Æskan - 01.02.1989, Qupperneq 42

5extá n
eftir
Hafdísi Ingu Haraldsdóttur
15 ára
Ég vaknaði í morgun full tilhlökkunar.
Það er ekki á hverjum degi sem maður á
afmæli. En góða skapið var ekki lengi að
hverfa því að það fyrsta, sem ég heyrði,
var rifrildi á milli pabba og mömmu.
„Á ég að trúa því að þú hafíð ekkert
keypt?“ sagði pabbi með nokkurri
hneykslun í röddinni.
„Ætlastu til að ég geri alla skapaða
hluti hér á heimilinu?“ sagði mamma
hvasst á móti.
Það heyrðist greinilega að hún var full.
Ég varð bálreið.
„Getur manneskjan ekki einu sinni
verið ófull þegar maður á afmæli?“ hugs-
aði ég særð og svekkt. Þar með var góða
skapið farið. Ég hoppaði fram úr rúminu
og klæddi mig í röndóttu sokkabuxurnar
og stutta svarta pilsið sem ég var nýbúin
að fá. Að lokum skellti ég mér í hvíta
peysu og leit í spegilinn. Við mér blasti
hávaxin, vel þroskuð stelpa, andlitsfríð,
með dökkt, sítt, liðað hár. Þrátt fyrir þá
mynd sem spegillinn sýndi mér var ég
ekki ánægð með útlitið. En við því var
ekkert að gera því að mamma er á móti
því að ég máli mig að staðaldri.
Ég hljóp niður. Húsið okkar er stórt
og nýtískulegt, kannski fremur tilgerðar-
legt, á tveimur hæðum. í stiganum
mætti ég mömmu. Hún leit undan þegar
hún sá mig, óskaði mér ekki einu sinni
til hamingju. Pabbi sat hins vegar í eld-
húsinu með uppgjafarsvip á andlitinu.
Hann reyndi að kreista upp bros þegar
hann sá mig og kyssti mig lauslega á
kinnina.
„Jæja, orðin sextán?“ sagði hann.
Ég brosti fölsku brosi og játaði.
„Viltu ekki kíkja í bæinn eftir ein-
hverju sem þig langar í?“ spurði hann.
„Stelpur vanhagar alltaf um eitthvað.“
„Jú, pabbi,“ sagði ég og skapið batn-
aði þó nokkuð.
Þegar ég var að leggja af stað í skólann
kallaði pabbi á eftir mér:
„Ekki ásaka mömmu þína, Hulda
min.
„Nei,“ sagði ég og kvaddi.
Fyrir utan skólann hitti ég Hrefnu.
Hún er ein af stelpunum sem ég er alltaf
með, getur verið þrælhress en er stund-
um alveg rosalega stríðin.
„Jæja, finnurðu einhverja breytingu á
þér?“ spurði hún og glotti.
„Já,“ svaraði ég. „Það er einhver djúp-
stæð tilfinning hérna inni sem hefur ekki
verið þar áður,“ hélt ég áfram og þrýsti
létt á hjartastað.
Hún leit fyrst á mig undrandi en
brosti svo hlýlega. í löngu frímínútum
hittum við Önnulísu og Stínu. Annalísa
er besta vinkona mín og ég segi henni yf-
irleitt allt. Hún óskaði mér til hamingju
og spurði hvort ég ætlaði í bæinn í
kvöld.
„Nei,“ sagði ég, „ég held að ég nenni
ekki.“
„En annað kvöld?“ spurði hún.
„Já, frekar, svaraði ég. „Viltu ekki
hringja í kvöld eða á morgun?“
„Jú, ég geri það. Ég er að fara í tíma
en við sjáumst!“ sagði hún og rauk í
burtu.
Næsti tími hjá okkur var íslenska.
Kennarinn okkar heitir Denni og er ung-
ur, frekar taugaóstyrkur maður. Hann er
„kennsluóður“ sem lýsir sér í því að
hann er ævinlega kominn á mínútunni í
stofuna og hleypir okkur aldrei út fyrr
en hringt er. Þetta brást ekki nú fremur
en endranær. Þegar bjallan hringdi kom
hann hlaupandi og spurði taugaóstyrkur:
„Er ég nokkuð of seinn?“
Við fullvissuðum hann um að svo væri
ekki.
„Hann á erfitt,“ hvíslaði ég að Hrefnu
og við hlógum báðar.
„Má ég vita líka,“ spurði Denni, ætl-
aði augljóslega að koma okkur í vand-
ræði.
„Já, já,“ sagði Hrefna stríðnislega,
„við vorum að tala illa um þig!“
Denni fölnaði og lagaði bindið sitt.
„Já, ha, ha,“ sagði hann og ræksti sig-
„Svo að við snúum okkur að alvör-
unni,“ sagði hann en komst ekki lengra
því að Svenni greip fram í:
„Hvurslags vara er nú það?“
42 ÆSKAJSl