Muninn - 01.03.1964, Blaðsíða 19

augnamiði að geta svo síðar ráðið sem
mestu að tjaldabaki“. Mun flestum þykja
ummæli þessi hin kátlegustu af munni
manns sem greinarhöfundar, er manna
mest hefur gert að því, að pota fram sínum
mönnum til að geta sjálfur stjórnað að
tjaldabaki.
Hið eina nýtilega í Hrírnni er greinin
Hugleiðingar urn ljóðlist eftir R. Sú grein
er skriluð af hófsemi 02; sanngirni, sem aðr-
ir skriffinnar Hrímnis mættu taka sér til
fyrirmyndar.
Forsvarsmenn Hrímnis geta dregið ýmsa
holla lærdóma af þeirri útreið, sem þetta
bermilega afkvæmi þeirra hefur fengið.
Væri Birni Pálssyni hollt að hugleiða, að
ekki er nóg að troða sér í áhrifastöður,
heldur verða menn að hafa þá ábyrgðartil-
finningu, að þeir viti, hvað þeir mega leyfa
sér. Viti þeir það ekki, eða vilji ekki vita,
eiga þeir ekkert erindi inn í félagslíf skól-
ans. Jafn glannaleg ævintýramennska og
Björn Pálsson hefur gert sig sekan um, er
fjarri því að vera sæmandi manni, sem
væntanlega vill láta bera virðingu fyrir sér
sem þýðingarmiklum embættismanni.
Ég álít að Hrímnir sýni mætavel hver
er andlegur þroski þeirra manna, sem mest
fjasa um það, hve skólablöðin — og þá eink-
um Muninn — séu léleg. Vel má vera, að
gáfnafari þessara manna sé ekki betur hátt-
að en þetta umrædda framlag þeirra gefur
tilefni til að ætla. En sé svo, — sem vonandi
er, — er full ástæða til að hvetja þá til að
beita fremur kröftum sínum til að bæta
þau blöð, sem fyrir eru, en ráðast í jafn
heimskulegt tiltæki og þeir nú hafa gert.
Sízt vil ég mótmæla því að skólablöðin
hér séu lélegri og einhæfari en æskilegt
væri. En hvað veldur Jrví? Einfaldlega
pennaleti menntlinga. Þetta er gömul og
ný saga, sem margoft hefur verið rakin, og
skal það ekki gert hér. En víst er framlag
nöldurseggjanna eftirtektarvert. Sé Hrímn-
ir það bezta, sem þeir hafa upp á að bjóða,
verður að teljast vafasamt, hverjum skíni
gott af, að þeirra andi fái að drottna í skóla-
blöðunum. Þá lágmarkskröfu verður að
gera til þeirra manna, sem við ritmennsku
fást, að þeir skrifi eins og siðaðir menn.
Því fer fjarri að undirritaður sé með
Jressu að gefa í skyn, að leggja beri strangt,
bókmenntalegt mat á efni það, sem birtist
í skólablöðum. Ritnefnd tekur fegins hendi
við öllu, sem henni berst, og birtir það, sé
Jsað birtingarhæft. Aldrei hefur verið amazt
við efni af léttara taginu, síður en svo.
Skýringin á þvf, hversu lítið birtist af slíku
efni, er einfaldlega sú, hve erfiðlega gengur
að fá menn til þannig skrifta. Allt tal um
það, að ritnefnd sé uppþornuð í ,,bók-
mentasnobbi" og stingi með fýlusvip,
efni, sem ekki uppfyllir strangar bók-
menntalegar kröfur, undir stól, er út í hött.
Hið eina, sem liægt er að segja við þá
menn, sem í sífellu fjargviðrast yfir ónytj-
ungshætti ritnefndar og þynnku skólablaðs-
ins, er þetta: Grípið sjálfir pennann. Hafið
liugfast, að Ijlaðið er gefið út fyrir ykkur,
ekki fyrir ritnefndina. Minnizt þess, að
gagnrýni er ekki einhlít, Jjótt nauðsynleg
sé. En því aðeins kemur hún að haldi, að
hún sé reist á skynsamlegum og sanngjörn-
um grundvelli. Stefnið ekki að því einu að
rífa niður, eins og of mikið af gagnrýninni
hér í skóla virðist gera, heldur fyrst og
fremst að því að byggja upp. Muninn
stendur ykkur opinn. Upp með pennann!
Það, sem höfuðmáli skiptir, er það, að
allir ritfærir menn í skólanum sameinist í
því að leggja eitthvað jákvætt af mörkum
til blaðaútgáfunnar. Ef allir hafa þetta í
huga, ættu blöð Menntaskólans á Akureyri
ekki að vera á flæðiskeri stödd.
G. St.
MUNINN 75