Afturelding - 01.12.1987, Síða 6

HALTU AFRAM
Judith Blowers:
Ég vaknaði upp með andfæl-
um þennan morgun við vind-
hviðurnar sem gnauðuðu kröft-
uglega fyrir utan herbergisglugg-
ann minn. Ég gat heyrt að synir
mínir tveir voru að búa sig til að
bera út blöðin.
Ég leit út. Snjórinn, sem spáð
hafði verið á aðfangadag 1982,
var þegar kominn, en stormur-
inn virtist mun verri en reiknað
hafði verið með.
Á meðan ég hjálpaði strákun-
um, Jeff 13 ára og Andy 11 ára
að dúða sig, hvatti ég þá til þess
að bera blöðin út eins fljótt og
þeir gætu og drífa sig síðan heim.
Um hálfsjö var Jeff kominn til
baka, kaldur inn að beini. Eftir
að hafa hjálpað honum úr blaut-
um og köldum fötunum, sagði ég
honum að skríða aftur upp í rúm
og hlýja sér.
Klukkan hálfátta var ég orðin
óróleg. Stormurinn hafði aukist
verulega mikið og snjórinn þyrl-
aðist í allar áttir og ekkert sást til
Andys.
Ég hugsaði um Jason, vin
Andys, sem aðstoðaði hann við
að bera út blöðin. Hann bjó í
aðeins 300 metra Ijarlægð. Ég
hringdi í hvelli í móður Jasons.
„Já, Andy var hér“ sagði hún.
„Strákarnir komu heim blautir
og kaldir. Ég þurrkaði þeim og
gaf þeim heitt kakó að drekka,
síðan sendi ég Andy heim. Það
var fyrir u.þ.b. hálftíma síðan,
Judy. Hann ætti að vera komin
heim núna.“
í þeim svifum sem ég lagði
tólið á heyrði ég í útvarpinu til-
kynningu, þar sem varað var við
veðurofsanum. Hitastigið svar-
aði til -30 gráða á Celcíus ef
vindhraðinn var tekinn með í
dæmið, og síminn hjá öllum
hjálparstofnununum var þegar
orðinn rauðglóandi.
Þegar hér var komið hafði ör-
væntingin gripið mig. Ég vissi að
ég yrði að fara út og reyna að
leita að Andy, en fyrst varð ég að
ná í bílinn minn, sem var niður-
grafinn í snjóinn.
Ég hljóp til þess að ná í skófiu