Æskan - 01.01.1987, Side 43

Stundum sá hann ókunna krakka úti í
haganum. Og einu sinni þegar hann
var á leið fram göngin, sem venjulega
voru dimm og hrollvekjandi, þá stóð
sjálfur Jesús þar, bjartur eins og sól-
^rgeisli. Hann gekk á undan Eyva
ram öll göngin en úti á hlaðinu hvarf
ann. Drengurinn var ekki í neinum
yafa um hver kominn væri.
f’egar Eyvi stækkaði þóttist hann
ekkert muna og engu trúa af þessum
ævintýrum sínum. En það er önnur
saga.
Eins og aðrir krakkar var Eyvi ekki
a'ltaf þægur. Sumir sögðu meira að
^egja að hann væri óþægastur af öllum
fakkaskaranum. En eins og auðvitað
var kom oft ýmisiegt skrýtið fyrir þar
sem svona margir krakkar áttu heima í
svona litlum bæ. Og þau urðu fljótt að
®ra að vinna. Flest voru þau viljug og
ugleg. Mundi þótti bera af, hörku-
uglegur strákur með fallegt ljóst hár
sem flaksaðist til þegar hann hljóp eða
vann. Og hann var oftast eitthvað að
jastra — meðan Eyvi rölti út um hag-
ar>n eða góndi til himins. Langar
stundir reyndi hann að horfa í sólina
þó að fuliorðna fólkið segði að það
væri óhollt fyrir augun. Stundum kall-
aöi Mundi á hann. En Eyvi fór sér
ægt. Stundum gleymdi hann sér alveg
~ eins og þegar hann fór að grafa upp
ntúsarholuna. Hann ætlaði að komast
að því hvar hún endaði. En hún var
otrúlega löng og Eyvi komst aldrei að
var hún endaði. Uppátæki hans bar
eltki annan árangur en djúpa holu í
stekkjarvegginn. Hún sést enn í dag.
, n Eyvi var nú samt elstur og því varð
Það hann sem fyrst fékk sitt fasta starf
a bænum.
Eitt vorið var ákveðið að nú skyldi
Wi sitja yfir kindunum frammi á
JaHi á daginn. Þær áttu að bíta þar
Sem haglendið var best. Svo voru þær
reknar heim og mjólkaðar á kvöldin.
msnemma um morgun lagði Eyvi af
stað með rollurnar. Hann sat á gamalli
stilltri hryssu sem hann átti að fá að
afa fyrstu dagana því að leiðin var
n°kkuð löng. En þegar Eyvi og ærnar
hryssan voru komin nokkuð upp í
úlsinn fór þeim að sýnast sitt hverju.
mar dreifðu sér út um alla móa og
oru að bíta. Hryssan fór líka að bíta.
yvi stökk af baki og rak ærnar af
Stað- En þegar hann ætlaði á bak aftur
var hryssan alltof stór og Eyvi alltof
lítill. Hann reyndi að teyma hana að
bakþúfu en hún var hin þverasta og
vildi ekki hlýða. Eyvi grenjaði svo að
undir tók í holtunum. Aldrei gleymdi
hann þessum fyrsta degi sínum í smala-
embættinu.
En einhvern veginn tókst honum þó
að koma ánum heim um kvöldið.
Mamma hans talaði ekkert um að það
væri lítið í þeim. En Eyvi sagði ýmis-
legt ljótt um hryssuna og varð þeirra
samstarf ekki lengra.
Setið ytir ánum
Eyvi komst upp á lag með að sitja
hjá og honum leiddist ekkert. Það var
svo margt fallegt frammi á fjallinu,
lækir með litlum silungum, fallegir
steinar og gróður, og nóg af berjum á
leiðinni þegar líða fór á sumar. Ef
hann langaði að skoða einhvern stað
betur tók hann ærnar með sér. En ekki
sagði hann nú pabba sínum og
mömmu frá því.
Eyvi sat hjá mörg sumur. Það var
ekki mjög langt þangað sem lítill strák-
ur frá næsta bæ sat yfir sínum kindum
og ef veðrið var gott og féð rólegt gátu
þeir leikið sér saman. Eitt vorið þegar
hjásetan var nýlega byrjuð tók Eyvi
allt í einu eftir því að lamb var komið í
hópinn, mórautt lamb. Það hafði ratað
aftur til mömmu sinnar og nú saug það
ákaflega og dillaði dindlinum. Þetta
átti nú helst ekki að koma fyrir. Lömb-
in voru rekin á fjall á vorin og áttu að
vera sem lengst frá ánum. Þetta var
óvenjulega viturt lamb, hugsaði Eyvi.
Hann tók það með heim um kvöldið
enda hefði hann ekki getað skilið það
frá þó að hann hefði viljað en pabbi
hans var nú ekkert sérlega hrifinn af
þessu gáfaða, mórauða lambi. Hann
tók það og flutti langar leiðir burt frá
mömmunni.
En viti menn! Daginn eftir var það
komið aftur til Eyva og kvíaánna. Það
var ómögulegt annað en að hafa gam-
an af því. En foreldrum Eyva fannst
að málnytin mætti varla minnka. Og
nú var Móra litla flutt enn lengra, í
aðra landareign. Það liðu einn eða
tveir dagar. Þá sá Eyvi hvar sú mó-
rauða kom, heldur en ekki tindilfætt.
Enn fylgdi hún hópunum heim um
kvöldið. Og nú gafst pabbi Eyva upp.
Móru og mömmu hennar var sleppt og
þær fengu að vera saman allt sumarið.
Eyvi var duglegur að safna haga-
lögðum. Það eru litlar ullarlufsur sem
féð týnir úti um hagann. Krakkarnir
máttu eiga það sem þeir gátu tínt sam-
an. Eitt vorið hafði Eyvi verið óvenju
fengsæll. Þegar pabbi hans fór í
kaupstaðinn bað Eyvi hann að kaupa
fyrir sig eitthvert fínt leikfang eins og
voru nýfarin að fást í búðunum'.
Pabbi hans kom heim með leik-
fangabyssu og var Eyvi yfir sig hrifinn.
Hann hljóp út á hlað með gripinn og
hleypti af. Ógurlegur hvellur glumdi
við. Hundurinn spratt upp og hljóp
ýlfrandi frá bænum.,
„Komdu, komdu,“ kallaði Eyvi. En
seppi var viss um að hann væri í hrika-
legustu lífshættu. Hann kom ekki
heim allan daginn. Eyvi varð
hálfskömmustulegur yfir að svona
skyldi takast til og feginn varð hann
þegar hundurinn kom aftur. Þannig
lauk fyrstu kynnum þeirra félaga af
hinum stóra heimi.
Eyva og systkinum hans gekk vel að
læra að lesa þó að þau gengju ekki í
neinn skóla. Og eitt haustið eignaðist
Eyvi fyrstu bókina sína. Frændi hans
og nafni, sem hét að sjálfsögðu Eyjólf-
ur og var fínn maður í kaupstað, sendi
honum bókina. Það var þjóðsagna-
kver, einmitt sögur eins og Eyva þóttu
skemmtilegastar. Hann var afar
hreykinn af bókinni og helst mátti eng-
inn annar snerta hana.
Auðvitað þótti hinum krökkunum
líka gaman að bókinni en þeir lásu
ekki í henni nema Eyvi væri úti, helst
fyrir utan tún. Og þeir voru snöggir að
koma henni á sinn stað ef þeir heyrðu
til stóra bróður.
En minnsta barnið hafði ekki vit á
þessu.
Dag nokkurn um haustið var Eyvi
nýkominn inn og sat við að úða í sig
kjöti og súpu. Það var dýrlegur og
sjaldgæfur matur en Eyvi var lítið að
tefja sig á að nota hnífapör. Nema
hvað — sér hann þá ekki hvar minnsti
anginn er farinn að leika sér að bók-
inni góðu.
Eyva svelgdist næstum á súpunni.
Hann stökk á fætur og þreif bókina,
allur í fitu og kjötsúpu um hendurnar.
Öll opnan varð útötuð og Eyvi varð
ennþá reiðari — ef það var mögulegt.
43