Muninn - 01.03.1965, Blaðsíða 28

sníkjudýr, þá var Plúton helvítis þjófur og
ekkert annað.
Eina nóttina hafði Eudore tapað fimm af
andarungunum sínum, og þá hafði hann
kallað yfir girðinguna til Saint-Pé, að í
næsta skipti myndi hann örugglega skjóta
hundkvikindið.
Við þessari ógnun hafði Saint-Pé yppt
beinaberu öxlunum, og Plúton hafði farið
aftur inn í húsið sakleysislegri og hlýðnari
en nokkru sinni fyrr.
„Eudore er vondur maður“, trúði Saint-
Pé mér fyrir morguninn eftir .Og satt að
segja virtist Plúton vesaldarlegri en áður,
þrátt fyrir andarungana hans Eudore.
II.
Einn þriðjudaginn, á þeim árstíma þegar
maísnum er sáð, kom Saint-Pé ekki, og á
fimmtudaginn saknaði ég hans aftur. Þess-
vegna gekk ég upp að kofanum hans um
sólsetrið, þegar ég hafði lokið vinnunni, og
velti fyrir mér, hvað hefði getað gerzt.
Dyrnar voru opnar; á borðinu var brauð-
biti, en Saint-Pé var hvergi sjáanlegur. Þá
heyrði ég urg í reku.-------
Saint-Pé var á bak við húsið að grafa.
Hann lagði frá sér rekuna og gekk
þyngslalega inn til mín. Svo fór hann að
segja mér sína sorgarsögu, hann væri aumk-
unarverður, hann væri fátækur, lífið væri
erfitt, hann hefði engan, sem liti eftir sér,
og hann leitaði hjálpar hjá góðum, kærleiks
rikum mönnum, þar sem hann væri orðinn
svo gamall. „Og nú,“ sagði hann að síðustu,
„nú er hundurinn minn, hann Plúton
gamli, eini hluturinn sem algóður Guð hef-
ur eftirlátið mér, hundurinn minn, — minn
hundur dáinn“. Hann fór með mig bak við
húsið og tók upp stagbætt brekán, en undir
því lágu leifarnar af Plúton gamla, og skott-
ið á honurn var teygt aftur stíft og tígurlegt,
en þannig hafði ég aldrei séð það, meðan
hann var á lífi. —------„Og núna“, sagði
Saint-Pé hreykinn og benti á hálfgrafna
gröfina, „núna vinn ég, herra minn“. Og
enn einu sinni sagði hann mér píslarsögu
sína og endaði á því að sárbæna allt gott
fólk um að hjálpa sér. Ég spurði hann,
hvernig þetta hefði viljað til. Hann hnykkti
til höfðinu í áttina að girðingunni, sem
skildi milli hans og Eudore. „Það var í
morgun um sólarupprás. Skot------paf!“ Og
hann hafði í frammi tilburði svipaða því,
og þegar skotið er úr byssu).
„Ekki var það nú nema ein, sem hann
tók, bara ein andarskömm. Aðeins ein. És:
fullvissa þig um, herra minn, að hann hafði
ekki haft tíma til að taka nema eina.“ Og í
þriðja skipti endurtók hann sorgarsögu
sína. Eudore kom út úr húsinu sínu. Þegar
hann sá okkur, gekk hann að girðingunni
og gægðist inn fyrir. Saint-Pé fór strax að
grafa aftur. Eudore stóð þögull í nokkrar
mínútur, svo sagði hann lágt og hálfpartinn
við sjálfan sig: „Það var skömm að því að
láta hundræfilinn lifa svona hungraðan,
eins og hann var alltaf."
Svo sneri hann sér að Saint-Pé og sagði
hlýlega: „Hvíldu þig, ég ætla að grafa."
Hann tróð sér í gegnum gat á girðingunni,
tók rekuna og byrjaði gröftinn. Þegar hann
var búinn, tók Saint-Pé jarðneskar leifar
Plútons og lét þær gætilega ofan í gröfina,
því næst ruddi hann moldinni yfir með
klunnalegum tréklossunum.
Gaines þýddi.
Hubert Crackanthorpe fæddist árið 1870.
Hann var af góðum ættum og hlaut gott
uppeldi. Eftir að bók hans „Sentimental
Studies" kom út, 1895, þótti hann meðal
efnilegustu rithöfunda, sem skrifuðu á
enska tungu.
Heimurinn naut þó ekki lengi hæfileika
lians, því að árið eftir, 1896, deyr hann
skyndilega, aðeins 26 ára að aldri.
„Sentimental Studies“ gerist í Frakklandi.
Sagan „Saint-Pé,“ sem hér birtist, er úr
þeirri bók.
Stríðið, sem talað er um, er styrjöldin
milli Frakka og Þjóðverja 1870—’71. — Þýð.
96 MUNINN