Æskan - 01.08.1988, Qupperneq 10

á svið til hljómsveitarinnar,“ sögðu Sól-
veig og Karl.
„En hlaupararnir voru ekki miklu
fleiri í New York en í Reykjavík, 8000.
Þetta hafði verið slælega kynnt þar,“
bættu þau við.
„Og það var augljóst að þetta var ein-
ungis fólk sem æfír hlaup reglulega, ekki
almenningur eins og hér heima, - hvað
þá að þar sæist fólk með barnavagna eða
í hjólastólum,“ sagði Hófí. „Það var ein-
mitt svo stórkostlegt við þátttökuna
hér.“
„Það var afar misjafnt hve mikið var
lagt í undirbúning og framkvæmd,“
sagði Elfar. „í Afríkuríkinu Tonga var
hlaupið um miðja nótt. Hluta af aðal-
flugvelli landsins var lokað því að helm-
ingur lendingarljósanna var notaður til
að lýsa upp sviðið þar sem skemmtikraft-
ar komu fram! Það var „lýsandi“ dæmi
um að mikið væri við haft. . .“
Þau rifla öll upp tölur sem sýna að
Hófí var að sjálfsögöu reiðubúin til þátttöku
- vön skokki og elsk að börnum.
inu, sýnt af myndbandi. Eftir það fóru
íslendingarnir ásamt nokkrum af ensku
fararstjórunum á matsolustað. Flestir
unglinganna voru fegnir að taka á sig
náðir eftir miklar vökur. Ekki átti það
þó við um alla.
„Tveir afrískir strákar, líklega frá
Sambíu, og einn ítalskur tóku upp á því
að leika knattspyrnu á göngum hótelsins
um nóttina. Gestum varð ekki svefnsamt
og einn fór og kvartaði yfír þessu; spurði
hver stjórnaði þessum rumpulýð! Ensk-
ur fararstjóri leysti málið með því að fara
með þá út og spila með þeim þar. Það
var vonlaust að koma þeim í ró! En þetta
var ekki í því hóteli þar sem við gistum,“
segja Karl og Sólveig. „Það var líka sagt
að ljós við eina lyftuna hefði leiftrað án
afláts alla nóttina. Þeldökkur strákur,
sem ekki hafði áður kynnst slíku undra-
tæki, hafði notað tækifærið og verið á
ferðinni upp og niður í marga klukku-
tíma!“
Madonna getur líka tekið til fótanna. . .
átta og flogið áleiðis til Lundúna kl- e
efu.
„Þá var ólíkt rólegra í flugvélinni en a
leiðinni vestur. Allir voru svo dasaðit-
Flestir steinsváfu.“
Þau gengu lítið eitt
únum og brugðu sér á
Síðan var enn kominn
borð í flugvél. Til íslands komu þaU
laust eftir miðnætti á þriðjudagsnótt.
um götur í ^un
Vaxmyndasafni
tími til að fara uin
Já, hófí!
Ég hef séð hana."
„Þetta var æðislega gaman. En það var
auðvitað lítið sofið,“ segja Karl og $°
veig kankvís. „Það var of mikið að geraS^
til að við kynntumst nokkrum náið. y
töluðum mest við ensku og kanadís
krakkana. Einnig krakka frá Sómalíu og
strák frá Bangladesh. Hann er tíu ára °S
kom oft að spjalla við mig og hamaðist
Carl Lewis hefur að vænta má átt létt
að spretta úr spori.
sums staðar hefur verið mjög vel staðið
að málum en annars staðar illa. Fimmtíu
þúsund hlupu í Lundúnum, eitt hundr-
að og tuttugu þúsund í Barselóna og tal-
að er um tvö hundruð og flörutíu þús-
und í Malasíu - en það hefur þó ekki
verið staðfest.
Að þessum markverða atburði loknum
gengu íslendingarnir - einir allra -
nokkurn tíma um Miðgarð (Central
Park) og skemmtu sér vel.
Um kvöldið var sjónvarpsefnið, sem
sent var beint um allan heim frá hlaup-
lOí
Þau réðu sjálf gerðum sínum á mánu-
daginn. íslenski hópurinn gekk um
Breiðvang (Broadway) og fór upp í Emp-
ire State bygginguna, eitt hæsta hús í
heimi. Strákarnir segjast hafa verið
menningarlegir og eytt drjúgum tíma í
hljómplötuverslunum en stelpurnar hafi
lengst af verið í fatabúðum. Þær mót-
mæla því ekki.
„En við vorum alltaf að hitta hina
krakkana og fararstjórana,“ segja þau.
„Það voru allir á gangi þarna.“
Safnast var saman á hótelinu klukkan
við að kreista hendurnar á mér,“ sC®*.
Karl. „Foreldrar þeirra voru við nam
Bretlandi svo að þau töluðu ensku. 11
fengum heimilisföng margra og líkle&
skrifum við einhverjum.
Já, það gerðist margt skemmtik^
Kannski er þó of skammt um liðið tn
við getum riflað allt upp núna. En P
var til dæmis dálítið skrýtið þegar afns
ur strákur vildi fá að koma við *
þegar við sögðumst vera frá íslandi-
strákur frá Malasíu spurði hvað fat
stjórarnir hétu. Þegar við nefndum H
/sskak