Æskan - 01.05.1992, Page 16

SVARTI ORMURINN
OG RAUÐA RÓSIN
eftir Sigurbjörn Sveinsson.
Einu sinni var kóngur sem átti
marga faxprúba fáka og fljótandi
skip. Þúsund þjónar lutu boði hans
og banni. Hann bjó í skrautlegri höll
og átti fallega drottningu. En hann
átti ekkert barn og olli það honum
mikilli sorg.
Loks kom þó að því að drottingin
ól undur fagurt meybarn. Varð kon-
ungur þá svo glaður að hann sló
upp stórveislu og lét kalla saman
alla vitringana í ríki sínu. Þeir áttu
sem sé að spá íyrir hinu tigna bami.
Vitringamir sátu lengi á ráðstefnu
og urðu loks allir sammála. Var
elsta vitringnum falib á hendur að
lesa spádóminn upp fyrir konungi
í áheyrn allra boðsgestanna og hóf
hann mál sitt á þessa leið:
„Dóttir ybar hátignar mun verða
gædd öllum þeim kostum og dyggð-
um er prýða mega unga kóngsdótt-
ur. Líf hennar mun verða eins og al-
heiður sólskinsdagur þangað til að
hún er átján ára. En þá munu koma
tveir kóngssynir, hvor úr sínu landi
og biðja hennar.
Hamingjan er með öðrum þeirra
og kjósi dóttir yðar hann þá mun
hún verða sælasta drottningin und-
ir sólinni. Þá mun uppskeran verða
ríkuleg. Þá mun indæll blómailm-
ur fylla loftið. Þá munu allir bestu
söngfuglar heimsins safnast saman
í laufgræna lundinum hjá konungs-
höllinni og vekja ungu konungs-
hjónin með unaðsfögru kvaki á
hverjum morgni.
En óhamingjan eltir hinn og kjósi
dóttir yðar hann þá mun hún verða
vansælasta drottningin undir sól-
inni. Þá mun uppskeran bregbast.
Þá mun hvert blóm missa ilm sinn.
Þá munu allir bestu söngfuglarnir
hnípa þögulir á visnubum og krækl-
óttum skógarhríslunum og þá munu
ungu konungshjónin hrökkva upp
við hrafnskrunk og kríugarg á hverj-
um morgni.
Bábum biðlunum má dóttir yðar
ekki hafna því að þá verður ríkið
konungslaust eftir yðar dag. Því mib-
ur getum við ekki spáb lengra fram
í tímann. Vér vonum að yðar há-
tign virði oss það til vorkunnar. Vér
höfum reynt að grufla og grufla
lengra fram í tímann en það er eins
og einhver hulin hönd breiði blæju
fyrir augu vor. Það er eins og ein-
hver rödd hvísli oss í eyra: „Hingaö
og ekki lengra."
Vitringurinn þagnaöi og horfði í
gaupnir sér en konung setti
deyrrauðan. Að vísu þakkaði hann
vitringunum fyrir spádóminn en svo
varð hann áhyggjufullur vegna
hans að hann festi aldrei væran
blund eftir þetta.
Nú leið og beið þangað til kóngs-
dóttir var orðin átján ára. Kóngur
og drottning sáu varla sólina fyrir
henni og allir lutu henni með lotn-
ingu því að hún var svo góð og ynd-
isleg að engin var slík kóngsdóttir í
heimi.
En nú er að segja frá því að einn
góban veðurdag komu tveir kóngs-
synir með fríðu föruneyti og báðu
konung að gefa sér dóttur sína.
Kóngurinn var alveg ráðalaus og
vísaði þeim til hennar en hún bab
um frest þangað til daginn eftir og
var henni veitt sú bón.
Kóngsdóttir lét óðara kalla sam-
an alla vitringa ríkisins og bað þá
fyrir hvern mun ab segja sér nú
hvorn kóngssoninn hún ætti að
kjósa en þeir komust allir í bobba.
Þá ráfaði kóngsdóttir út í skóg.
Þar settist hún niður í rjóðri einu og
fór að gráta.
En allt í einu varð hún þess vör
að hún var ekki ein. Hún sá engil-
fagran smádreng sem var að leika
sér þarna í skógarrjóðrinu rétt hjá
henni. Aldrei hafði hún séð jafhfal-
legan dreng. Augu hans voru blá
eins og himinhvelfingin en hárið
hrokkið og gulbjart eins og sólar-
ljósið. Og eftir því voru fötin hans
falleg. Húfan hans var hvít sem
mjöll, kápan heibblá, sokkarnir sef-
grænir og skórnir alsettir glitrandi
perlum.
„Ertu álfur eða engill?" spurði
kóngsdóttir frá sér numinn af undr-
un.
„Ég er hvorugt."
„Hvað heitir þú, ljúfurinn minn?"
„Ég heiti Vorboði," svaraði dreng-
urinn brosandi. „Þekkir þú mig
ekki?"
„Ónei, ég hef aldrei séð þig fyrr.
Þú ert þó, vænti ég, ekki sonur vor-
gyðjunnar?"
„Jú, það er ég reyndar," svaraði
drenghnokkinn og var auðheyrt að
hann skammaöist sín ekki fyrir ætt-
ernið.
„Æ, hvað varðar mig annars um
þetta?" andvarpaði kóngsdóttirin
og fór að gráta aftur.
„Hættu að gráta, góba kóngsdótt-
ir," sagði Vorboði litli. „Segbu mér
abeins hvab veldur hugarsorg þinni.
Hver veit nema ég geti hjálpað þér?"
Kóngsdóttirin sagbi honum allt
eins og var. En Vorboöi varð glaö-
ur í bragði og mælti:
„Gott og vel. Láttu báða biðlana
koma inn í blómsturgarðinn þinn
um hádegisbilib á morgun. Þá skal
16 Æ s K A N