Muninn - 01.03.1964, Síða 12

þar einungis til þess að nndirstrika vizku
höfundar.
Þetta verðnr til þess, að ritstjóra tekst
með svargrein sinni að smjúga nær óskadd-
aðnr úr því neti, sem hann áðnr var búinn
að flækja sig í. Þá verður fyrir augum les-
andans ritverk, sem verðnr að teljast stór
galli á blaðinu. Veldur það mér furðu, að
þeir Gambramenn sktdi hafa gert sig seka
nm þá flónsku að birta slíkt, og er ástæðan
tæplega sú, að ekkert betra hafi verið fyrir
hendi. Þetta er Osturinn Hjörleifur, sem er
í leikritsformi; er það allt hið furðulegasta
bæði hvað snertir sviðsetningu og persónur.
Tilgangur höfundar er greinilega sá að
leggja lóð sitt á vogarskálina í togstreitu
Rússa og Kínverja, um leið og hann hyggst
beizla lindir frumleikans. Að vísu tekst
honum að benda á gulu hættuna, en þegar
að frumleikanum kemur fer allt út um
þúfur, og höfundur missir allt vald á máli
og stíl. Þegar svo er komið, reynir hann að
klóra í bakkann með því að fá að láni hug-
myndir úr alræmdu leikriti, sem birtist í
Gambra fyrir tveim árum, og auk þess er
auðséð að höfundur hefur komizt í kynni
við Sköllóttu söngkonuna.
Lausavísnaþátturinn er allgóður, og eru
vísurnar eftir Ragnar sérstaklega athyglis-
verðar.
l.jóð þau, sem í blaðinu eru, verða að
teljast nrjög þokkaleg, en þó finnst mér að
Hjálmari bregðist bogalistin í kvæðinu
Gleðileg Jól. Hugmyndin er að vísu ágæt,
en höfundur virðist ekki ráða fullkomlega
við formið.
Gamanþættir þeir, sem í blaðinu eru,
hafa þann kost, að þeir ná því takmarki
sínu að vera skemmtilegir, og sums staðar
er komið við mjög viðkvæma punkta.
Bridgeþátturinn er einnig mjög þokka-
legur. Þegar á allt er litið verður útkoma
þess að teljast einn helzti menningarvið-
burður og væri óskandi að þeir Garnbra-
menn héldu áfram á þeirri braut, sem þeir
virðast nú vera á. Björn Pálsson.
„Eftir japl og jaml og fuður“, leit Gambri
loks dagsins ljós í smekklegum búningi. I
upphafi skapar ritstjóri hið venjulega
„Guðsfriðarávarp“ sitt. Að Jressu sinni
kemst hann nokkuð skammlaust frá verk-
inu. Orð hans urn störf manna í þágu fé-
lagsmála skólans eru í tíma töluð. Gagn-
rýni Jreirra, sem hvergi koma jrar nærri, er
venjulega samsull vanþakklætis og öfund-
ar. Næst ræðst hann harkalega að starfsfé-
lögum sínum í ritnefnd, telur þá of bók-
menntalega sinnaða, Jrar sem [>eir halda
blaðinu í hæfilegri fjarlægð frá sorpblaða-
mennsku og innihaldslausum leirburði.
Hinsvegar ræðir hann réttilega um veisu-
galta Jrá, sem vanvirða kaffihúsamenningu.
Flónska slíkra rnanna verður ætíð andlegur
fimbulvetur, og allir tilheyra Jreir með
sóma fjölmennum þjóðflokki hugsanaleys-
ingja.
Falsouðir íóns er einkar vel stíluð og
o o
kjarnyrt saga. Sagan snertir ójrægilega þjóð-
félagslega nreinsemd, en sagt hefur verið,
að rithöfundar séu samvizka Jrjóðfélagsins.
Ión ritar einnig Jrríkrossað ávarp til smá-
borgarans. Tætir hann þar sundur þann
skinhelgishjúp, senr við höfum sveipað lífi
okkar, og leiðir honro sapiens franr fyrir
sjálfan sig í allri sinni eymd og volæði.
Pistillinn er nreistaraverk og verður ekki
jafnað á við neitt, sem birzt hefur í skóla-
blaði hér í vetur. Er hér tvímælalaust á
ferðinni mesti spámaður skólans.
Hj. óskar gleðilegra jóla á óvenjulegan
hátt. Bregður hann upp táknrænni mynd
af nútíma jólahaldi! Hugmyndin er góð en
verkið illa unnið.
Dýragarðinn ritar Jón (ekki íón) á góðu
nráli. Þó ættu slíkir þættir frenrur að bregða
68 MUNINN