Muninn - 01.12.1956, Blaðsíða 7

MUNINN
7
mjög hamingjusóm. Hann starði á þau
nokkra stund. Laginu var lokið, og þau
fóru út. Lárus gekk hægt til dyranna. Hann
var alveg forviða. Var þá Sólrún svona.
Jæja, þá það. Hann gekk heim á leið, en
var lengi heim. Hann þurfti oft að nema
staðar og horfa yfir þorpið sitt. Hér hafði
'hann lifað marga ánægjustund. Einnig hér
varð hann að sjá heitustu ósk sína verða að
engu.
Vorið var komið aftur með nýjum fyrir-
heitum fyrir alla þá, er einhvers gátu vænst
af forlögunum og sjálfum sér. Túnin á bæj-
unum voru farin að grænka, og blettirnir
í þorpinu voru orðnir loðnir. Kvöldhúmið
hafði færst yfir, og létt og gagnsæ þoka
blakti yfir hæðum og lautum.
Það var laugardagskvöld, og kvöldsvalinn
lék þýðlega um vangana. í hlíðinni fyrir of-
an þorpið var maður á gangi. Hann fór
hægt,færði fæturna gætilega hvorn fram fyr-
ir annan. Öðru hverju stanzaði hann, tók
upp pela og saup á. Þetta var enginn annar
en Lárus búðarmaður. Hann hafði farið að
drekka um áramótin. Svo fór hann að van-
rækja starfið. Og nú hafði kaupmaðurinn
sagt ihonum, að hann þyrfti ekki að koma
aftur til vinnu í búðina. A-llt var þetta
kaupfélaginu að kenna.
Nú var hann á leið eitthvað upp í fjallið.
Hann langaði að fara eitthvað langt burt
frá þorpinu og kaupfélaginu.
Týr Týsson.
Ó sk
Þegar ég faðma fíngerða líkamann þinn,
flétta hann saman við styrkleika handanna
minna,
og rödd þína í rökkrinu heyri:
„Ég get ekki dvalið hér lengur, ljúflingur
minn,
því lævirkinn syngur í vorgarði draumanna
þinna,
og fundirnir verða ekki fleiri,“
þá óska ég stundum,
að okkar barmar,
öll okkar vitund,
varir heitar,
væru orðnar
að eiri.
Tosti.
Haust
Klæðist nú foldin í kápu
konungsins harða,
sem þeysir á fannhvítum fáki
frá fjöru til heiða.
Nú ríkir sorg yfir sveitum,
söngvinir flognir,
sem helguðu ljúfustu lög sín
laufinu á trjánum.
Svefn hefur sigið á hvarma
saklausra blóma,
sem áttu sér fegurð og uxu
í íslenzkri moldu.
Borgin er hljóð eins og brúður
í bjartleitum kjólnum,
sem bíður, vonar og vakir,
unz vorgyðjan kemur.
Jón Einarsson.
Harmkviða
Örlög grimm
gæfu minni spilltu,
skópu hastan harm.
Fyr harðri hendi
féll í Heljar fang
bakhjarl minna beztu vona.
Minni sorg
veldur minning vinar,
sem sjálfur syrgði vin.
Misjafnt miðlað,
miskunnar allrar án,
er mönnum sorg og ástar auði.
Frumferill.