Æskan - 01.08.1988, Síða 14

Ævintvrid
1
Eftir Steinunni Eviólfsd
Ég heiti Klumpadís. Pabbi minn
heitir Strumpur og mamma min
Málvís. Þau hittust í skólatöskunm
hans Kobba og urðu alveg ótrúlega
ástfangin.
Kobbi fékk nefnilega Strumpabók
í afmælisgjöf og hann lét hana í tösk-
una sína og fór með hana í skólann til
að sýna vinum sínum.
En svo kom jólafríið og Kobbi lét
töskuna með öllu sem í henni var inn
í skáp og var allan daginn úti í snjón-
um að leika sér.
Aumingja pabba fannst nú heldur
leiðigjarnt í skápnum. Það var alveg
ólíkt ljósadýrðinni í búðinni þar sem
allir voru að skoða hann og dást að
honum. Og eitt kvöld þegar bræður
hans sváfu, skreið hann út úr bók-
inni sinni og fór í gönguferð um
skólatöskuna.
Þá var það að hann hitti mömmu.
Hún hafði líka skriðið út úr sinni
bók. En í öllum bókum eiga heima
litlir strákar eða stelpur eða karlar
eða kerlingar. Mamma á heima í
málfræðinni hans Kobba.
Nú, svo fóru þau að reyna að tala
saman. En það gekk nú ekki vel þvl
að hjá Strumpunum þykir ekkert fínl
að kunna að tala. Mamma hafði
aldrei á ævi sinni hitt svona vitlausan
strák, ekki einu sinni í skólanum. En
aftur á móti kunni pabbi að galdra og
það fannst mömmu sniðugt.
En allt í einu kom ógurlega reiður
karl út úr reikningsbókinni og steytti
hnefana framan í pabba.
„Snáfaðu heim til þín,“ sagði
hann. - „Við hér erum heiðarlegt
fólk og viljum ekki sjá neinar fígúrur
og aurasleikjur á okkar heimili-
Aumingja pabbi dauðskammaðist
sín því að hann vissi vel að Kob
fékk oft aura fyrir kókómjólk og þeir
voru alltaf silfurgljáandi þegar hann
kom í skólann. Strumparnir sleiktn
þá nefnilega alla leiðina. Þeim finnst
svo gott peningabragð.
En mamma sagði:
„Láttu hann vera. Hann er vinur
minn. Hann hjálpar mér að muna
allt sem ég á að kenna honum Kob
af því að hann veit ekkert sjálfur-
„Ja, svei,“ sagði reikningskarlinm
- „En ég skal vera sanngjarn-
hann getur lært margföldunartöfluna
má hann vera.“