Muninn - 01.03.1964, Qupperneq 20

Kvehfur
Snjóflygsurnar svífa niður á jörðina. Það
er norðangola og þær feykjast undan veðr-
inu. Drungi þessa skammdegismorguns er
meiri en flestra annarra. Upp á síðkastið
hafa verið frost, því er hjarn og flestir götu-
slóðar svellaðir.
Bergdal dregur frá glugganum, opnar
hann örlítið, kveikir ljósið og lítur út.
Klukkan er langt gengin í átta. Fólkið tek-
ur að streyma í skólann. Fyrst einn og einn
eftir hinni hálu ástarbraut, síðan fleiri, og
á síðustu mínútunum er látlaus straumur
til skólahússins. Þarna ganga nemendur í
einfaldri röð með fárra skrefa miilibili,
sleitulaus straumur, tugi metra á lengd.
Hann líkist einna helzt sauðahjörð, sem
fylgir hirði sínum í vondu veður-útliti og
slóðalausri jörð. Alls staðar að korna menn
í smáhópum, eða einn og einn. Einu sinni
var hann í einum þessara hópa. Að vísu
hafði útlit þeirra breytzt mikið síðan, en
þeir voru þó í rauninni hinir sömu.
Hefði hann haldið áfram, væri hann lík-
lega læknir eða prestur, en örlögin hciíðu
skapað honum annan sess. Réttara sagt skóp
hann sér annan sess með atorku sinni og þó
jafnframt vesalmennsku. — Hann var skáld.
Bergdal drepur hægri hendi á glugga-
rúðuna, svo snjóflygsurnar, sem loða á
henni, flagna niður og útsýnið verður strax
betra. Hann fær nú ofsalega hóstahviðu
með taki, sem aldrei ætlar að linna.
Nú er hvergi manneskju að sjá, allir
horfnir inn í skólahúsið, stærsta tákn stór-
hugs og framkvæmda á vorri öld. En eins
og allt annað, sem mennirnir skapa, stenzt
þessi bygging ekki tímans tönn, og þótt
þrír grænmálaðir kvistir gnæfi sem risar á
verði til austurs, er henni tekið að hraka
hið innra.
— Skáldið gengur frá glugganum og
leggst fyrir, meðan liann bíður. Skólaminn-
ingar hans sækja að honum. Þær eru
ógleymanlegar. Veltast með tímanum og
ánetja hverja kynslóð, þó smáatriðin séu
breytileg.
í skólanum hafa fátækir menn stundað
nám. Unnið allt sumarið og sparað við sig
hvern eyri, en samt kornizt áfram ekki síð-
ur en aðrir. Sumir hafa verið sendir til
náms á móti eigin vilja. Foreldrarnir hafa
verið ríkir, faðirinn embættismaður. Hvað
var þá sjálfsagðara en sonurinn lærði? En
sonurinn sveik foreldrana og sjálfan sig
líka, — það var verra.
Þar hefur ungur drengur gengið um,
uppfullur af ást til stúlku í sama bekk, og
horft björtum augum á framtíðina. Skyldi
hann hafa gengið að eiga stúlkuna, sem
hann elskaði? „En það var of snemmt,"
sagði stúlkan, og skömmu seinna var dreng-
urinn í ástarsorg. Kannske fór hann að
drekka og hætti í skólanum. Önnur stúlka
leit ekki sömu augum á lífið, og þegar hún
kvaddi vin sinn um vorið, sagðist hún vera
með barni. Ef til vill er drengurinn eða
stúlkan í skólanum núna?
Þar hafa menn ætt um, magaveikir af
prófskrekk. Aðrir sýndu þó ekki litbrigði
fyrir próf fremur en endranær.
Þar hala drengir og stúlkur útskrifazt
með lofi og síðar orðið nýtir þegnar. —
Sumir hafa fallið. Ef til vill reynt aftur og
haldið áfram með prýði, eða fallið í annað
sinn, en fáir reynt í þriðja skipti. Einhverj-
um nemanda hefur þótt námið þurrt um
of, og þess vegna hefur hann leitað út fyrir
námsbækurnar. A prófinu kunni hann lít-
ið í bókunum, sem hann átti að lesa. Sumir
hafa skemmt sér svo mikið, að þeir gleymdu
til hvers þeir komu í skólann, þess vegna
vildi skólinn gleyma þeim líka (gagnkvæm
gleymska).
Þvottakonur hafa skúrað innviðina. Dag
76 MUNINN