Æskan - 01.01.1987, Page 39

■ Þegar landnemar lögðu upp frá Vesturhliði eða Hlöðvisborg
r u þeir að hafa öll matföng meðferðis nema kjöt en þess var
gt að afla á leiðinni. Mataræði var einfalt. Aðalvistirnar voru
1 e*ti, maís, kaffi, te og sykur. Sumir tóku með sér þurrkaða
avexti. Þá urðu menn að hafa hlýjan fatnað, ábreiður og Iyfja-
v°rur. Flestar fjölskyldur reyndu að taka með sér dýrmætustu
eigur sínar svo að auðveldara yrði að koma upp heimili í nýju
heimk
ynnunum. Tóku menn þá helst með sér fatakistur, rúmstæði
og fatnað, matarílát og silfurmuni. Að sjálfsögðu var það mjög
lítið sem hægt var að taka með sér af slíkum varningi því að þröngt
var á vögnunum. Þá þurfti að nota til að flytja brýnustu nauðsynj-
ar vegna sjálfrar langferðarinnar og tæki sem nauðsynleg voru til
að koma nýju heimili á laggir. Landbúnaðarverkfæri og sáðkorn
voru efst á blaði, auk tækja til að ryðja land og kassa með nöglum
svo að hægt væri að reisa sómasamlegt hús.
• Með hverri lest fór leiðangursstjóri. Var það maður sem
§erþekkti leið þá sem fara átti og landið umhverfis hana, vissi um
emmstu og greiðfærustu leiðir svo og hvar vatn var að finna og
1 hbráð. Leiðangursstjórinn setti einnig niður deilur sem upp
unnu að koma. Með hverri vagnalest fóru einnig nokkrir njósn-
arar sem báru að miklu leyti ábyrgð á öryggi hennar. Einn
^nnaði landið framundan, aðrir voru til hliðar og loks var einn að
ahi. Hlutverk manna þessara var margþætt en einkum áttu þeir
að finna veiðibráð og afla kjöts handa ferðafólkinu, svo og að vara
það við ef Indíánar gerðu óvæntar árásir.
Það var mikill dagur þegar vagnalest lagði upp í leiðangur sinn.
Það táknaði oftast að nú voru menn að hefja síðasta áfangann til
þess staðar þar sem þeir byggju að líkindum til dauðadags. Þegar
leiðangursstjórinn gaf merki um að upp skyldi lagt ráku allir
þátttakendur upp gleðióp og síðan var haldið úr hlaði við söng og
hljóðfæraslátt.
39