Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1901, Blaðsíða 62

38
Það var haustið 1876, að eg fyrst fékk lítil
kynni af þessum svo nefnda dal— Rauðárdalnum.
Svo stóð á, að sú fregn kom mér til eyrna,
þar, sem eg var prestur íslendinga og Norð-
manna í Wisoonsin. að yfir þúsund íslendingsr
fœru vestur um Canada og æt’uðu eigi fyrr að
nema staðar en á hinu nýfundna Nýja Islandi í
norðvesturparti Canada.
Þá er þetfa varð kunnugt hér af norskum
blöðum, skoradi nefnd kirkjufélagsins norska
(Norsku sýnódunnar), sú, er hefur þann staifa á
hendi að líta til norskra inuflytjenda, sem koma
prestslausir hingað til lands og setjast að í
óbygðum, á mig að fara og vitja þessara landa
minna.
Svo sem kunnugt er varð eg viðþessaii
áskorun, og lá leið mín um þennan dal. Járn-
brautir voru þá skamt á veg komnar hér norður
eftir dalnum, og hlaut eg því að taka mér far
með gi.fuskipi á Rauðárfljótinu, 150 mílur eftir
beinu striki, en 4—500 eftir fljótinu, novður til
bæjar ns Winnipegí Manitoba.—Skipstjóri sagði
mér þá frá því, að hann hefði nýtíuttan fjölda
Islendinga til Winnipeg, og kvað það leiðinlegt,
að svo margt vfnilegt fólk væri leitt fram hjá
hinum frjósömu óbygðum beggja vegna við
Rauðá, norður á það land, sem hann áliti óbyggi-
legt. Hann stakk upp á því við mig, að eg
reyndi að snúa þeim við. Eg sýndi honum strax
fram á, hve ómögulegt það væri eftir ástæðum
þeirra nú, þar sem þeir og ættu mikla hjálp í
vændum hjá Canada-stjórn, ef þeir settust að í
Nýja Islandi. Auk þess væri það óskoðað og
óreynt af mér, hvort Nýja ísland þyrfti að álít-
ast óbyggilegt. — Nú leið hálft annað ár, og um