Afturelding - 01.06.1972, Side 18

Bjargaðist vegna sýnar
Björg ihafði nýlega orðið 17 ára (nafninu er
breytt). Hún stóð við stóra eldhúsgluggann og
horfði á skýin. Hún veitti Iþví athygli hvemig stór-
ar snjóflygsurnar féllu niður á jörðina og juku
stöðugt snjómagnið, sem þegar var orðið margra
metra djúpt.
Björg hafði ekki verið svo hamingjusöm að al-
ast upp í heiimili trúaðra foreldra. Nei, „Guð“ og
,,‘hjálpræðið“ voru með öllu óþekkt hugtök fyrir
hana öl-I barnsárin. En alllt um það hafði Guð þó
lagt eilífðina niður í brjóst hennar. Aldrei fékk
hún tækifæri til þess að ganga í neinn sunnudaga-
skóla, og kristilegar vakningarsamkomur voru
aldrei haldnar í þorpinu 'litla sem hún fæddist í
og ólst upp. En presturinn kom þó þangað ein-
staka sinnum, varla oftar en einu sinni á ári.
'Þegar nú Björg stóð þarna við eldhúsgluggann
og 'horfði á hvítu snjóflygsurnar fal'la í stórum
hrönnum niður á mjallhvítan snjóinn, sem fyrir
var, heyrði hún óm af setningu úr sálmi, sem hún
hafði einhverntíma heyrt farið með, og hljóðaði
svo: „Hreinsa mig iDrottinn, sem hreinfallinn snjó.“
Hún fór að ihugsa um öll harns- og unglings ár
sín, hvernig lífið gekk mest út á það að fara á
leiksýningar og dans. Nú þyrptust þessar minn-
ingar að henni og Iþrengdu sér í gegnum huga
hennar. Hún minntist þess svo vel, að mörgum
sinnum er hún ætlaði að njóta iþessara leiksýn-
inga sem hezt, var sem hún heyrði rödd í hjarta
sér: „Þú skalt ekki vera hér. Þetta er ekki staður
fyrir þig.“ Oftar en einu sinni fannst henni hún
heyra þessa rödd, svo laðandi en þó svo sterka,
að hún stóð upp úr sæti sínu og 'hljóp heim. Þau
kvöldin grét hún sig jafnan í svefn.
Hún minntist áranna um og eftir ferminguna,
hvemig hún spurði sjiálfa sig, af því að hún hafði
engan að spyrja: „Er þetta llífið? Er ekkert meira
að finna í tilverunni, sem getur fullnægt og friðað
mannshjartað?“
Tíminn leið, og henni fannst lífið hara vera
svekking og erfiðleikar. Hún varð að finna ein-
hvem endi á þessum erfiðleikum og friðleysi.
Og dagurinn rann upp, sem hún tók fasta ákvörð-
un. Hún ætlaði að svipta sig lífinu. Það var betra
að deyja, fannst henni, heldur en að lifa svona
gleðivana lífi. Þannig mundi hún losna við þá
innri hryggð og angist, sem grúfði yfir hennar
innri Hfs-veröld.
Það var kvöld. Hún hafði farið í allianga göngu-
för. Hún gengur fram með sraumþungu vatnsfalli.
Hún gengur fram á iháan klett og honfir niður í
Iiringiðu vatnsins. Fyrirvaralaust heyrir hún rödd,
sem talar tii hennar: „Ger nú endi á ti'lveru þína.
Hér sér enginn til þín.“
Hún ieit upp, og horfði aillt í kringum sig, en
sá engan. Því næst heindi hún öllum huga sínum
að einni ákvörðun, að kasta sér í hringiðu árinn-
ar umsvifalauet.
En þá gerðist nokkuð óvænt.
Henni vitraðist sýn. Mannshönd var rétt fram,
'beint fyrir framan hana, og frá höndinni drupu
Iblóðdropar niður í vatnið og lituðu það blóði.
Nú hrast hún 'í grát, ekkalþrunginn og djúpan,
sem aldrei virtist ætia að stöðvast. Hún hafði skil-
ið, að það hafði verið æðra vaid, sem greip fram
í fyrir henni og forðaði 'henni frá þeim hryl'li-
lega verknaði, er hún var að því komin að fram-
kvæma.
Ekki löngum tíma eftir jætta bar hana sem gest
að heimlii, þar isem aðkomumaður var að halda
samkomu í heimilinu. Þegar hún ha'fði hlustað
litla stund á boðskap mannsins, fann hún undir
eins, að hér heyrði hún það, sem hjarta hennar
hafði ailtaf verið að leita að. Er hún í lok stundar-
innar var spurð um það, bvort hún vildi frelsast,
svaraði hún því óðara játandi.
Við stólinn, sem hún ihafði setið á, kraup hún
við hlið þess, sem hafði spurt hana. Og á þeirri
18