Muninn - 01.03.1964, Qupperneq 21

eftir dag og ár eftir ár þvoðu þær gengin
gólfin, en báru lítið úr býtum.
Ef til vill orti þó einhver nemandi vísu-
korn um gömlu konuna, væri hann hagyrð-
ingur, eða teiknaði af henni mynd, yrði
hann listanraður. Og þess vegna hangir
mynd af einni gömlu konunni, hálfhoginni
við þvottafötu, upp á vegg. Þjóðfrægir
menn hafa séð þessa rnynd, um leið og þeir
gengu upp á Sal til að veita nemendum af
kunnáttu sinni eða reynslu. Þeir hafa lesið
úr eigin verkum, kynnt bókmenntir, flutt
háfleygar ræður eða talað af brennandi
áhuga um skógrækt og bindindi. Og hinir
ungu nemendur hafa hlýtt á með athygli.
Skólanreistarar hafa sett og slitið skólan-
um, og jafnframt hvatt nemendur til dáða
og vaskleika og varað þá við hintun hála
vegi.
I menntaskólanum hafa nemendur sung-
ið af miklum fögnuði bæði drykkjuvísur og
skólasönginn, sálma og Seltjarnarnesið.
Þar hefur verið dansað af miklu fjöri.
Sumir hafa neytt áfengis, verið gómaðir
eða sloppið, allt eftir gæfu hvers og eins.
Þaðan höfðu menn og konur útskrifazt,
sem síðar urðu kennarar við skólann. Sum-
ir kennarar frá náttúrunnar hendi, upp-
fullir af mælsku og áhuga. Aðrir lélegir
kennarar. Unnu starf sitt eins og hvert
annað skítverk og lirósuðu happi, er þeir
lokuðu dyrunum að loknum vinnudegi, —
en þágu laun sín eins og hinir.
Myndir prýddu hér og þar veggi skólans.
Á þeim voru emhættismenn, prestar, lækn-
ar og lögfræðingar, að ógieymdum kennur-
um.
— Þar hafa málfundir verið haldnir.
Ungur menntlingur hefur stigið upp í
pontu í fyrsta sinn, eldrauður, skjálfandi á
beinum, magaveikur og hálfringiaður, en
samt fór hann. Ef til vill hefur þorri manna
hent gaman að ræðumanni, en hann
hefur lraldið uppteknum hætti og loks
unnið hylli Jreirra. Einn og einn maður
talaði af snilld. Til voru Jreir rnenn, sem
sífellt óðu upp að pontunni og göspruðu
án þess að hafa nokkuð að segja.
Og skólahlaðið. Ekki mátti gieyma Jrví.
Það hirti verk hinna ,,upprennandi“, ljóð,
smásögur og kjarnmiklar forystugTeinar
ritstjóranna.
Stundum hefur verið hringt á sal til að
tilkynna um leyfi eða syngja, við mikil
fagnaðarlæti. Ef til vill hefur verið hringt
á sal til að minnast sorgaratburðar, hafa Jrá
flestir drúpt höfði í sorg og samúð. —
Margt hafði gerzt í menntaskólanum.
— Skáldið rís hálft upp í rúminu og
horfir til skólans, einu sinni enn. — Þarna
nam hann ungur, en námstími hans varð
skammur. Hann var lélegur í þeirri grein,
sem stærðfræði nefnist. Þess vegna varð
hann að hætta. Hann hafði ekki efni á að
vera oftar en einu sinni í sama hekk. Faðir
hans var látinn, og móðir hans heilsuh'til.
Hins vegar urðu menn að vinna baki
brotnu til Jress að hafa ofan af fyrir sér.
Hann hafði horft á skólafólkið ganga
þarna um í marga áratugi. Alltaf nýja og
nýja nemendur. Hann þekkti oft einn og
einn nemanda, sem leigði í nágrenni við
hann. Og hann ræddi við þessa nemendur.
Sagði þeim endalaust frá skólaveru sinni,
og spurði þá spjörunum úr. Þeir hurfu
flestir á vorin, en varla höfðu götuslóðarn-
ir yfir túnið gróið á ný, er þeir komu aftur.
Bergdal heyrir bíl renna upp að húshlið-
inni. Innan skamms munu korna menn,
sem eiga að flytja hann á brott í stórt og
grátt hús nokkru sunnar á hæðinni.
— Þar suður af er garður með ótal hvít-
um stöplum og trjám.
Ignotus.
MUNINN 77