Æskan - 01.02.1989, Blaðsíða 34

Kristín Loftsdóttir:
íMSi
.•..;.'. :•.: r-".- .
•‘ « #- »
I *

**§!P|p

Úr 4. kajla. Hann nefnist Bókin. . .
Kitta var í góðu skapi þegar hún mætti í
skólann daginn eftir. Hún flýtti sér inn í
kennslustofuna og svipaðist um eftir El-
íasi. Krakkarnir voru sestir þegar Elías
kom þjótandi inn. Kinnar hans voru
rjóðar og augun tindruðu.
„Hæ, öllsömul,“ hrópaði hann og sett-
ist hjá Kittu, „þú verður að afsaka seina-
ganginn Lára.“
Elías brosti einlæglega til Láru kenn-
ara.
Hún reyndi að fela bros sitt og sagði
ávítandi, „Elías, þetta má ekki koma fyr-
ir aftur, þú ert allt of seinn.“
„Kitta,“ hvíslaði Elías þegar Lára
kennari hafði sett þeim fyrir verkefni í
vinnubókinni. „Ég hef fundið bókina
okkar.“
„Ha, bókina.“ Kitta kom alveg af
fjöllum enda í óðaönn við að leysa verk-
efnið. „Já, þú veist,“ hvíslaði Elías áfram
óþolinmóður, „það sem maður skrifar
niður gleymist aldrei. Ef við skrifum allt
niður núna, getum við lesið það, þegar
við verðum stór, og skilið krakka betur.“
Ehas hló, „fólk getur jafnvel lesið það
eftir mörg hundruð ár!“
„Elías,“ kallaði Lára kennari hvasst.
„Steinþögn.“
Elías þóttist skrifa af kappi, Kitta
brosti í laumi til hans. Jú, þetta gæti ver-
| ið gaman. Að skrifa alvöru bók, eins og
1 þau væru fullorðnir rithöfundar.
| Elías fékkst ekki til að taka þessa
| merku bók úr töskunni fyrr en þau |
| komu heim til Kittu. Þá settist hann í |
I mitt rúmið með krosslagða fætur eins og I
I indverskur fakír. Með hátíðleik dró f
f hann bókina upp úr töskunni. Bókin var f
f ljómandi falleg. Kápan var úr tré og auð- |
f ar blaðsíðurnar voru innbundnar. Bókin f
1 var engu að síður mjög þykk. Það sem j
| Kittu leist best á voru fagurlega gerðar j
I myndir sem voru skornar í viðinn, þar j
| mátti greina menn, dýr og plöntur. j
| Kittu datt helst í hug að þær túlkuðu j
f eitthvert ævintýri.
I „Hún er eldgömul,“ sagði Elías hreyk- j
I inn. f
I „Afi minn keypti hana í útlöndum, f
| fyrir pabba þegar hann var lítill strákur. f
I Pabbi skrifaði aldrei neitt í hana heldur |
f skoðaði bara myndirnar utan á. Og núna |
| eigum við hana. Pabbi sagði það.“
| „Finnst þér hún ekki flott?“
I Kitta gat ekki neitað því, þótt bókin j
| hefði virst öllu mikilfenglegri í lýsingum :
f Elíasar. Falleg var hún, því var ekki :
f hægt að neita.
f EHas hvíslaði leyndardómsfullur, „á j
f fremstu síðu skrifum við nöfnin okkar j
I og gerum kross úr blóði, sem tákn um j
I fóstbræðralag okkar.“
f Kitta varð vandræðaleg, var hann að |
f meina þetta, fóstbræður! Elías hló að \
f svipnum á henni. |
f „Svona nú, eigið þið ekki títuprjón j
f eða eitthvað?“ j
I Kitta náði í stóra hvassa nál sem j
| mamma hennar átti. Elías virti nálina j
f fyrir sér.
f „Þú vilt vonandi örugglega sverjast í j
f fóstbræðralag með mér og verða þar með j
j fóstbróðir minn?“ f
I Kitta kinkaði kolli brosandi, það vildi f
f hún svo sannarlega. Fóstbræður. Það
f hljómaði vel. Það hlaut að vera miklu
f meira en að vera kærustupar, allavega
f átti engin stelpa í skólanum fóstbróður. f
1 Elías tók í hönd Kittu. f
f „í eldgamla daga,“ sagði hann hátíð- f
f lega „sórust menn í fóstbræðralag með f
f því að blanda saman blóði. Þannig urðu f
f þeir órjúfanlegir vinir. Sem tákn um j
j fóstbræðralag okkar, skulum við gera f
j kross úr blóði í bókina.“ Hann tók upp
f nálina og lyfti henni upp, svo glampaði á
f hárbeittan oddinn.
f „Ég sting þig og þú mig,“ útskýrði
f hann. Hann stakk nálinni snöggt í fingur
j Kittu, hún gretti sig ógurlega.
Hún tók nálina af Elíasi og stakk hann
varlega í fingurinn. Ekkert blóð.
„Svona þetta er allt í lagi,“ sagði Elías
karlmannlega, „gerðu þetta almenni-
lega.“
Kitta stakk nálinni á kaf, Elías öskraði
af sársauka, „ekki alveg svona fast!“
„Fyrirgefðu,“ sagði Kitta aumingja-
lega. „Ég ætlaði ekki. . .“
Þau litu í augu hvors annars, og
sprungu síðan úr hlátri. Krossinn var
gerður úr blóði, og nöfnin rituð með bla-
um kúlupenna. Þau virtu fyrir sér verk
sín. Þetta leit svo sannarlega leyndar-
dómsfullt út.
„Hvað eigum við nú að skrifa?“ sagði
Kitta loks, og horfði spyrjandi á Ehas.
Elías nagaði pennann spekingslega;
„það verður eiginlega að vera mjög
merkilegt sem kemur fyrst,“ sagði hann
og hugsaði sig um. Kitta hugsaði líka-
Skyndilega brosti Ehas.
„Nú veit ég. Það er ein setning sem
mér finnst alltaf mjög falleg. Hún er ur
Biblíunni. „Allt sem þér viljið, að aðrir
menn gjöri yður, það skuluð þér og þe'111
gjöra.“ Hann leit á Kittu með glampa 1
augunum. „Ertu samþykk því?“ Kitta
kinkaði kolli.
Fyrsta setningin af mörgum var þvl
skrifuð í bókina. Þegar þau höfðu skrif"
að, lokuðu þau bókinni og komu henm
síðan fyrir í læstri skúffu í herberg1
Kittu. Þau ætluðu ekki að skrifa meira *
dag.
„Komdu,“ sagði Elías. „Förum niður
á bryggju og skoðum bátana.“ Þau hlupu
af stað fram á gang. Nú skyldi verða
gaman.
Næsti skóladagur var hræðilegur fyrir
Kittu, það fannst henni að minnsta
kosti. Það byrjaði í fyrstu frímínútun-
um. Kitta beið brosandi eftir því að Beta
kæmi út. Þær voru nefnilega svo góðar
vinkonur eða eins og Beta hafði sagb
þeirra vináttu yrði aldrei að eilífu slitið,
ekki eins og vináttunni við hina svikulu
Heiðrúnu. Þetta allt hafði Beta tilkynnj
Kittu með breiðu brosi. Og Kitta hafð*
auðvitað verið sá kjáni að trúa því. Pað
uppgötvaði hún núna.
Þegar Beta kom úr kennslustofunm
var hún ekki ein, þær Heiðrún héldust
arm í arm. Þetta fannst Kittu nú hálf
skrítið, eftir fyrri orðum Betu að dæma>
en hún ályktaði samt ánægð að nú væru
þær kannski ekki eins ósáttar og áður-
Að vera óvinir er vont, það hafði Elías
sagt. En þegar stelpurnar komu út hvísj-
uðust þær á og flissuðu. Þær störðu ill1'
lega á Kittu. Allt einu sagði Beta „besta
34 ÆSKAJST