Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1923, Síða 99

AlMAXA ít\
s.
1t
ArltS 1895 lagtSl svo Kapt. Slocum af staB 1 þessa fyrlr-
husruCu ferS í kring um jöríina, & þessu nýviögertSa skipi.
Undirbúningurinn undir feríina haftSi tekitS rúmlega eitt ár.
AtSrir sjómenn höfíu atS sönnu faritS 1 kring um hnött-
inn á litlum seglskipum, en enginn haföi vogatS aÖ leggja út í
þessa ferð aleinn, með "ekki svo mikitS sem hund fyrir föru-
naut.”
Kapt. Slocum var ættaður frá Nýja Skotlandi og af sjó-
hetjum kominn I báðar settir. Pegar hann var drengur, fór
hann til sjávar sem matreiðslumáður á fiskiskipi, en varð svo
með tlmanum skipstjóri á kaupförum, sem sigldu um út-
höfin.
En þrátt fyrir alla hans reynslu, sem sjómanns, lipurð og
snarræði, bjóst enginn við að sjá hann nokkurn tíma aftur,
þegar hann lagði af stað út á hafið. Að sigla I kring um jörð-
ina á lítilfjörlegum seglbát, með að eins tvær hendur til að
stjórna stýri og seglum, og halda öllu I reglu—var nokkuð,
sem enginn hafði borið við fyr.
Sjómönnum var yfirleitt kunnugt um, að hann hafði tek-
ist þessa ferð á hendur, ogr könnuðust þvt allir við hann, ým-
ist er þeir rákust á hann á hafinu, eða hittu hann á höfnum,
þar sem hann kom við. Áttavitinn hans var ekki merkilegri
en svo, að hann hafði keypt hann I Yarmouth, áður en hann
lagði á stað, fyrir einn dollar.
Stundum, er hann varð á vegi stðrra llnuskipa, kölluðu
skipstjórarnir til hans af brúnni, og sögðu honum frá lengd-
ar- eða breiddar-stiginu, og Slocum bar það þá saman við
sinn útreikning, sem ávalt stóðst samanburð við það, sem
þeir höfðu reiknað með sínum dýru áhöldum.
Vi'ð Gibraltar sundið og á öðrum merkum stöðum á leið-
Inni, fékk þessi gamli sjómaður mjög hlýlegar viðtökur hjá
embættismönnum ojr stórhöfðingjum.
Ýmislegt svakalegt kom fyrir á leiðinni, eins og néerri
má geta. Einu sinni var “Spray” nálega fastur I söndunum
við Uruguay ströndina, og I annað skifti gekk stór holskefla
yfir hann við Cape Horn, þar sem Kapt. Slocum kvaðst hafa
séð hvassast veður á æfi sinni. En “Spray” komst heilu og
höldnu út úr því, en eftir það var enginn vafi á þvl hve gott
sjóskip hann var.
Villimenn ógnuðu honum oft úr bátum slnum, en auk
byssu sinnar hafði Slocum ekkert til að verja sig með fyrlr
þeim.
A kvöldin, áður en hann fór að sofa, var hann vanur
að dreifa smánöglum um þilfarið, og sofnaði svo rólegur,
þvl hann vissi að þeir berfættu myndu ekki kæra sig um að
ganga á nöglunum til lengdar.