Muninn

Árgangur

Muninn - 01.12.1956, Blaðsíða 13

Muninn - 01.12.1956, Blaðsíða 13
MUNINN 13 LEYSING Garg mávanna, sem í morgunskímunni fljúga þungvængjaðir í áttina að öskuhaug- unum, er í senn bæði frekjulegt og ámát- legt. í hálfan mánuð hafa kvik augu þeirra gjóað eftir æti, en alls staðar hefur skjanna- hvít snjóbreiðan blasað við. Pollurinn er ísi lagður út fyrir Oddeyri. Hvergi er björg að fá nema á öskuhaugun- um, en frá þeim leggur daunillan reyk, sem leggst yfir blágrár og svo viðbjóðslegur, að jafnvel rotturnar, sem ekki eru uppvægar fyrir ósóma, fitja upp á trýnið, þegar þær skjótast fram hjá stirðnuðu hundshræi eða nöguðum kindabeinum. Pað er haust. Sólin hækkar á lofti, og það birtir yfir snævi þöktu landinu, sem er eins og ósnortinn meyjarlíkami, nakinn. Snjó- kristallarnir skína, en þegar á daginn líð- ur, bráðna þeir og síga niður, en kólna þar og frjósa í glerkenndar kúlur. Svona halda þeir áfram að síga að jörðu, þar til að lausa- mjöllin er orðin að þéttu, hörðu snjólagi, hinum fráhrindandi snjó hversdagsins, sem rispar nakið hold. Að kvöldi, þegar sólin hættir að skína, fer blár kuldinn höndum um snjóinn, og hann verður að hjarni, sem brestur undan fæti. Þessi snjór er fjötur jarðarinnar, og þarna, þessa dagana, beið hún lausnarinnar. Og vissulega kom lausnin. Uppi í háloftunum svifu örsmáir dropar, sem voru frændur glerdropanna, sem fjötr- uðu jörðina. Þessir dropar biðu vitjunar- tíma síns, en á meðan undu þeir sér við að minnast hverjir við aðra og sameinast eins og elskendur á jörðinni. Andradráttur jarðarinnar, uppgufunin, bar dropana uppi, en þegar litlu droparnir höfðu kysstst svo mikið, að uppstreymið gat ekki lengur borið þá, byrjuðu þeir að detta einn af öðrum, hraðar og hraðar. Það var logn, og droparnir féllu beint og þungt til jarðar, og brátt sást í sinu á hó!. Jörðin var að færast úr fjötrinum. Svo kom nóttin. Regnið féll þétt, þungt og sef- andi. Myrkrið varð kolsvart. Aíyrkur, sem einkennir regnnótt á hausti. Regndroparnir strukust við gluggarúðurnar, en streymdu svo niður þær í perluðum straumunr eða kipptust niður þær, eins og einhver hrekkja- lómur í dimmunni hefði gert þeim bilt við. Fólkið hjúfraði sig undir sængurnar og gætti þess, að hvorki hönd né fótur stæði útundan, því að fólkinu fannst, að regnið næði þá til þess og bleytti það. Svo sofn- uðu menn, og andardrátturinn var þungur og jafn eins og regnhljóðið. Regnið og myrkrið þjökuðu bæinn, og yfir honum hvíldi höfgi. Myrkrið þrengdi að ljósun- um, svo að þau rétt týrðu gegnum dimm- una, gulum, þróttlausum bjarma. Á götum Akureyrar byrjaði að myndast krapi, og regnvatnið beljaði niður í ræsin, og út í dimmuna barst holur, kveðandi niður. Bærinn var hljóður, og rigningin vann að leysingunni með syngjandi niði. Að afliðinni nóttu blés skip. Ljósin á því skýrðust gegnum regnmyrkrið, þegar það þumlungaðist gegnum skændan álinn fyrir Oddeyri að Torfunefsbryggjunni. Skipið lagði að. Pípið úr flautu vaktstjór- anna var deyft af regnhljóðinu, og það barst aðeins skammt, svo hvarf það í regn- dropana og féll til jarðar með þeim. All- ur snjór var horfinn af bryggjunni, en á steinfleti bryggjunnar var vatnslag, sem endurspeglaði bryggjuljósin. Regnið gerði spegilmyndina annarlega, því að frá drop- unum runnu út hringir, sem svo rákust hverjir á aðra og brotnuðu, og bryggjan var eins og mynstraður spegill.

x

Muninn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Muninn
https://timarit.is/publication/429

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.