Muninn - 01.03.1965, Blaðsíða 33

Lausavísnaþáttur
Styrkan hefur anda enn
af því njóta góðir menn
Um mig sálma ákafur
yrkir séra Haraldur.
Og áfram og fer að ljúga:
Tóbaks neytir, teigar öl
tælir marga kvon
Allra geira áma böl
eykur Lárusson.
Haraldur svaraði að bragði:
Sálma aldrei semur hann
sem að ekki er von,
enda lítið kveða kann
kauðinn Frímannsson.
Og færist allur í aukana:
Ekki drekkur ýtur neitt
yrkir líkt og Hjálmar
elskar trén svo ofurheitt,
að ætti að heita Pálmar.
Við þessi orð trylltist Hjálmar, beit í bollann
sinn og heimtaði skaðabætur vegna atvinnurógs;
lét hann fylgja:
Hans er gáfa heldur treg,
hans er lítill andi.
Yrkir Ijóðin ótótleg
íþróttanna fjandi.
Kemur ægilegt fát á Harald, en Hjálmar
glotti:
Myndast ljóðin mæt á ný
minnka varnimar.
Halla tómu höfði í
hringla kvarnirnar.
Við þetta er öll vörn úti hjá, „sálmaskáldinu,"
en skeyti fljúga að úr öllum áttum:
Háfleigur er Haraldur
himnaföður lofar
andi hans nær alvaldur
upp í skýjum klofar.
bylur í Jóhannesi, og Hjálmar heldur áfram:
Ymsa fýsir auka vísnasafn
andans skortur virðist mörgum tálma.
Gaman væri að eiga ættarnafn
eins og Halli og geta kveðið sálma.
Blöndal stynur upp:
Heyrist braka og brotna gler
brotin fljúga í átt að mér.
Grýtti steini Hjálmar hér
heldur lítið gáði að sér.
Var nú spennan orðin það mikil, að Ögmund-
ur fer, en reynir eins og biskupinn, nafni hans,
að sjatla málin:
Þetta boð við þökkum yður
þjónar anda og snilli.
Lystugt kaffið ljúft rann niður
léttra staka milli.
Stilltust menn þá og tóku eftir því, að Ragnar
Aðalsteinsson var ekki viðstaddur. Varð Hjálm-
ari að orði:
Saknar fundur hérna háður
hagyrðingsins góða.
Nú er misst er naut hann áður
náttúran til ljóða.
í framhaldi af þessu var farið að tala um mat
og þá matareitrunina. Jón Hilmar sagði af miklu
mannviti:
Matareitrun mjög er ströng,
mörg það dæmin sanna.
Ærið reyndist lýðnum löng
leið til klósettanna.
Nú var liðið að kveldi og kræsingar etnar, og
Gunnar Frímannsson mælti í lokin:
Strengur er brostinn, búin tertan góða
borðið er autt og skáldin ungu þegja.
Hvort mun nú enginn ætla meir að
[segja?
er þá ei bezt að slíta þingi ljóða.
Ekki verður meira kveðið að sinni.
muninn 101