Muninn - 01.03.1964, Qupperneq 13

Um Gambra 2. tölublað 1964
upp skopmynd af dýrinu en lofgerðarrullu
í jarðarfararstíl.
„Ostaðfestar fregnir herma“, nefnist
samsuða nokkur með slefsögublæ. Er þar
að finna mjög athyglisverða viðbót við
setustofulögin, sem hafa unnið sér verð-
skuldaða frægð.
Erindi það, sem ort er í orðastað —eff á
ef til vill að vera einhvers konar brandari,
sé svo hefur höfundur ekki athugað, hvað
hann var að gera, sökum þess að erindi
þetta verður vart skilið á annan veg en að-
dróttun um ritstuld. F.r það sennilega
sprottið út af ljóði því, sem —eff orti út af
stefi úr gamalli þjóðsögn. Er ekkert við
slíkt að athuga. Eða hafa hinir frábærlega
fyndnu menn ef til vill ekki lesið „Jón
hrak“?
Kr. Sig. setur fram í grein sinni rökrétt
og skýrt svar við grein H. Bl. í I. tbl.
Gambra.
Duh'til athugasemd nefnist grein eftir H.
Bl. á næstu síðu. Gegnir það furðu að rit-
stjóri skuli gera sér far um að tæta í sund-
ur efni blaðsins í sama blaði og það birtist.
í grein sinni kemst maðurinn að stórfurðu-
legri niðurstöðu. Svar við spurningu (f. St.
er hann greinilega ekki fær um að gefa, en
reynir að bjarga sér á barnalegum útúr-
snúningi. Svarsins er þó að leita í skilgrein-
ingu á ljóði í fyrrnefndri grein Kr. Sig. Sem
sjá má skilur H. Bl. alls ekki eðli ljóða og
lendir í endalausum hringsnúningi kring-
um sjálfan sig. „Ætli Évtúsénkó kallaði
hesthús fjós, ef bolakálfur væri inn í því?“
Úr Gerlu er ekkert umtalsvert.
Ljóðið 3.45 f. h. er nokkuð vel gert og
kallar fram skemmtilegar myndir. Tví-
punkturinn í enda kvæðisins æpir eflaust í
eyra lesanda, enda er hér um leiða prent-
villu að ræða. Spurn dje bje er einnig gott
1 jóð og virðist hann vaxandi ljóðskáld.
Þriðja ljóðið á þessari opnu er „Ég“ eft-
ir N. Ljóðið er stutt og skilur að sama
skapi lítið eftir.
Osturinn Hjörleifur, nefnist leikrit, eft-
ir Gunnar Eydal. Fellur það víst illa þeim
mönnum, sem hefðbundnar kreddur eru að
kæfa, enda mjög „absurd". Líklega gert
sem tilraun bæði í ieikritasmíð og til að
nota önnur tjáningaform, en hér hafa tíðk-
azt. Það er samið sem ádeila og það all-
skemmtileg ádeila, þó höfundur sé undir
allsterkum áhrifum frá ýmsum leikrita-
skáldum, og þar að auki byrjandi.
Bridgeþátturinn er stórfyndinn og nær
hámarki sínu, þegar vestur ier inn í borðið
ríðandi gandreið á laufsexunni.
„Með sínu nefi“, er ágætlega skrifuð og
framsett á skennntilegan hátt, en boðskap-
urinn lítill.
Aftast í blaðinu er lagt út af Lúkasar
guðsspjalli ('11:9—10) á rnjög sérstæðan hátt.
Lýsir höfundur þar sálarástandi þess
manns, sem yfirgefur umhverfi sitt, sem
hamlar honum að breyta samkvæmt eðli
sínu. En með því kveður hann upp sinn
eigin dauðadóm. Hið kreddufulla um-
hverfi, mótað af gömlum, úreltum siðvenj-
um, brýtur byltingamanninn á bak aftur,
flakar hann sárum, blóðsýgur hann og fer
loks með sigur af hólmi. Forrn og framsetn-
ing höfundar er með ágætum og má pflaust
vænta mikils af honum á þessum vettvangi.
I heild sinni er blaðið ágætt, en mis-
heppnaðar stælingar á skólablaði M. R.
mættu þó hverfa.
Felix.
MUNINN 69