Afturelding - 01.04.1987, Blaðsíða 30

Amma hvenær
Frh. af bls. 3
strikuð: „Leyfið börnunum að
koma til mín og bannið þeim
það ekki.“
Þetta var yndislegur tírni,
börnin lærðu að þekkja Föður-
inn og frelsara sinn, syngja um
hann og biðja til hans. Þau voru
alltaf viljug til að halda helgi-
stundir. Stundum komu þau til
mín og sögðu: „Amma, hvenær
er stund?“ Þau kölluðu mig allt-
af ömmu og mér þótti vænt um
það.
Börn og starfsfólk var eins og
ein stór Ijölskylda. Ef veðrið var
vont, rigning eða kuldi, voru
börnin inni í samkomusalnum
og teiknuðu eða föndruðu. Þau
voru mjög dugleg við það. Laug-
ardagskvöldin áttu þau út af fyrir
sig, þá fengu þau samkomusal-
inn og fóru í alls konar leiki, en
við starfsfólkið fengum auðvitað
að vera með. Þá var mikið fjör,
og hlökkuðu börnin alltaf til
laugardagsins.
Þegar börnin fóru heim á
haustin sögðu þau alltaf: „Bless
amma, við komum aftur næsta
sumar.“
Mér er minnistæð stúlka
nokkur sem kom í heimsókn til
okkar að Kotmúla. Hún var að
gera ritgerð um barnaheimili.
Eftir að hafa verið með börnun-
um um kvöld kom hún til mín
og lýsti undrun sinni yfir því
hvað börnin væru trúhneigð. Ég
sagði henni hver væri grundvöll-
urinn fyrir veru þeirra hér, og
svo fórum við að Iesa í Biblí-
unni, og ég sýndi henni nokkra
ritningarstaði. Hún sýndi þessu
talsverðan áhuga. Síðan fórum
við að sofa, og hún ætlaði heim
daginn eftir. Um morguninn
kom hún til mín og spurði mig
með ákafa: „Hvers vegna tókstu
krossinn niður?“ „Hvaða kross
spurði ég?“ „Krossinn sem var
fyrir ofan orgelið!" svaraði hún.
„Það hefur aldrei verið neinn
kross þar, og hvergi í stofunni,“
sagði ég. „Jú,“ sagði hún, „ég sá
hann í hvert sinn er ég vaknaði,
hann skein á móti mér. Ég er
búin að gráta svo mikið við
krossinn, og mér líður svo und-
ursamlega vel!“ „Jesús hefur
verið hjá þér í nótt og sýnt þér
krossinn,“ sagði ég við hana.
Hún bara grét, og sagðist helst
ekki vilja fara f'rá okkur.
Seinna fékk ég bréf frá henni,
þar sem hún segir: „Ég vil að þú
gleymir því ekki hve þakklát ég
er fyrir að hafa fundið þann
besta vin sem nokkur maður get-
ur átt, og nú tala ég við hann á
hverjum degi, og hann hefur
hjálpað mér meira en þig grun-
ar.“ Þetta var undursamlegt.
Er ég hætti á Kotmúla haustið
1978 voru börnin mikið í huga
mér og ég saknaði þeirra veru-
lega. En nótt eina sýndi Guð
mér í draunii, hvernig hann
hafði ráðstafað börnunum.
Mér fannst ég vera komin að
Kotmúla, en þar var engan
mann að sjá. Túnin voru mis-
hæðótt og var þúfa í túnjaðrin-
um, en í kringum þessa þúfu
Flugmaðurinn tók nýja ...
Frh. af bls. 11
leggja allt í Guðs hendur alveg
frá upphafi. Þrátt fyrir að við
höfum ekki alltaf vitað hvar við
ættum að ná í fjármagn, hefur
Drottinn aftur og aftur staðfest
að þetta sé hans verk með því að
sjá okkur fyrir því sem þurfti.
Það hefur verið spennandi,
segir Lind. — Og hvetjandi.
Hugsaðu þér, fyrir nokkrum
árum komu næstum engirófrels-
aðir á samkomurnar okkar. Ef
skreið stór ormur með stór svört
augu og reyndi hann að skríða
inn í þúfuna, en lítill hvolpur
varnaði honum leiðarinnar. Ég
fór því að gá hvað ormurinn
væri að sækjast í og sá ég þá
gegnum gat á þúfunni garð er
var undir öllu túninu. Ég tróð
mér gegnum gatið og kom þá í
gróðurlund þessa aldingarðs. Til
beggja hliða voru fallegir, grænir
og beinvaxnir afleggjarar og mér
var hugsað hvernig þeirgætu lif-
að hér undir túninu. Þá fann ég
gróðurangan, þarna var nægt
súrefni og nægur raki en ekkert
illgresi var sjáanlegt. Þá skildi ég
að ormurinn var óvinurinn og
Guð hafði sett vörð til að gæta og
varðveita verk sín. Ég grét af
gleði, því ég vissi að þessir
afleggjarar voru börnin, sem
Jesús fóstraði á barnaheimilinu
að Kotmúla. I
Megi Guð blessa sitt verk í
hjörtum allra barna sem heyra
Guðs orð og varðveita það í
hjörtum sínum.
Ég þakka Jesú fyrir að hafa
fengið að vera með í þessu bless-
aða og skemmtilega starfi, og ég
vil einnig þakka öllum þeim
systkinum er störfuðu með mér.
Guðrún Markúsdóttir
einn kom, sneri ræðumaðurinn
sér að honum og prédikaði veg
frelsisins af öllum kröftum.
Hann varð að nota tækifærið
þegar það gafst. Nú komumst
við ekki yfir að taka höndum um
alla þá ófrelsuðu sem snúa sér til
okkar. Sjónvarp er frábært trú-
boðstæki. Það nýtist best í sam-
vinnu við söfnuðina á hverjum
stað. Hvað gætum við gert ef við
hefðum ekki söfnuð til að vísa á
þegar leitandi fólk snýr sér til
okkar? segir Birger Lind.
ÞýttúrEKKO- GM