Æskan - 01.07.1973, Blaðsíða 44

B\.KSKJKV\
Svo hé\du þe\r a\ staö, og ker\\ng\n \v\gd\ þe\m ú\ úr Ue\\\num.
Þessa s\und notuðu EWa og Bláskjár t\\ að ta\a saman \ næði, en
hln börnin léku sér og gáfu þeim engan gaum.
„Heyrðirðu, að svarti Eiríkur sagðist ætla að stela Valter í nótt?“
spurði Ella.
„Já, hvað elgum við svo að gera, þegar þeir koma með hann?“
„Hvað sem við gerum, verðum við að gera fljótt, því að mig
grunar, að við eigum öll að halda lengra inn í skóginn, þegar þeir
eru búnir að ná honum."
„Þá verðum við að strjúka undir eins í nótt!“
„Er það ekki of fljótt? Ætli þeir verði ekki fjarskalega varir
um slg fyrst?"
„Vertu að minnsta kosti tilbúin. Við verðum að nota fyrsta tæki-
færi, sem gefst. Ég vildi, að ég hefðl hníf.“
„Til hvers, Bláskjár. Þú veizt, að maður má ekki drepa neinn?"
„Nei, nei. Heldurðu, að ég ætli að gera það. En ef þeir blnda
Valter, verð ég að geta skorið af honum böndin."
„Ég skal útvega þér hníf; Diðrik litli á hann. Ég get náð í hann
án þess hann viti.“
„En við ætluðum aldrei framar að stela."
„Ég ætla heldur ekki að stela honum. Þegar þú ert búinn að
nota hann, skilum við honum aftur í hellinn." I sama bili kom sú
gamla inn, og Ella læddist burt, og þau litu ekki hvort á annað,
til þess að engan grunaði, hvað þau ætluðu sér.
Ella fór að leika sér við hin börnin, og ekki leið á löngu áður
en hún gat skotið hnffnum að Bláskjá. Hafði hún náð honum án
þess að á bæri.
Bláskjá fannst dagurinn óendanlega langur. Gjarnan vildl hann
hafa getað sofnað til þess að vera betur undir nóttina búlnn, en
hugsanir hans voru allt of æstar til þess, að hann gæti það.
Hann notaði því tímann til að búa sig undir flóttann með þvf að
hugsa aftur og aftur um, hvernig honum yrði bezt hagað. Hann
treysti sér vel til að rata þangað, sem Eirfkur náði honum f
skóginum, og svo hélt hann, að hægðarieikur mundi að komast
þaðan út úr skóginum. Eftlr það hlaut að vera vandalaust að
finna greifahöllina. Þyngsta þrautin var að komast út úr hellinum.
Loks leið.að kvöldinu. Bláskjár gat reyndar ekki séð það, því
að aldrei var dagsbirta f hellinum, en hann gat sér þess til, af
þvf að kerlingin skipaði börnunum að fara að sofa.
Þau hlýddu óðar, þvf að þau vlssu af reynslunni, að ekki dugðl
annað. Samt reyndi Ella að tefja tfmann, þvf hún vildi reyna að
veija sér hentugan stað. Hún lét á eldinn og sóttl vatn f stóran
ketil, sem hékk yfir loganum. En þegar kerlingfn skipaðl henni í
hranalegum róm að flýta sér, lagðist hún svo nálægt Bláskjá
sem hún framast þorði.
Nú fór kerlingin að undrast um ræningjana, og sáu þau Ella,
BV.K'S.'ft.iKV.
atS Vvúrv hattSt engan trVB, Vvetóur geVV. ýmtst tram \ VveWtsmurmanrv
eða \e\t ett\r börnunum, sem voru \ tasta svetnt. Heyrðu þau ker\-
inguna tauta fyrlr munni sér-. „HeimskingW Ég hef tekið þér vara
fyrir þessu. Brjótast tvisvar inn i sömu höllina, þess verður hefnti
Þú ættir bara að þekkja leyndarmál gamla Mikkels. En fari illa,
geri ég ekkert annað en segja greifanum upp alla söguna um
Bláskjá.”
Allt f einu heyrðist hark nokkurt úti fyrlr.
„Þarna koma þeir,“ hrópaði kerlingin og skundaði til dyra.
Börnin heyrðu hlátur og hávaða úti fyrir, vopnaklið og hróp.
„Við erum með hann, kerling!" hrópaði Svarti Eirfkur, og nú
þustu allir ræningjarnir inn. Bláskjár og Ella lágu grafkyrr og
létust sofa. Þau höfðu komið sér þannig fyrir, að þau sáu um
allan hellinn, þegar þau iitu við og við upp.
Seinast kom Eiríkur og dró á eftir sér litinn, vei klæddan dreng.
Bláskjár þekkti undir eins Valter. Hendur hans höfðu þeir bundið
á bak aftur og stungið klút i munninn, til þess að hann gæti ekki
kallað.
Nú tók Eirlkur kiútinn og leysti hendur hans, og tók þá dreng-
urinn strax að hljóða og barma sér. Féll hann á kné fyrir höfð-
ingjanum og sárbað hann að sleppa sér aftur til foreldra sinna.
En þegar aðeins var hlegið og gert gys að bænum hans, þaut
hann upp og ætlaði að reyna að komast út, en var undir eins
gripinn. Hann lamdist um með höndum og fótum til þess að losna,
og af þvi að örvæntingin jók krafta hans um allan helming, áttu
flökkumennirnir fullt [ fangi með að halda honum. Kom þá svarti
Eirlkur, batt hann á höndum og fótum og grýttl honum siðan .við
hliðina á Bláskjá, sem bærði ekki á sér.
„Liggðu nú þarna, villigölturinn þinn, og hættu að grenja,
annars skal ég kenna þér, hvernig menn eiga að haga sér i
skógarhöll minni.“
En þegar drengurinn, þrátt fyrir hótanir, hélt áfram að gráta,
eins og hann ætlaði að springa, barði ræninginn hann nokkur
högg með flötu sverðinu og hótaði að drepa hann, ef hann ekki
þegði. Þorði þá Valter litli ekki annað en hnipra sig saman á
fletinu slnu og grúfa sig nlður, til þess að gráturinn heyrðist ekki.
„Svona á það að vera, drengurinn rninn," sagði Eirikur hæðnis-
lega, „nú vil ég ráðleggja þér að hreyfa þig ekki, ef þig langar
ekki til, að ég velgi þér dálltið enn.“
Svo sneri hann sér að kerlingunni og tók að segja hennl,
hvernig hann hefði náð drengnum á sitt vaid.
„Allt til sólarlags," sagði hann, „njósnuðum við árangurslaust
um drenglnn og vorum orðnir dauðuppgefnir. Ég var farinn að
bollaleggja, hvernig vlð ættum að læðast inn ( svefnherbergi
hans I nótt, þegar boð komu frá einum mlnna manna, um að
hann væri kominn ofan i garðinn og léki sér þar við hundlnn sinn.
\
CM