Afturelding - 01.04.1987, Blaðsíða 16

Byrjið daginn á
bænastund!
Auðunn Blöndal segirfrá
Fyrir u.þ.b. tíu árum fór ég að
vinna hjá Gunnari Ásgeirssyni,
og langaði að standa mig vel. Þá
voru um þrjú ár frá því að ég tók
skírn, en ég var ekki ánægður
með trúarlífið eins og það var
hjá mér. Þá talaði ég við konu
nokkra sem sagði mér frá því að
hún byrjaði alltaf daginn á því
að biðja. Sú kona hafði verið
trúuð lengi og alltaf notið varð-
veislu. Mér þótti skynsamlegt að
taka slíka manneskju mér til fyr-
irmyndar.
Ég fór að ráðum hennar og
ákvað að taka klukkutíma á
hveijum morgni til bænar og
ritningarlesturs. Til gamans not-
aði ég skeiðklukku til að fylgjast
með tímanum.
Upp frá því fór trúarlíf mitt að
taka miklum breytingum, og ég
hætti að lenda í þeim ósigrum
sem ég lenti í áður.
Ég náði einnig góðum árangri
í vinnunni, sem fólst í því að
byggja upp hljómtækjadeild í
fyrirtækinu. Velgengnina þakka
ég þessum helgistundum. Ég
fékk góðan vinnufélaga, Sigur-
mund Einarsson, og við áttum
frábærar stundir saman. Hann
var frábær starfskraftur og góður
sölumaður og okkur varð vel til
vina þótt aldursmunurinn væri
mikill. Ef salan var dræm seld-
um við bara hvor öðrum!
Þegar ég hætti hjá Gunnari
Ásgeirssyni ákvað ég að halda
þessum bænastundum áfram,
því þær höfðu reynst mér svo
vel. Ég ákvað að fara aldrei út úr
húsi án þess að hafa bænastund.
Ég fór að taka fimmtán mínútur
á hnjánum í bæn, og syngja síð-
an einhverja lofgjörðarkóra á
eftir. Og ég hef aldrei bænastund
án þess að hafa ritningarlestur
líka. Ég dreg mannakorn, en les
jafnframt Biblíuna skipulega í
gegn, það er alveg nauðsynlegt.
Á síðasta ári jók ég bænatímann
í tuttugu minútur, og þá nota ég
síðustu fimm mínúturnartil þess
að þakka Guði fyrir það sem
hann hefur gert fyrir mig.
Þessum bænastundum höfum
við hjónin haldið áfram á hverj-
um degi. Þær hafa forðað mér frá
áfengisbölinu. Eftir að ég fór að
biðja á morgnana hef ég aldrei
bragðað vín né tóbak. Það var
vandamál áður. Þegar ég var um
25 ára aldur var ástand mitt
þannig að ég bjóst ekki við að ná
þrítugsaldri. En nú er ég orðinn
fimmtugur og harla ánægður
með það.
Mig langar að segja eina sögu
frá því þegar við vorum á Ólafs-
firði. Ég var að vinna við að saga
niður tré, og mér fannst mikil-
vægt að koma á réttum tíma í
vinnuna. Ég fékk inni á þessu
verkstæði til þess að saga niður
viðarbúta, sem konan mín síðan
notaði til að mála á. Einn morg-
uninn var ég seinn fyrir og hélt
ekki bænastundina eins lengi og
ég var vanur, til þess að verða
ekki of seinn. Þá gerðist það
seinna um daginn þegar ég var
að saga í hjólsöginni að einn
kubburinn datt ofan á sagarblað-
ið, kastaðist til og skall í höfuðið
á mér, rétt fyrir ofan annað aug-
að. Það var Guðs mildi að hann
skyldi ekki fara í augað á mér.
Þegar ég hringdi til að tilkynna
konu minni slysið spurði hún
fyrst af öllu: „Og hvað varstu
búinn að saga marga?!“ Ekki var
hún að vorkenna mér! En ég
þurfti að fara til læknis og láta
sauma sárið saman. Þetta slys
kenndi ég því um að ég hélt ekki
bænastundina mína til enda.
Drottinn hefur varðveitt
okkur þegar við höfum ferðast á
bílnum um landið. Einu sinni
vorum við að koma heim úr
hringferð kringum landið og um
leið við renndum í hlaðið brotn-
aði stýrið. Ég lít á það sem varð-
veislu Guðs að það skyldi gerast
einmitt þarna, en ekki einhvers
staðar í ferðinni þegar verr stóð
á.
Fyrir þremur árum áttum við
í dálitlum vandræðum. Þá tók-
um við upp á því að vakna
klukkan fimm á morgnana og
biðja allan tímann frá klukkan
fimm til sjö. Þetta gerðum við í
þrjá mánuði, og þá leystist mál-
ið.