Æskan - 01.12.1994, Side 5

FJÓRÐI VITRINGURINN
Þegar við á aðventu hugsum til
jóla þá skyldum við minnast þess
að boðskapur jólanna fjallar um trú,
von og kærleika. Gömul saga en
góð varpar Ijósi á boðskap aðvent-
unnar.
Endur fyrir löngu var gráhærður
öldungur á leið til Betlehem. Hann
hafði í fórum sínum þrjár gjafir sem
hann ætlaði að færa litla barninu
sem þar hafði fæðst. Gjafirnar voru
flaska með dýrindis græðandi
smyrslum, gullmoli og rauður rúbín-
steinn. Á göngu sinni virti hann gjaf-
irnar fyrir sér með mikilli aðdáun. Er
hann nálgaðist bæinn varð á vegi
hans hópur manna sem var að
stumra yfir særðum dreng við veg-
inn. Öldungurinn gekk að drengn-
um og áður en hann vissi af var
hann búinn að hella öllum dýrmætu
smyrslunum yfir sár drengsins.
Síðan hélt hann áfram göngu sinni
til Betlehem.
„Ég á þó alltaf gullmolann og
rúbíninn," hugsaði hann með sér.
Allt í einu var gripið í hönd hans
og beðið með auðmjúkri röddu:
„Góði herra, gef mér ölmusu, ég
er gamall og fátækur."
Gráhærði öldungurinn leit á
vesalings beiningamanninn og gat
ekki fengið af sér að neita bón
hans. En hann átti enga aðra pen-
inga en gullmolann og lagði hann
því í útrétta hönd beiningamanns-
ins.
„Enn á ég Ijómandi rúbín handa
barninu," hugsaði hann, „og hann
er jafnmikils virði og smyrslin og
gullið til samans.“
Nú lá leið hans um torg þar sem
verið var að selja þræla. Það var
verið að bjóða upp yndislega fallegt
barn. Rétt þar hjá stóð móðir
barnsins buguð af harmi og sorg.
Þetta var meira en viðkvæmt hjarta
gráhærða öldungsins gat þolað.
Þetta gat hann ekki horft á að-
gerðalaus.
„Rúbíninn minn, rúbíninn minn,“
tautaði hann fyrir munni sér þegar
hann ruddist gegnum mannþyrp-
inguna með steininn í hendinni og
keypti barnið. Hann rétti móðurinni
það og sagði brosandi:
„Taktu barnið þitt. Nú áttu það
sjálf.“
Svo sneri hann sér við og ruddist
burtu gegnum þvöguna án þess að
bíða eftir þakkarorðum konunnar.
Er hann hafði gengið nokkurn spöl
nam hann skyndilega staðar og á-
nægjubrosið stirðnaði á vörum hans.
Hann neri saman höndum í örvænt-
ingu og tár komu fram í augu hans.
„Ó,“ hrópaði hann upp yfir sig, „nú
á ég enga gjöf eftir handa litla barn-
inu.“
Og hann sneri við, hryggur í huga.
Eftir stutta göngu tyllti hann sér á
þúfu við veginn. Hann hallaði sér
upp að tré og sofnaði. Þegar hann
vaknaði aftur Ijómaði andlit hans.
Hann hafði í draumi séð fyrir sér
barnið í Betlehem, sitjandi í faðmi
móður sinnar. Hann féll þá fram og
tilbað það. En á meðan hann laut
barninu fann hann daufan ilm
smyrsla fyrir fótum sér. Og þegar
hann leit upp sá hann að dýrmæti
rúbínsteinninn glóði á enni barnsins
og gullmolinn hans lá í litlu barns-
hendinni. Þar sem hann horfði hug-
fanginn á þetta heyrði hann lága og
blíða barnsrödd sem hvíslaði:
„Það sem þér gjörið einum af mín-
um minnstu bræðrum það gjörið þér
mér.“
Og hann hélt för sinni áfram, glað-
ur í bragði.
í FÓTSPOR JÓLABARNSINS
Allt sem við gerum krefst rétts
undirbúnings. Þegar við förum í
knattspyrnu förum við í létta skó og
léttan fatnað og brynjum okkur með
keppnisskapi. Ef við gætum barna
erum við mild í skapi og athugul.
Þegar við sitjum á skólabekk erum
við hljóð, iðin og eftirtektarsöm. Við
undirbúning jólanna gefum við því
gaum sem við getum gert til að eng-
an skorti nauðsynjar á þessari miklu
hátíð gleðinnar og Ijóssins. Við
hugsum til fjölskyldunnar í fjárhús-
hellinum við Betlehem forðum þar
sem hún leitaði skjóls „því að ekki
var rúm handa þeim í gistihúsi".
Þessi fjölskylda þurfti margt að þola
um ævi sinnar skeið. En það allt er
sambærilegt við þau kjör sem
mannkynið hefur ávallt búið við.
Þannig kom litla jólabarnið, Jesús
Kristur, að öllu leyti inn í mannlega
tilveru, jafnt til þeirra lægstu sem
hinna hæstu.
Og nú er það verkefni okkar á að-
ventunni að feta í fótspor hans við
undirbúning jólanna. Oft er leitað til
almennings vegna safnana af ýmsu
tagi. Bæði er þá safnað fötum og
peningum til að færa þeim sem
minna mega sín í lífsbaráttunni,
bæði innan lands og utan. Slík verk-
efni eru sannarlega í anda litla jóla-
barnsins sem sjálft fórnaði öllu fyrir
mannkynið. En verkefnin eru líka
fleiri, bæði nær og fjær: að gleðja þá
sem næstir okkur standa. Oft er nóg
að líta til næsta nágrennis og jafnvel
í eigin barm til að finna verkefni sem
færa hamingju og frið okkur sjálfum
og öðrum.
Guð gefi ykkur öllum gleði og frið
á helgri hátíð.
Sr. Rúnar Þór Egilsson.
Æ S K A N S