Muninn - 01.12.1956, Blaðsíða 6

6
MUNINN
in, sem voru verzlun samfara, svo að ekki sé
nú talað um alla ábyrgðina. F.n ætli þeir
rækju sig ekki á það, þegar fram í sækti.
Dagarnir liðu með sínum sundurleitu
viðbuiðum, en voru þó hver öðrum líkir.
Sólin reis hvern morgun og hneig til viðar
að kvöldi. Alltaf styttist þó sá tími, sem hún
skein á hverjum degi. Skömmu eftir hádeg-
ið hvarf sólin, séð úr búðinni lians Ólsens
gamla. Þá brá hún sér á bak við Kleifartind,
en hann var handan fjarðarins. Seinna kom
hún svo í ljós aftur, sínu bjartari en fyrr.
Sláturtíðin var um garð gengin. Það fór,
eins og Ólsen hafði grunað. \7iðskiptavin-
irnir hans gömlu og góðu komu til hans
ennþá. Þeir treystu ekki ungu mönnunum
til stórræðanna. Samt hafði verzlun Ólsens
garnla dregist saman að miklum mun. Það
var einnig orðin mikil breyting á Lárusi
búðarmanni. Hann var orðinn „sjentilmað-
ur“, eins og sagt er á ljótu máli. Hann rak-
aði sig orðið á hverjum degi.sem hann gerði
aðeins tvisvar í viku áður, og einnig gekk
hann með hvítt urn hálsinn daglega. Það
var heldur ekki néitt dónaleg lyktin af hár-
olíunni, sem hann notaði. Líf Lárusar búð-
armanns hafði sem sagt breytt um stefnu.
Það varð daginn, sem skrifstofustúlka sýslu-
mannsins kom inn í búðina til hans.
Nú gerði hann sér meira far um að dvelj-
ast hjá henni, en hugsa um hag verzlunar-
innar og Ólsens gamla. Þótt hann stæði í
auðri búðinni alla daga, var hugurinn alls
ekki bundinn við starfið. Honum fannst
skemmtilegast að sitja í gluggakistunni,
íhorfa út yfir fjörðinn og láta hugann svífa
inn í framtíðina. Hann myndi kaupa
verzlunina af Ólsen gamla og auka veltuna.
Hann myndi vinna allan hug Sólrúnar,
það var hann viss um. Aidrei fyrr hafði
hann borið slíkar tilfinningar til nokkurs
manns, og hann nú bar til Sólrúnar. Já,
gaman var að ganga með henni úti á kvöld-
in. Hún var svo kát og fjörug, talaði um
alla heima og geima, hló og flissaði. Svo
fylgdi hann henni heim seint á kvöldin, og
þá kyssti hún hann góða nótt.
Hjól tímans hélt áfram að snúast sí og æ.
Dagarnir urðu styttri og styttri, en myrkrið
sveipaði jörð og haf sínum dulúðga hjúpi.
Svo voru alit í einu komin jól. Aldrei hafði
Lárus búðarmaður átt svona náðuga daga í
búðinni hans Ólsens gamla. Nei, ekki vant-
aði það. En fólkið fór mikið frekar niður í
kaupfélag og lét „skrifa“ hjá sér þar. Það
hlaut að vera mikið betra að láta ,,skrifa“
hjá sér í kaupfélaginu en hjá Ólsen garnla.
Annan dag jóla var haldinn dansleikur í
samkomuhúsi þorpsins. Raunar var sanr-
komuhúsið aðeins gamalt og lélegt hús, en
ef gott veður var, þá var liægt að halda
skenrmtun þar.
Lárus búðarmaður bjó sig eins vel og
hann frekast gat. Síðan hélt hann á dans-
leikinn ásamt Sólrúnu. En hvað það var
einkennilegt, að hann skyldi hafa boðið
stúlku á dansleik. Aldrei hafði liann dansað
og kom sjaldan á skemmtanir. Það kom
fjörugt danslag, og þau svifu út á gólfið. En
hvað hún var létt og liðug. Hann var hins
vegar þungur og stirður. Hvað eftir annað
steig hann ofan á fæturna á henni. Hún
hljóðaði upp. en hann bað auðmjúklega
fyrirgefningar. Hann leiddi hana til sætis
og gekk svo út á stéttina. Það var tilgangs-
laust fyrir hann að reyna að dansa. Auðséð
var, að það gat ekki heppnast. Hann gekk
því upp á hæðina fyrir ofan húsið. Héðan
sást langt yfir fjörðinn og inn í sveit, þegar
bjart var. Nú sáust aðeins ljós á bæjunum.
Þorpið lá hér fyrir neðan liann. Hér var
hann fæddur og alinn upp. Hérna átti hann
sínar óskir og sínar þrár. Þetta litla þorp
var honum kærara en allt annað, nema þá
Sólrún. Hún var auðvitað þar undanskilin.
En hvernig átti hann að geta búizt við, að
hún vildi nokkuð með liann hafa. Hann
gekk aftur inn í samkomusalinn. Þá sá hann
Sólrúnu og Guðjón afgreiðslumann í kaup-
félaginu dansa þar saman, og þau virtust