Æskan - 01.01.1987, Blaðsíða 8

„Félagsskapurinn
Handknattleiksmenn okkar
voru mikið í sviðsljósinu á ný-
liðnuári, m.a. vegna frœkilegrar
frammistöðu í heimsmeistara-
keppninni í Sviss þar sem þeir
lentu í 6. sœti. Það er besti ár-
angur landsliðsins á
heimsmeistaramóti til þessa. Þar
sýndu strákarnir og sönnuðu
hvað íþeim býr. Það var engin
tilviljun að þeir náðu þessum
glœsilega árangri. I vináttu-
leikjum við sterk landslið hafa
þeir haft ífullu tré við þau og er
skemmst að minnast leikjanna
við Austur-Þjóðverja, bronsliðið
úr heimsmeistarakeppninni,
fyrir tveim mánuðum en þá sigr-
aði síðarnefnda liðið með aðeins
eins marks mun og mátti teljast
heppið þar sem íslendingar voru
yfir þegar nokkrar sekúndur
voru eftir en misstu tök á
leiknum í miklum darraðar-
dansi.
Kristján Sigmundsson, annar
tyeggja markvarða landsliðsins, átti
stjörnuleik á móti Austur-Þjóðverj-
um, bókstaflega lokaði markinu um
tíma eins og íþróttafréttamenn kalla
það. Önnur eins markvarsla hefur
varla sést hérlendis í langan tíma. Og
hann hefur áreiðanlega ekki verið öf-
undsverður af því að taka á móti
þrumuskotum frá Þjóðverjum. Sagt er
að aðalskytta þeirra, Frank Wahl, geti
kastað bolta á 160 km hraða. Og það
var einmitt frá þeirri skyttu sem Krist-
ján fékk boltann í andlitið eftir víta-
kast og rotaðist í stutta stund. Sem
betur fór jafnaði hann sig fljótt og
efldist allur.
Aldrei hræddur við boltann
Hver er þessi frábæri markvörður
sem við höfum svo oft heyrt af og séð í
fjölmiðlum en vitum lítið meira um?
Blaðamaður Æskunnar fór á stúfana
og spurði hann sjálfan um það. Við
komumst m.a. að því að hann hefur
134 landsleiki að baki, er 29 ára,
kvæntur og á eitt barn og er Reykvík-
ingur í húð og hár. Kristján er alinn
upp í Vogahverfi og þar hófst hand-
boltaferillinn. Hann byrjaði að æfa
með 5. flokki Í.R. 10-11 ára. Tveir
bræður hans æfðu líka handknattleik.
Svo skemmtilega vill til að þeir voru
líka í marki eins og hann. Þeir eru
hættir núna. Kristján telur ekki fráleitt
að þetta sé meðfæddur áhugi hjá
þeim. Ólafur Benediktsson, fyrrum
landsliðsmarkvörður, og Einar Þor-
varðarson eru náfrændur þeirra svo að
okkur fer að gruna að eitthvað sé til í
þeirri kenningu.
Kristján var fyrst valinn í landsliðið
1976. Um það leyti lék hann með
Þrótti en fór yfir til til Víkings ári
seinna þegar Þróttur féll niður í aðra
deild. Hann leikur með þeim enn í
dag. En hvernig strákur var Kristján?
Við spyrjum hann að því eftir að hafa
komið okkur vel fyrir á skrifstofu
hans. Hann er framkvæmdastjóri fyrir-
tækisins Halldór Jónsson hf.
„Ég held ég verði að segja að ég hafi
verið fjörugur," segir hann. „Ég var
alltaf á fartinni og þótti vera frekar
kaldur strákur. Ég var óhræddur við
að reyna eitthvað nýtt. Mamma segir
að ég hafi gengið upp slétta veggi.
Kannski þess vegna hef ég valist til að
standa á marklínunni. Nei, ég hef
aldrei verið hræddur um að fá boltann
í andlitið. Ef það hefur verið einhver
smávegis hræðsla í byrjun þá hef ég
verið fljótur að yfirvinna hana.“
- Færðu boltann oft í andlitið?
„Ætli það sé ekki 2svar-3svar að
meðaltali á keppnistímabili.“
- Var ekki leiðinlegt að tapa leikj-
unum gegn Austur-Þjóðverjum nýlega
eftir að þú hafðir sýnt stórglæsilega
markvörslu?
„Vissulega er alltaf gaman að vinna
8