Æskan - 01.10.1978, Blaðsíða 11

FERÐASAGA FRÁ AKUREYRI

■.. .... - - ■
..... • ........... .
BBjmWMmjmi. -------------,
SSSSJET ' ' WÍWÍSWW ~mr rTnfZr ,1
W'WKTTÍ '-‘""r' '■ r.“V?ír'/ -r ''"
-.•••• ■ •.-;...
■■. ..... . . . .,. .... ■ • - ■ -.. • ■■ ■ ■
.. .............. ..-.....—'■•■■'••
., ,n rrn,^rr~n>'--"‘ ■”«r‘7r“TT "
0*®»«-........
A,lur hópurinn
Þrír úr Reykjavík.
^lukkan 10 að morgni laugardags 14.5. 77 lagði
^afnastúkan Sakleysið nr. 3 í feróalag. Með í
feröinni voru þrír krakkar úr Æskunni í Reykjavík,
^uðni Þór Sigurðsson, Lilja Gunnarsdóttir og
^a9nús Guðnason. Var ferðinni heitið til Siglu-
fiaröar en þar sem Lágheiðin var lokuð var áætl-
Ur>inni breytt og haldið til Sauðárkróks. Var keyrt í
eir|um áfanga til Valagils og þar bauð stúkan upp á
9osdrykki og kex, sem allir neyttu með bestu lyst. Á
Miklabæ var stoppað og þar skoðuð kirkjan. Einnig
var stoþpað í Varmahlíó og þar keyptu krakkarnir
sér öl og pulsur. Á Sauóárkróki var farið í fótbolta.
Síðan var ekið til Glaumbæjar til þess að sjá
byggðasafnió en það var lokaó. Var þá haldið af
stað heim á leið með viðkomu í Varmahlíð og í
Valagili. í bæinn komum við aftur kl. 6 e.h. og var þá
þessari ánægjulegu ferð lokió. í ferðinni tóku þátt
55 krakkar.
Þórunn Gunnsteinsdóttir, ritari.
Verja þeirra, þá get ég ekki hjálpað þér framar. En ef
u^r segja þér að koma með sér út á svalirnar, þá
^sltu gera það, og mun ég svo sjá fyrir því, sem á eftir
kemur.“
Jóhannes mundi nákvæmlega allt, sem hesturinn
afði sagt og gekk inn í höllina. En það var ekki svo
auðvelt að standast hinar sjö fögru meyjar, sem voru svo
lnu®lar og ísmeygilegar. En hann fylgdi ráði hestsins og
ne'taði öllum boðum þeirra. Þá sagði ein þeirra að
,*Urri: ,,Þú geturþó komið með okkur út ásvalirnartilað
Sfa útsýnið." Það lét Jóhannes eftir þeim.
'Jndir svölunum stóð hesturinn og beið. Meyjarnar
Urðu hvaða fallegi hestur þetta væri með gullbeisli.
a° er h^sturinn minn,“ svaraði Jóhannes.
viö'En hvað hann er fallegur," kölluðu þær hver í kapp
aðra. Allar vildu þær fá að ríða á honum. Sú síðasta
Peir
bað
Jóh
'arra, sem ætlaði að reyna hestinn, var svo fögur, að
tjómaði af henni gegnum slæðuna. Hana var
^nannes að sækja. Þegar hún kom og vildi stíga á bak,
r úesturinn að vera órólegur. Þá sagði stúlkan með
^ óurnar sjö, að Jóhannes skyldi setjast á bak með
nni. Jóhannes stökk þá upp í hnakkinn, og tók utan
um stúlkuna og sveiflaði henni líka á bak. En samstundis
þaut hesturinn af stað eins og örskot.
Eftir nokkurn tíma komu þeir niður að ströndinni. Þar
tók stúlkan hringinn af fingrinum á sér og kastaði honum
út í sjóinn. Stundarkorni síðar komu þau í skóg. Þar
fleygði stúlkan slæðunum af sér. Hún var nú svo undra-
fögur, að Jóhannes varð stöðugt að líta til hliðar, til þess
að fá ekki ofbirtu í augun af fegurð hennar. Loks komust
þau klakklaust heim til kóngsins, og þá var Jóhannes
ánægður yfir, hve ferðin hafði heppnast vel. Hann tók
undir handlegg henni, leiddi hana fram fyrir kónginn og
sagði: ,,Hér er fegursta mær í heimi. Hún skal verða
drottning yðar."
En stúlkan vildi ekki með nokkru móti giftast
kónginum, fyrr en hún fengi aftur slæðuna sína og
hringinn sinn. Þá sendi kóngurinn aftur eftir Jóhannesi
og skipaði honum að sækja þessa muni. Ef hann gæti
það ekki, yrði hann tekinn af lífi. Jóhannes fór þá sár-
hryggur út í hesthús til hestsins og sagði honum hvernig
komió væri. Hesturinn hughreysti hann. Hann skyldi
bara biðja um dálítið af kjöti, og treysta svo hesti sínum
og vera óhræddur. Jóhannes fékk kjötið og hélt af stað.