Æskan - 01.10.1978, Blaðsíða 17

^skan hefur birt myndir af Snæfellsjökli og birtist
ein enn, því að aldrei er góð vísa of oft kveðin
Þennan fagra eldjökul. Svo má kalla hann, því
aður gaus hann oft og er þjóðtrú sú, að göng lægju
neðanjarðar milli hans og Etnu á Sikiley. Jules
erne gerði Snæfellsjökul frægan með einni bók
Snni< sem byggist á þessari þjóðtrú. En engin
hindurvitni þarf Snæfellsjökull til þess að verða
ástfólginn þeim, sem á annað borð sjá hann og
þekkja. Reykvíkingum er hann hjartfólginn fyrir
það, að hann skartar oft í góðu veðri, þegar sól
tekur að lækka, sem útvörður Faxaflóa að norðan.
Myndin er tekin úr Breiðuvík og sést Stapafell
lengst til vinstri.
bri
99ja vikna gamlir og léku sér,
móðirin horfði með aðdáun á
é; þetta er allt svo hörmulegt! En
s 'Panir Senjórs Deeks létu ekki að
Sérhæða.
þe9ar hann var búinn að bera
^ððurina til Pedro, dragnaðist
°nsepsión aftur heim til litlu hvolp-
na- Lengi sat hann og horfði von-
^sislega á, hvernig þeir byltust og
,u hver um annan. Nú áttu þeir enga
örnmu og höfðu enga mjólk. Þeir
u'u því að svelta hægt í hel. Og
gf6niór Deek var strangur húsbóndi.
hann framkvæmdi nú ekki skiþanir
ans ■ ■ það fór hrollur um Konsó.
En
9inn óhlýðnaðist skipunum hús-
- ■ viiiyuiiauioi ompuiium nuo-
^°ndans. Kannski var það líka betra,
na, úr því hvolparnir höfðu enga
i0|k- Konsó tók hvolpana varlega
upp, hvern á fætur öðrum og stakk
þeim í poka ... Heilaga guðsmóðir
Heilt ár leið áður en Konsepsión
svo mikið sem sá Senjór Deek aftur.
En nú varð hann að fara til hans.
Húsbóndinn hafði reyndar bannað
honum að koma upp að stóra húsinu,
nema sent yrði eftir honum. En hann
hafði ekki verið boðaður þangað og
vissi, að það yrði hann aldrei framar.
Hann hafði aldrei neina aðra félaga
en geiturnar. Nema einstöku sinnum,
þegar hann gat skroppið snöggvast til
Mikaelu, sem bjó með foreldrum
sínum í litlum kofa.
En nú stóö sérstaklega á. Kon-
sepsión mundi, að Senjór Deek hafði
haft í hótunum við hann, ef eitthvað
kæmi fyrir geiturnar. Og hann var
hræddur, alveg dauðskelkaður.
Þetta var napurt vetrarkvöld.
Slyddan og snjórinn höfðu nú þakið
jörðina í tvær vikur. Mýsnar og hin
smádýrin, sem úlfarnir voru vanir að
lifa á, lágu í djúpum holum sínum,
undir glitrandi snjóbreiðunni. Svo úlf-
arnir voru soltnir. Konsepsión hafði
heyrt þegar þeir söfnuðust saman í
hópa í rökkurbyrjun. Hann hafði heyrt
ömurlegt ýlfrið í þessum hungruðu
ræningjum og einstöku gól, þegar
þeir gáfu hverjum öðrum merki,
færast nær. Konsepsión vissi hvað
það táknaði. Að vísu lágu litlu geit-
urnar í hnapp inni í hrísréttinni, sem
hann haföi búið til handa þeim, ef
hættu bæri að höndum. Og smala-
hundurinn hans, hann Afrikano, sem
vó fimmtíu kíló og hafði borið sig-
ur úr býtum í mörgum næturbar-
h r