komin upp í lestina,
vissi hann ekki annað en l arzan kæmi með þeim
eftir. Það var fyrst fimm mínútum eftir að lestin val ^
af stað, að Clayton tók eftir því, að Tarzan var ekkt '
í hópnum.
„Já,“ svaraði Jane spurningu hans. „Á síðasta al1'’ j
bliki ákvað liann að fara aftur til New York 1 '‘l°
sínum. Hann er á förum til Frakklands."
18