Afturelding - 01.06.1972, Síða 30

og ég uppbyggist ibezt í gegnum bænina.“
Vinnuveitandinn ihorfir undrandi á hann
nok'kra stund og sagði Iþvi næst: „Já, þú
skaJlt fá bæn þína uppfyllta, því að ég
sé að þú meinar þetta. Og ég skal greiða
þér iíka kaup fyrir þennan tíma, og það
meira að segja úr mínum eigin vasa.“ —
Hann kom svo alla vikuna á bænasam-
komur og bafði tekið þeim framförum og
\æxti í trúnni, að það vakti athygli allra,
sem fylgdust með því.
Þegar ihann vitnaði seinna um aftur-
hvarf sitt, ‘leiddi hann tvær persónur
fram á svo hugðnæman hátt, að engum
gleymdist. Hann sagði: „Þeir mættust
tveir, stórsyndarinn og stórfrelsarinn.
Þess vegna frelsaðist ég.“ Þetta sagði
hann þannig, að löngu eftir að hann var
farinn niður af pallinum, fannst okkur
við sjá tvo standa þar enn í náðarverki
endurlausnarinnar: Stórsyndarann og
Stórfrelsarann“. Þessi sýn og það sem við
heyrðum, gaf okkur nýja útleggingu á
orðið í 1. Kor. 6, 9—10: „Villist ekki!
hvorki munu saurlifismenn, né skurðgoða-
dýrkendur, . .. .ásæ'lnir, né drykkjumenn,
né lastmálir, né ræningjar Guðsríki erfa.
Og þetta voruð :þér, sumir yðar. En þér
létuð þvost, þér eruð helgaðir, þér eruð
réttlættir fyrir nafn Drottins Jesú Krists
og fyrir Anda vors Guðs.“
Tjaldsamkomurnar halda áfram. Ung
kona gekk fram. iHún hafði verið í trúar-
legu samfélagi, sem hún nefndi ekki nán-
ar, en aldrei öðlazt neina innilifun í trúnni.
Einn dag kom gömul kona að dyrum
hennar, og bauð henni kristilegt blað.
Hún kvaðst hafa afþakkað, kvaðst ekki
hafa neinn tíma til að sinna þessum mál-
um, því að Ihún væri kona, sem ætti fimm
börn. Gamla konan svaraði með hógværð:
„Ég hef nú átt 12 ibörn, en hef þó haft
tíma til að hugsa um eilífðarmálin, og
ál'lt farið vel.“ Þessi orð urðu eftir hjá
ungu konunni, þegar gesturinn var á
braut. Hún hugsaði með sér, að ef þessi
ókunna 'kona hefur getað sinnt eilífðar-
málunum svo að bragð hefur orðið af, þá
ætti ég að geta það með fimm böm. Nú
skyldi hún láta þetta tala til ein. Hún
hristi af sér mókið, fór að sækja eam-
komur af lífi og sál, upplifði fyrirgefn-
ing syndanna, frelsið og nýtt líf í Kristi.
Nú kvaðst 'hún aðeins bíða eftir því, að
sjá það verkefni í víngarði Krists, 6em
hún gæti tekið að sér, því að eins og allir
sæu, væru fimm böm ekkert á móti tólf.
Og Ihér eftir skyldi freistarinn ekki nota
þetta, sem afsökun fyrir hana að rækja
þjónustu fyrir Guðsríki af öllllu hjarta.
Hún talaði með djörfung og nýrri og
ferskri inniifun um það, sem hún hafði
fengið að reyna.
Ungur maður stóð upp. Hann lýsti af-
'brotabrautinni á átakanlegan hátt. Tek-
inn á köldum vetrardegi og kastað í fang-
elsi, sem var eins ömurlegt og hugsazt
getur. Líklega var klefinn ‘hans einn
metri á hvern veg. Harður, saggarikur og
'kaldur steinn undir honum, yfir og allt
um kring. Hungraður var hann, kaldur
og sviftur öllum vinum. í myrkrinu og
'kuldanum fór 'hann að hugsa. Hann gerð-
ist svo djarfur að biðja fangavörðinn, sem
öðru 'hvoru skaut köldum, dæmandi aug-
um inn um lítið 'kýrauga, sem var á
klefanum, að lána sér Biblíu. Hann
'hreytti svarinu út úr sér: „Ætlarðu nú
kannski að reyna að svíkja þig út héðan
á 'Biblíunni? Það tekst þér ekki.“ En
þrátt fyrir þessi köldu svör, kom hann
nokkru seinna með Biblíuna. N.N. las
bókina með á'kefð og fékk huggun. Hann
kvaðst hafa fundið svo mikinn mun innra
með sér, að sér hefði fundizt, að eittihvað
væri að taka breytingu í hjarta sér. Hann
‘langaði til að vitna um þetta fyrir fanga-
verðinum, en vegna þess að hann var svo
kaldur, ‘brast hann kjark til þess að gera
það. „Þetta var tjón mitt,“ sagði hann,
„því að þegar mér var loks sleppt út, hafði
ég ekki 'heldur djörfung að vitna um
þetta fyrir félögum mínum. Þess vegna
Framhald á bls. 36.