Æskan - 01.02.1989, Síða 22

Minninúum kött
Ernu Kristínu Gylfadóttur 12 ára.
Ein stærsta stundin í lífi mínu var þegar
ég eignaðist kettlinginn sem átti eftir að
verða besti vinur minn um langan tíma.
Ég fékk hann gefíns þegar hann var fjög-
urra mánaða.
Ó, hvað hann var hræddur þegar hann
kom fyrst heim til mín. Hann vandist þó
brátt nýju umhverfi og byrjaði fljótlega
að skoða sig um.
Við systkinin veltum lengi fyrir okkur
hvað kettlingurinn ætti að heita. Fyrst í
stað var hann alltaf kallaður „hróið litla“
svo að smátt og smátt festist nafnið Hrói
við hann. Pabbi varð hálf-fúll því að
hann vildi kalla hann Mörð gígju en það
nafn þótti honum hæfa svo virðulegum
ketti. Eigendurnir voru nú samt fyllilega
sáttir við nafnið Hrói og fengu því að
ráða.
Hrói var ákaflega fallegur köttur.
Feldurinn var gljáandi og silkimjúkur,
svartur eins og kol og ekki fannst eitt
einasta hvítt hár á honum. Hann var
með óvenjulanga rófu og stór, gul augu
hans lýstu eins og ljós um nætur.
Miklar vangaveltur urðu um mat
handa kettinum Hróa. Hvað skyldi hon-
um þykja best? Ég keypti þurrmat og
kattamat í dós. Hann át dósamatinn með
bestu lyst, en þurrmatnum leit hann
ekki við. Mjólk þótti honum afskaplega
22ÆSKAN
góð og rjómi enn betri. Þó held ég að
honum hafí þótt soðinn fískur langbest-
ur, a.m.k. þar til hann komst upp á lag
með að éta alls kyns „snakkfæði“, svo
sem flögur, saltstangir og þess háttar-
Með tímanum varð kötturinn hinn mesti
sælkeri og ferlega matvandur. Mömrnu
ofbauð útgjöldin og hún sagði oft að dýr-
ara væri að fæða köttinn en heimilisfólk-
ið. Af öllu þessu ljúfmeti stækkaði Hrói
vel og innan nokkurra mánaða var hann
orðinn stór og spengilegur köttur. Ég
held að hann sé stærsti köttur sem ég hef
séð en þó var hann aldrei feitur.
Hrói varð brátt eftirlæti okkar allra,
meira að segja mömmu sem alltaf hafði
verið fremur illa við ketti. Hrói vandist
heimilinu fljótt og lærði strax að gera í
balann sinn enda var hann einkar þrif-
inn. Hann var góður leikfélagi og vildi
ætíð leika sér með hnykil og þess háttar
þegar tími gafst til. Stundum var hann
óskaplega þreyttur og sofnaði þá í kjöltu
minni. Eftirlætis svefnstaðurinn hans var
undir borðstofuborðinu eða í norður-
glugganum. Stundum lá hann í norður-
glugganum tímunum saman og fylgdist
með umferðinni fyrir utan.
Ég fór oft út með Hróa í sumar og
hafði mjög gaman af að fylgjast með
uppátækjum hans í hæfílegri fjarlægð'
Einu sinni sat ég í brekku skammt frá
heimili mínu og gæddi mér á krækiberj-
um. Kötturinn lá þar skammt frá og
malaði ánægjulega. Allt í einu spratt
hann upp svo að mér dauðbrá. Hann
hefði komið auga á stærðar randaílugu,
sentist á eftir henni, hremmdi hana og
gleypti. Síðan ropaði hann hressilega-
Hvílík matarlyst!
Vinur minn í næsta húsi átti stóran og
stæltan írskan setterhund. Hafði hann
fengið 1. verðlaun í hundahlýðniskóla-
Ég ætlaði að hrekkja Hróa svolítið og fór
með hann í heimsókn. Ég þóttist viss um
að hundurinn hræddi líftóruna úr Hróa
en það fór nú á annan veg. Þegar hund-
urinn, sem heitir Magni, sá Hróa vildi
hann vingast við hann, dillaði skottinu
og þefaði af honum. Hrói þefaði líka af
Magna og það var fyndið að sjá stærðar-
JUuninn á þessum dýrum, einkum þegar
Pau stungu saman trýnum. Allt í einu
Væsti Hrói, sýndi klærnar, ýfði sig og
gfetti, pfíði augun og skottið stóð beint
ut i loftið. Hann minnti helst á risastóran
skóbursta. Hundurinn horfði skelfingu
ostinn á köttinn. Hrói reyndi að klóra
ann í trýnið en Magni gat með naum-
judum stungið sér undir næsta stól. Hrói
afði ekki sagt sitt síðasta orð. Hann elti
undgreyið um allt og hundurinn ýlfr-
® fí gólaði og skalf á beinunum. Hrói
væsti í sífellu en ég flýtti mér með hann
eim. Þessi hundur hefur alltaf forðast
etti eftir þennan atburð.
Um jólaleytið var Hrói í jafngóðu jóla-
skapi og við hin í fjölskyldunni en hann
eignaðist leynivin sem uppgötvaðist síð-
ar. Mig langar til að segja frá því:
Stundum sat hann lengi uppi á borði
°g horfði dáleiddur á lítið jólakerti. For-
vttni hans var ómæld og hann langaði
oskaplega til að þefa af þessum undar-
ega hlut. Hann nálgaðist kertið og . .
®ææ! Veiðihárin sviðnuðu af Hróa og
°num brá svo mikið að hann skaust í
elur og lét kertið alveg í friði framvegis.
Eitt sinn kom nágranni okkar ofsa-
teiður og sagði að Hrói hefði komist inn
1 bílskúrinn sinn og etið þar fjórar rjúpur
sem áttu að verða í jólamatinn. Ég kann-
a t máfíð. Nágranninn hafði lokað Hróa
*nm í skúrnum og þegar inn í hann kom
asti við grátbrosleg sjón. Ég vissi ekki
vernig ég átti að bregðast við. Þarna
jjtni var bókstaflega allt löðrandi í hvítu
tðri 0g í stjórnsætinu í bílnum lá kattar-
gfeyið sem ekkert vissi hvað um væri að
vera. Hann lá bara á meltunni og naut
tnnar frábæru jólamáltíðar. Eftir þenn-
an atburð varð nágranni okkar erkióvin-
Ur kattarins Hróa enda hótaði hann að
j>anga af kettinum dauðum hvar sem til
nans næðist!
Eað olli mér miklum áhyggjum að
ann hvarf stundum á næturnar en kom
P° heim á morgnana, stundum rifinn og
ættur. Við reyndum að halda honum
lnni en þá sat hann vælandi við útidyra-
hurðina og mændi á húninn. Brátt lærð-
ist honum sú list að stökkva upp á hún-
inn. Ef hurðin var ekki læst hrökk hún
opin og kötturinn svarti hvarf út í
myrkrið. Eitt sinn lokaðist hann inni á
stigaganginum að nóttu til og þá ætlaði
hann að beita sömu aðferð við að komast
inn en því miður fór hann hurðavillt.
Hann stökk aftur og aftur upp á hurðar-
hún nágrannans sem vaknaði við lætin.
Dauðskelfdur þorði hann ekki að fara
til dyra heldur hringdi í næstu íbúð,
vakti þar upp fólkið og bað það um að
athuga hver væri að reyna brjótast inn.
Heldur varð nágranninn skömmustuleg-
ur þegar í ljós kom að „ógnvaldurinn“
var aðeins sakleysislegur og svangur
heimilisköttur.
Hrói átti til fleiri skemmtileg uppá-
tæki en víst er að hann var ekki jafnvel
liðinn af öllum. í mínum augum var
hann samt alltaf elskulegur og ljúfur
köttur, vinur og leikfélagi.
Eina nótt í haust fór hann út að vana
og kom ekki heim aftur. Ég veit ekkert
hvað um hann varð en sakna hans óskap-
lega og enn þá dreymir mig Hróa á nótt-
unni. Hvar sem hann er vona ég bara að
honum líði vel.
(Sagan hlaut aukaverðlaun í smásagnasamkeppni
Æskunnar og Barnaútvarpsins 1988)
ÆSKAN 23