Æskan - 01.08.1988, Blaðsíða 27

gáfaður náungi í hópnum. Annar vildi, að
stofnað yrði knattspyrnufélag og völlur gerð-
Ur til æfinga. f>að kostar peninga að gera slík-
an völl, sagði hann. En menn voru ekki
anægðir með þessar uppástungur. Peningun-
um hafði verið safnað í því skyni að gera góð-
Verk með mætti þeirra. Hverng gat nokkur
Verið svo heimskur að láta sér koma til hugar,
að hægt væri að skemmta sér fyrir þá pen-
lnga, sem dauður maður eiginlega átti? Nei,
Pað varð að verja þessum peningum skyn-
satnlega. Þetta voru engir venjulegir pening-
ar- Sjálfsagt var auðvitað að stofna knatt-
spyrnufélag, en ekki kom til mála að verja
Pessum peningum til þess. Stúlkurnar hér
Pottust líka eiga hlutdeild í peningunum.
ær höfðu ekkert við knattspyrnuvöll að
gera. Þær sögðust ekki kæra sig um að vera í
elagi, nema það væri réttlátt félag. Væri
Petta óréttlátt félag, sögðust þær ganga úr því
allar með tölu. Sumir voru svo illkvittnir að
ið ágætt fólk fyrir því, en mér finnst ekki
hægt að setja legstein á leiði svoleiðis fólks.
Það er náttúrlega ekkert atriði, hver mað-
urinn er, sagði Júlíus Bogason og hafði fengið
snert af mikilli lífsspeki bæði í svip sinn og
málróm. Sigrún nefndi þetta við mig hér einu
sinni um daginn, og ég hef hugsað dálítið um
þetta. Það, sem máli skiptir frá mínu sjónar-
miði, - og ég er nú eins og þið vitið gjaldkeri
félagsins, - það sem máli skiptir er það, að
ég óttast, að peningarnir muni hrökkva æði
skammt til að láta gera legstein, er okkur sé
samboðinn. Og svo er nú annað, og það er
aðalatriðið. Við ætluðum okkur að gleðja
Gunnar lifandi, en ekki fara að sjá fyrir hon-
um dauðum.
Síðan settist Júlíus Bogason og hélt ekki
lengri ræðu. Enda þótti mönnum auðsjáan-
lega þetta hafa verið góð ræða. Menn sátu
hljóðir, því að hér voru svo margir gæddir
þeim góða eiginleika að finnast sá, er síðast
laginu grundvöll til að starfa á. Mér hefur
komið ráð í hug, sem ég held, að feli þetta
allt í sér, og það felur líka í sér flest af því,
sem þið hafið verið að stinga upp á, og reynd-
ar miklu meira. Það felur í sér næstum ótæm-
andi möguleika. Við fáum okkur land til
ræktunar.
Allir fundarmenn steinþögðu og gláptu á
formann sinn og skildu víst ekki enn sam-
hengið í hugmyndum hans. Hann hélt því
áfram að útskýra hugmynd sína. Þau áttu,
sagði hann, að byrja í smáum stíl, fá sér land,
girða það, rækta þar kartöflur, kál og annað
grænmeti, vinna að þessu öllu á kvöldin, um
helgar og ætíð, er þau hefðu fría stund. Þau
áttu að byrja strax í vor. Garðurinn átti að
vera hér, því að hingað var svo stutt frá flest-
um bæjunum, en þeir, sem lengst áttu, gátu
komið á hjóli. Síðan seldu þau uppskeruna
næsta haust og fengju miklu peninga í sam-
eiginlegan sjóð, er þau gætu varið til áfram-
! j j ! ' i
J

L
^e8Ía, að þær mættu þá fara, en það sýndist
ninum vitrari óviturlegt.
Sigrún Jónsdóttir sagðist mega til að segja
er nokkur orð, enda þótt hún væri ritari
undarins. Hún sagði, að sér hefði nefnilega
nornið í hug, að verja mætti peningunum til
Pess að setja legstein á leiði Gunnars. Þetta
yrgi að vera fallegur legsteinn, og mjög væri
æskilegt, ef hægt yrði að skrá nöfn allra barn-
a°na með gylltu letri á steininn.
gerum það! Gerum það! kvað við marg-
raddað, og uppástungan hefði án efa verið
samþykkt í miklum fögnuði, ef Jón á Bergi
Pefoi ekki gerst svo djarfur að andmæla.
ilann kvaðst hafa góðar heimildir fyrir því,
30 legsteinar væru ekki settir á leiði annarra
en heldri manna. Það væri bara til að gera sig
lægilegan að ætla að setja legstein á leiði
unnars gamla í Kambi. Ég fyrir mitt leyti,
^fgði Jón á Bergi, get ekki litið svo á, að
unnar hafi verið neinn höfðingi fremur en
nt fólkið í Kambi yfirleitt er. Það getur ver-
talaði, alltaf hafa rétt fyrir sér. Aftur á móti
var málið komið á ískyggilegan rekspöl, þar
eð helst leit út fyrir, að ekkert væri hægt við
þessa peninga að gera. Ritarinn tók ekki til
máls á ný, en sat við hornið á kennaraborðinu
og hallaði mjög undir flatt yfir fundargjörð
sinni. Þá var það, að Hlífar Hjálmarsson reis
úr sæti sínu. Hann var fölur í andliti, alvar-
legur á svip, svo sem vera bar um mann í
slíkri stöðu.
Ég hef mikið hugsað um þessi mál, sagði
formaðurinn, og það er þá fyrst að segja, að
ég legg til, að félagið okkar verði kallað Geisl-
inn. Það á að verða geisli, sem lýsi þessu
þorpi og í þessari sveit, og það á einnig að
bera birtu miklu lengra. Mér finnst þetta fal-
legt nafn.
Öllum fundarmönnum þótti Geislinn fal-
legt nafn, og nafnið var samþykkt. Síðan hélt
Hh'far áfram ræðu sinni. Peningunum þurf-
um við að verja skynsamlega, við þurfum að
láta þá ávaxtast, og við þurfum að skapa fé-
haldandi starfsemi. Hlífar sagðist vera viss
um, að fullorðna fólkið myndi líta til þessarar
starfsemi af mikilli velvild og veita þeim mik-
ilvæga aðstoð. En sennilega þyrftu þau engr-
ar aðstoðar með.
Það var mikill fögnuður í kennslustofunni,
þegar Hlífar hafði lokið ræðu sinni. Öll
skipuleg fundarstarfsemi fór úr skorðum.
Menn töluðu hver í kapp við annan, og þeir,
sem ekki gátu látið heyra til sín, stigu upp á
stóla og jafnvel upp á borðin, en það heyrðist
ekkert til þeirra samt. Því miður var fundar-
u'minn úti, og næsta kennslustund átti að fara
að hefjast. Þessi tími hafði verið undarlega
fljótur að líða, en því miður var svo óendan-
lega langt til vors.